เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 24

Chapter 24 คืนความเป็นธรรมให้สกุลถาง

แม้ทุกคนจะพยายามบังคับให้นางนอนพักผ่อน กระนั้นผู้ที่ทำงานหนักมาตลอดชีวิตอย่างนางกลับไม่อาจอยู่เฉย หญิงสาวจึงออกเดินเล่นพลางถอนหายใจไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ทางด้านหลังโรงครัว

“นี่ๆ รู้หรือเปล่าซื่อกงกงได้รับมอบหมายให้นำพระราชโองการจากองค์ฮ่องเต้ไปให้แม่ทัพถางเมื่อเช้านี้”

“พระราชโองการอะไรหรือ”

“ก็ให้การแต่งงานของสกุลถางและสกุลหูเป็นโมฆะนะสิ เมื่อมีหลักฐานว่าสกุลหูผิดจริง หาใช่เรื่องเข้าใจผิด ฮ่องเต้ก็ทรงรู้สึกเสียพระทัยที่บีบบังคับแม่ทัพถาง จึงได้มีพระราชโองการลงมา เดี๋ยวหลังจากที่มีการประหารประมุขหู ก็คงจะมีการติดป้ายประกาศนี้ไปทั่วเมือง”

“อ้าว! แล้วคุณหนูหูจะทำเช่นไรเล่า ในเมื่อตอนนี้นางกำลังท้องอยู่”

“นั่นสิ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน ท้องก็โตขึ้นทุกวัน บิดาถูกแขวนคอ แล้วยังจะถูกสามีทิ้งอีก”

หูเส่าหลิงยืนนิ่งเมื่อได้ยินบทสนทนาเหล่านั้น แต่นางไม่ได้ร้องไห้เสียใจ กลับกันนางกลับยิ้มกว้างที่ได้รับอิสระ

“ลูกแม่... เจ้าเป็นอิสระจากพ่อใจร้ายของเจ้าแล้ว ต่อไปนี้แม่จะดูแลเจ้าอย่างดีที่สุด แม่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับเจ้าเอง”

หญิงสาวฉีกยิ้ม เป็นยิ้มครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผ่านมา ก่อนจะเหลือบไปเห็นเกวียนขนข้าวสาร จำได้ว่าเกวียนของพ่อค้าข้าวจะนำข้าวและอาหารแห้งหลายอย่างมาส่งที่จวนเดือนละครั้ง

คิดได้ดังนั้นนางก็ค่อยๆ ย่องไปที่เกวียน ซุกตัวแอบอยู่ใต้กระสอบข้าวเปล่าอย่างเงียบเฉียบ เฝ้ารอจนเกวียนเริ่มขยับเคลื่อน ล้อเกวียนหมุนพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง

ในที่สุดนางก็ออกจากจวนสกุลถางโดยไม่มีใครพบเห็นแม้แต่คนเดียว

เกวียนโยกเยกไปตามถนนได้ครู่ใหญ่ เส่าหลิงจึงค่อยๆ แง้มกระสอบข้าวออกเพื่อมองออกไปยังด้านนอก พบว่าเกวียนได้ลากผ่านอำเภอฮุ้ยเข้าสู่อำเภอชิว ซึ่งเป็นเมืองบ้านเกิดของนาง เป็นเมืองที่สกุลหูมีอิทธิพลปกครองมายาวนาน

เสียงเอะอะอื้ออึงดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเกวียนกำลังลากผ่านลานกว้างกลางเมือง เวลานี้ผู้คนพากันมาชุมนุมเป็นจำนวนมาก ต่างยกมือชี้ไปยังขื่อคาเบื้องบน บ้างก็หยิบข้าวของขว้างปา

นางมองตามขึ้นไปจึงเห็นชายชราถูกห้อยแขวนคอประจาน ใบหน้าเขียวคล้ำ ลิ้นจุกปาก สิ้นใจท่ามกลางคำสาปแช่งของชาวเมือง

‘ชีวิตของหูจุนเหลียนสิ้นแล้ว’

“ลาก่อนท่านพ่อ สิ้นชาติขาดภพขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย ที่ผ่านมาข้าอภัยให้ท่านทั้งหมด”

นางมองศพที่แขวนคอห้อยอย่างเอน็จอนาถด้วยความรู้สึกหดหู่ เพียงไม่นานเกวียนก็ลากผ่านจวนสกุลหู เวลานี้ป้ายสกุลสีทองหน้าจวนถูกปลดออก ทหารที่เคยยืนเฝ้าเวรยามก็ไม่มี หน้าจวนมีประกาศปิดเอาไว้ว่า

‘จวนนี้ตกเป็นทรัพย์สินของคลังหลวง’

“ห้องสุดท้ายเจ้าค่ะเป็นห้องของคุณหนูเล็ก บุตรสาวคนที่เก้าของท่านประมุขหู”

เขามองเข้าไปในห้อง ยังจำ ‘หูถิงฟาง’ ได้เพราะเคยพบนางครั้งหนึ่ง ตอนที่นางสั่งให้สาวใช้ทำร้ายพี่สาวของตัวเอง วันนั้นเขาไม่ได้สืบสาวราวเรื่องเพราะเห็นว่าเส่าหลิงมีท่าทางอ่อนเพลีย อีกทั้งเขาก็ตั้งใจที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับนางให้น้อยที่สุด

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้อง สั่งให้ทหารเคลื่อนย้ายข้าวของมีค่าเข้าคลังหลวง

“ท่านแม่ทัพขอรับ ข้าพบหีบใบนี้”

“หีบ?”

“ขอรับ ในหีบมีจดหมายมากมาย ข้าจึงนำมาให้ท่านแม่ทัพเผื่อว่าจะมีประโยชน์สามารถขยายผลจับกุมไปยังเส้นสายต่างๆ ที่ติดต่อกับสกุลหู”

“อืม”

แม่ทัพพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งแล้วหยิบจดหมายเหล่านั้นขึ้นมาอ่านผ่านตาคร่าวๆ แล้วดวงตาคมก็ถึงกับหรี่ลง จากนั้นจึงเบิกกว้าง ราวกับหัวใจจะหยุดเต้นลงเสียให้ได้เมื่อพบว่าจดหมายเหล่านั้นมีจดหมายที่เป็นลายมือของเพื่อนสนิทจ้าวเจี้ยนโป และยังมีจดหมายของชายหนุ่มมากมายหลากสกุล

ล้วนแล้วแต่เขียนถึงคุณหนูหูเส่าหลิง...