เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 25

Chapter 25 ภรรยาหาย

เขาผุดลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังโต๊ะเขียนหนังสือของหญิงสาว จัดการค้นทุกอย่างจนกระจุยกระจายจนพบกับจดหมายฉบับหนึ่งที่ยังไม่ถูกส่งออกไป

ในนั้นเป็นจดหมายตอบกลับของหูเส่าหลิงถึงพ่อหนุ่มน้อยนักรักสกุลเกา หนุ่มคนนั้นนั่นเอง ที่ภัตตาคารเขาได้ยินคุณชายเกาคุยโอ้อวดว่าแอบนัดพบคุณหนูหู แล้ววันนั้นเขาก็โกรธจัดจนกลับไปลงทัณฑ์ภรรยาอย่างโหดร้าย

“เจ้าแน่ใจหรือว่านี่เป็นห้องของถิงฟางหาใช่ห้องของเส่าหลิง”

เขาหันไปเค้นถามอดีตสาวใช้ที่ยังยืนนิ่งอย่างไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้อนใจเพียงใด

“ห้องของคุณหนูเล็กแน่นอนเจ้าค่ะ ห้องของคุณหนูเส่าหลิงไม่ได้อยู่ในเรือน แต่อยู่ที่เรือนคนใช้ด้านหลังเจ้าค่ะ”

“อะไรนะ...”

แม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น “เจ้าหมายความว่าอย่างไร เส่าหลิงเป็นบุตรสาวคนที่แปดของหูจุนเหลียนแล้วเหตุใดถึงต้องไปอยู่ที่เรือนคนใช้”

“ก็เพราะว่าคุณหนูเส่าหลิงเกิดจากอนุภรรยาที่เป็นสาวใช้เจ้าค่ะ ท่านประมุขอับอายจึงได้เลี้ยงคุณหนูให้เติบโตขึ้นที่เรือนคนใช้ มีชีวิตคลุกอยู่ในห้องครัว ไม่มีโอกาสเหยียบย่างขึ้นมาบนเรือนเพราะจะทำให้หูฮูหยินและคุณหนูทั้งแปดไม่พอใจเจ้าค่ะ”

สาวใช้อธิบายอย่างชัดถ้อยชัดคำนั่นทำให้ชายหนุ่มถึงกับรู้สึกหูอื้อไปในทันที

“แล้วนี่ลายมือใคร...”

เขาชูจดหมายขึ้น สาวใช้มองลายมือพวกนั้นแล้วพูดอย่างไม่มั่นใจว่า

“ข้าไม่มั่นใจเจ้าค่ะ เพราะข้าไม่ใช่สาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูเล็ก ปกติข้าทำงานอยู่ด้านหลังจวน”

เมื่อได้คำตอบเช่นนั้น เขาจึงย้อนถามใหม่อีกครั้ง

“ใช่ลายมือของเส่าหลิงหรือไม่”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ คุณหนูเส่าหลิงไม่ได้เรียนเขียนอ่านเพราะนายท่านไม่อนุญาต คุณหนูแอบไปเรียนกับท่านนักบวชแต่ก็เรียนได้ไม่นาน เพียงแค่พออ่านตัวหนังสือได้แต่ไม่สามารถเขียนได้เจ้าค่ะ”

“พาข้าไปดูห้องนอนของนาง”

“เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ”

สาวใช้เดินนำแม่ทัพถางเล่อถงไปยังด้านหลังจวน สภาพของเรือนคนใช้นั้นไม่ต่างจากคอกสัตว์ ไม้ที่ใช้สร้างจวนผุพัง ซ่อมแซมเพียงปะแผ่นไม้แผ่นใหม่ทับลงไป ทางเดินแคบและชื้นแฉะมีน้ำขังหลายจุด

เส่าหลิงเติบโตขึ้นจากสถานที่เช่นนี้หรือ...

หัวใจของคนตัวโตไหววูบ กัดฟันกรอดด้วยความอดสูใจ เขาก้าวเข้าไปในอดีตห้องนอนของเส่าหลิง ภายในห้องมีเพียงฟูกนอนเก่าๆ ที่พับทบกันไว้ หมอนที่ขาดแหว่งวิ่นปะชุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาทรุดกายลงนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง ยื่นมือไปแตะตัวหนังสือที่ถูกขูดขีดบนฝาผนังห้อง

‘ข้าอยากเป็นอิสระ’

ซูย่วนรีบส่ายหน้า นัยน์ตาของสาวใช้แดงก่ำคล้ายจะร้องไห้อยู่ในที ด้วยความใจร้อนชายหนุ่มจึงผลักบานประตูเข้าไป พบว่าข้าวของเครื่องใช้ของภรรยาสาวยังอยู่ครบก็แอบเบาใจ

ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขากำลังนึกกลัว กลัวว่าเขาอาจจะไม่พบหน้านางไปตลอดกาล

“นางไปไหน”

“ไม่ทราบเจ้าค่ะ”

“ไม่ทราบได้อย่างไร!”

เขาตะคอกห้วนเมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ จนสาวใช้วัยกลางคนถึงกับตัวสั่นงันงก

“หลิงเอ๋อร์หายไป ให้คนออกตามหาหลายชั่วยามแล้วแต่ก็ไม่พบ ทั้งในจวน หลังจวน ที่ตลาด หรือที่ที่คาดว่านางจะไปแต่ก็ไร้วี่แวว”

เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปก่อนจะโค้งคำนับมารดาที่ไม่ได้พบหน้าคร่าตากันหลายวันเพราะเขาแทบไม่กลับมาที่จวนอีกเลย วิ่งวุ่นจัดการเรื่องคดีของบิดาแล้วทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลังราวกับกำลังหลีกหนีหัวใจตัวเอง

ทว่าเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น

เผียะ!

หญิงชราสะบัดฝ่ามือเหี่ยวย่นลงบนใบหน้าของบุตรชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่กว่านางเกือบหนึ่งช่วงตัว ในขณะที่นางยิ่งแก่ชราก็ยิ่งเตี้ยลงเพราะมีแผ่นหลังที่งองุ้ม