เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 23

Chapter 23 คืนความเป็นธรรมให้สกุลถาง

นางเคยเถียง แล้วสองคนนั้นก็ลากนางไปตบจนช้ำในนอนซมด้วยพิษไข้หลายคืน เรื่องนี้ทุกคนในสกุลหูรู้แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจ

ต่อให้นางตายเพราะถูกตบตี ก็คงแค่โยนซากศพให้แร้งจิกทึ้งกินก็เท่านั้น

หรือว่า...

นางควรจะตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอดดีเล่า เวลานี้เส่าหลิงรู้ตัวดีว่านางอ่อนแอเหลือเกิน พลังกาย พลังใจเหือดหาย นางไม่กล้าที่จะฆ่าตัวตาย แต่หากถูกสาวใช้สองคนนี้ฆ่าตายก็อาจทำให้นางหลุดพ้นจากความชั่วร้ายที่กำลังเผชิญ

หลุดพ้นไปพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์ จากโลกที่แสนโสมมใบนี้ไปเสียที นางเจ็บปวดจนไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดใดๆ ได้อีกต่อไปแล้ว

“ไม่ได้มีธุระอะไร ก็แค่จะมาดูชีวิตที่น่าสมเพชเวทนาของเจ้า ช่างน่าขันเสียจริง”

ถิงฟางคลี่พัดขึ้นป้องปากแล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน หมายให้เสียงหัวเราะของตนเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของอีลูกสาวใช้อย่างเส่าหลิงจนนอนฝันร้ายไปตลอดชีวิต

“ไม่เจอกันนานคุณหนูเล็กยังคงปากร้าย ใจดำ สันดานหยาบเช่นเดิมเลยนะเจ้าคะ”

เส่าหลิงกลั้นใจพูดยั่วยุอีกฝ่าย ซึ่งได้ผลหูถิงฟางโกรธจนควันออกหู กัดฟันกรอด บีบพัดในมือแน่น ตัวสั่นเทิ้มอยากจะกรีดร้องดิ้นเร่าๆ แต่ไม่อาจทำได้

“ลากตัวมันไป!”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เส่าหลิงไม่ได้ขัดขืน นางปล่อยให้คนพวกนี้ลากตัวเข้าไปยังตรอกอับแคบชื้น ก่อนจะผลักลงให้ล้มลงไปกับพื้น

“สั่งสอนมันว่าอย่าริปากดีกับข้า”

ถิงฟางสั่งเสียงเหี้ยมก่อนจะถอยออกไปหมายจะดูคนของตนกระทืบพี่สาวต่างมารดาให้เต็มสองตา

“เน้นกระทืบที่หน้านะ ข้าหมั่นไส้หน้างามๆ ของมันมานานแล้ว”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

สาวใช้ร่างใหญ่ทั้งสองยิ้มเหี้ยม ยกเท้าหมายจะกระทืบไปที่กลางลำตัวให้ล้มลงแล้วจึงตะกระทืบใบหน้าให้แหลกเละ ทว่า...

ฉัวะ!

ขาที่ยกขึ้นกลับขาดออกจากตัว เลือดไหลทะลักออกมาเป็นสาย เส่าหลิงถอยหลังกรูดด้วยความตกใจเมื่อพบว่าเจ้าของดาบพิฆาตกำลังยืนหน้าเหี้ยมด้วยความกรุ่นโกรธ

“ทะ...ท่านแม่ทัพ”

“ท่านแม่ทัพงั้นหรือ”

สาวใช้ยืนห่อไหล่ ถอนหายใจพรืด ก่อนจะรีบกลับไปช่วยซูย่วนดูแลคุณหนูหูที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดร่างกายจึงเปรอะเปื้อนเลือดสีแดงชาดคาวคลุ้งไปหมด

ท้องของหูเส่าหลิงเริ่มโตขึ้น หน้าท้องนูนน้อยๆ นางกินมาก นอนมาก อ่อนเพลียง่าย แม้มารดาสามีคอยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีแต่นางกลับประหยัดถ้อยคำประหยัดรอยยิ้มจนคนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

หัวใจของนางด้านชาเสียแล้ว

เวลานี้ข่าวที่ดังที่สุดคงหนีไม่พ้นข่าวคราวการทวงความเป็นธรรมให้กับสกุลถาง มีการไต่สวนเบิกความรื้อคดี เบิกพยานใหม่และสอบปากคำใหม่ทั้งหมด อีกทั้งยังรวบเจ้าหน้าที่ภายในศาลที่รับสินบนปิดคดีไปอย่างไม่ชอบธรรม

ใช้เวลาไต่สวนกว่าสามวัน ผลก็ออกมาว่า ‘หูจุนเหลียน’ มีความผิดจริงโทษฐานจ้างวานฆ่าโดยการลอบวางยาพิษ อีกทั้งยังพยายามฆ่าปิดปากผู้ถูกจ้างวานเพื่อไม่ให้สาวไปถึงตน รวมทั้งถูกสืบสวนสาวไปถึงการทุจริตต่างๆ มากมาย จึงได้รับโทษสูงสุดให้แขวนคอกลางเมือง

โดยมีกำหนดให้ถูกแขวนคอในเย็นนี้...

ฮูหยินผู้เฒ่าพยายามปิดข่าวด้วยไม่อยากให้นางกระทบกระเทือนจิตใจจนอาจส่งผลกระทบต่อเด็กในครรภ์ ทว่าข่าวคราวความเป็นความตายของคนสกุลหูไม่อาจทำให้นางเจ็บปวดได้เลย

เพราะนางไม่เคยมองคนพวกนั้นเป็นครอบครัว อีกทั้งยังรู้เห็นในความชั่วมาโดยตลอด จึงได้แต่คิดว่าสาสมแล้ว สมกับกรรมที่ได้กระทำไว้ต่อผู้อื่น

บิดางั้นหรือ...

เขาเป็นเพียงผู้ที่ทำให้ข้าเกิดเท่านั้น เขาไม่เคยอุ้มข้าสักครั้ง เจอหน้าก็ไม่เคยพูดคุย เขามองข้าราวกับสาวใช้คนหนึ่ง เมื่อได้ยินว่าเขาจะได้รับโทษประหารแขวนคอ นางจึงเฉยชาราวกับไม่รู้สึกยินดีหรือว่าเสียใจ