เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 26

Chapter 26 ภรรยาหาย

“แต่เล็กจนโตแม่ไม่เคยตีเจ้าเลยสักครั้ง ไม่ว่าเจ้าจะดื้อรั้นไม่ฟังแม่ หรือแอบหนีแม่ไปปีนเขาจนตกลงมาแข้งขาหักต้องนอนบนเตียงหลายเดือนแม่ก็ไม่เคยตีเจ้า แต่ครั้งนี้แม่ต้องตีเจ้าแทนหลิงเอ๋อร์ เพราะแม่รู้ดีว่าผู้หญิงที่แสนอาภัพและถ่อมตนอย่างนางคงไม่มีทางยกมือขึ้นมาตบตีเจ้าอย่างที่แม่ทำแน่!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเสียงสั่นบ่งชัดว่านางทั้งเสียใจและผิดหวังในตัวบุตรชายจนขอบตาร้อนผ่าว หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้มเป็นสาย ส่งผลให้แม่ทัพถางถึงกับทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้าบิดา ก้มหน้านิ่งด้วยความรู้สึกผิด

ข้าเลวเหลือเกิน ข้าทำให้ผู้หญิงที่เขารักถึงสองคนต้องเสียใจ...

“แม่ตบเจ้าเพราะเจ้าใจร้ายใจดำกับหลิงเอ๋อร์ แม่ตบเจ้าเพราะเจ้าทำในสิ่งที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษ แม้แม่จะดีใจที่เจ้าทวงคืนความยุติธรรมให้พ่อของเจ้าได้สำเร็จ แต่เรื่องดีส่วนเรื่องดีเรื่องเลวส่วนเรื่องเลว เรื่องที่เจ้าใช้กำลังข่มเหงหลิงเอ๋อร์ที่ศาลาริมน้ำยิ่งไม่น่าให้อภัย เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าวันนั้นนางเสียใจจนหมดสติ แล้วนับจากวันนั้นนางก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย ความสดใสของนางที่มีอยู่น้อยนิดถูกเจ้าพรากไปจนหมดสิ้น”

ฮูหยินผู้เฒ่าดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตา อยากจะทุบตีบุตรชายอีกหลายที แต่เมื่อเห็นสภาพที่นั่งคุกเข่าห่อไหล่ สั่นเทิ้มราวกับกำลังกลั้นสะอื้นไปทั้งร่าง นางก็ใจอ่อนเพราะยังไงเสี่ยวถงก็คือบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนที่นางรักดั่งดวงใจ เมื่อบุตรชายสำนึกผิดนางก็ไม่อยากจะซ้ำเติมให้มากไปกว่านี้

“แม่รอคอยที่จะพบเจ้า เพื่อที่จะบอกว่าชีวิตของหลิงเอ๋อร์อาภัพและพบกับความเจ็บปวดมามากมายเพียงใด แต่เจ้าก็ไม่เคยกลับจวน มาวันนี้แม่คิดว่าเจ้าคงรู้เรื่องราวของหลิงเอ๋อร์แล้ว”

หญิงชราก้มลงจับที่บ่าทั้งสองข้างของบุตรชายให้เขายืนขึ้น

“ไปตามลูกสะใภ้กับหลานของแม่กลับมาให้ได้นะเสี่ยวถง ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้น ใช้หัวใจของเจ้าพานางกลับมา อย่าได้ใช้กำลังข่มเหงนางอีกเป็นอันขาด”

“ขอรับท่านแม่ ตัวข้าโง่เขลานัก ข้าปล่อยให้ความแค้นทำให้ดวงตาของข้ามืดบอด แม้จะเห็นความดีของนางแต่ข้าก็เลือกจะมองข้าม สิ่งใดที่เป็นเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับนางข้ากลับเชื่อโดยไม่ตรวจสอบ”

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น กัดฟันกรอด หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายหลั่งริน ก่อนจะหันหลังกระโดดขึ้นม้าแล้วควบออกไปจากจวนเพื่อตามหาภรรยาที่แสนอาภัพอย่างรวดเร็ว

“ท่านพี่โปรดช่วยให้เสี่ยวถงตามลูกสะใภ้และหลานในท้องกลับมาได้อย่างปลอดภัยด้วยเถอะ”

หญิงชราหลับตาอธิษฐานถึงสามีที่ล่วงลับ ดวงวิญญาณที่ได้รับความยุติธรรมคงกำลังจะเดินทางไปยังปรโลก แต่ไม่รู้ว่าเรื่องราววุ่นวายของคนทางนี้จะทำให้ดวงวิญญาณจากไปอย่างหมดห่วงได้หรือไม่

กลิ่นน้ำแกงนี้...

ฝันหรือ...

หูเส่าหลิงนอนกระสับกระส่าย นางได้กลิ่นน้ำแกงที่มารดาเคยต้มให้ดื่มเวลาไม่สบาย เป็นกลิ่นของหัวไชเท้ากับเศษกระดูกหมู อาหารที่เหลือๆ จากในครัวนำมาต้มจนกลายเป็นเนื้อเดียว

“ท่านแม่! ท่านแม่จริงๆ ด้วย ฮือ ฮือ...”

นางโผเข้ากอดมารดาเอาไว้แน่น กอดรัดราวกับกลัวว่ามารดาจะหนีหายไปอีก นางคิดว่านางคงเหลือตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ได้แต่เฝ้ารอคอยการถือกำเนิดของลูกน้อยในครรภ์ ใครเลยจะคิดว่าฟ้าหลังฝนจะมีแสงแดดอบอุ่นทาทับให้หัวใจของนางได้ผลิบานอีกครั้ง

“ต่อไปนี้แม่จะไม่ทิ้งเจ้าไปไหนอีกแล้วนะหลิงเอ๋อร์ ให้อภัยแม่ด้วย ให้อภัยความอ่อนแอของแม่ แม่คิดน้อยเกินไป คิดเพียงว่าเมื่อไม่มีแม่ทุกอย่างจะดีขึ้น”

เจียเหวินร่ำไห้ด้วยความสำนึกผิด ในขณะที่บุตรสาวค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วเช็ดหยาดน้ำตาให้นางทีละหยดทีละหยด

“ข้าเคยนึกน้อยใจที่ท่านแม่ทอดทิ้งข้า ข้าเคยเสียใจที่ท่านแม่ไม่พาข้าออกมาจากขุมนรกนั่น แต่เมื่อข้ามีลูก...”

นางวางมือลงบนท้องของตนเอง ริมฝีปากสั่นระริก นางเข้าใจมารดามากขึ้นเมื่อนางได้เป็นแม่ แค่เพียงลูกน้อยถือกำเนิดขึ้นในครรภ์นางก็พร้อมจะทำเรื่องบ้าบิ่นเพื่อชีวิตที่ดีของลูกน้อย

มารดาของนางในตอนนั้นคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่คนสกุลหูใจร้ายใจดำเกินจะเยียวยา

แล้วจู่ๆ ก็มีชายสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เส่าหลิงจึงได้มีโอกาสเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นที่แม้จะมีผมขาวโพลน ผิวหนังหยาบกร้าน แต่ก็ยังดูแข็งแรงมีกำลังวังชา