เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 27

Chapter 27 ชีวิตที่เรียบง่าย

“ชายคนนี้มีนามว่าหวงจื่อโม่ เอ่อ...เขาเป็นสามีใหม่ของแม่”

ผู้เป็นมารดาอธิบายด้วยน้ำเสียงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จนชายสูงวัยผู้นั้นต้องเดินมาโอบไหล่นางไว้ก่อนจะเอ่ยกับเส่าหลิงว่า

“ข้าเป็นชาวสวนพบแม่ของเจ้ากระโดดแม่น้ำจิ้งเหอฆ่าตัวตาย ข้าจึงได้ช่วยชีวิตนางเอาไว้ นางบาดเจ็บสาหัส ศีรษะกระแทกกับโขดหินอย่างแรงจึงความจำเสื่อม เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่กระท่อมเล็กๆ หลังนี้อยู่หลายปีจนก่อเกิดเป็นความรัก เมื่อสองปีก่อนนี้ความจำของนางเพิ่งหวนกลับคืน แต่นางกลับละอายเกินกว่าจะกลับไปหาคุณหนูเส่าหลิงที่จวนสกุลหูขอรับ”

“ท่านแม่ก็ผ่านชีวิตที่ยากลำบากมาไม่น้อย ข้าดีใจที่ได้เห็นบั้นปลายชีวิตของท่านแม่มีความสุข”

นางยื่นมือไปกุมมือมารดาเอาไว้แน่น ก่อนจะหันไปยิ้มให้หวงจื่อโม่แล้วเอ่ยเรียกเขาว่า

“ต่อไปท่านพ่อเรียกข้าว่าหลิงเอ๋อร์เถอะเจ้าค่ะ อย่าเรียกข้าว่าคุณหนูเลย ข้าไม่เคยอยู่ในฐานะนั้นมาตั้งแต่ต้น เป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น”

“ได้สิหลิงเอ๋อร์”

หวงจื่อโม่แอบลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ด้วยไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับบุตรสาวของภรรยา อีกทั้งยังเป็นบุตรสาวที่ภรรยาทอดทิ้งมานับสิบปี จึงเกรงว่าเส่าหลิงจะน้อยเนื้อต่ำใจที่มารดาทอดทิ้งจนไม่ยอมให้อภัย

ไม่คิดเลยว่าหญิงสาวผู้นี้จะมีจิตใจโอบอ้อมอารี แล้วดูเหมือนว่านางคงเผชิญกับวิบากกรรมมาไม่น้อย เพราะเวลานี้นางตั้งท้องโดยที่นางไม่ยอมเอ่ยถึงบิดาของเด็กในท้องแม้เพียงครึ่งคำ

“ข้าขออาศัยอยู่กับท่านทั้งสองได้มั้ยเจ้าคะ ขะ...ข้า”

เส่าหลิงอ้อมแอ้มเอ่ยขอ ใบหน้าของนางปั้นยากเต็มไปด้วยวิตกกังวล

“ได้สิหลิงเอ๋อร์ มาอยู่เสียด้วยกันครอบครัวของเราจะได้ใหญ่ขึ้น ปีนี้เราทำสวนผลไม้เก็บเกี่ยวผลผลิตได้มากมาย พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะบรรทุกผลไม้ใส่เกวียนไปขายส่งให้แม่ค้าในตลาด จะได้แวะซื้อยาบำรุงครรภ์มาให้เจ้าด้วย”

“ข้าพอจะมีเงินติดตัวมาบ้างเจ้าค่ะ”

หญิงสาวมองหาห่อผ้า จื่อโม่จึงรีบหันไปหยิบห่อผ้าบนโต๊ะด้านหลังมาให้ เส่าหลิงหยิบถุงเงินออกมายื่นส่งให้มารดา

“ขอให้ท่านทั้งสองรับไว้ด้วยนะเจ้าคะ จากนี้ข้าคงท้องโตไม่ได้ช่วยหยิบจับงานการอะไรได้มากนัก หวังว่าเงินเล็กๆ น้อยๆ นี้จะช่วยเป็นค่าข้าวค่าอาหาร”

“อะไรกันหลิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าได้เกรงใจแม่ ลูกของเจ้าก็คือหลานของแม่ เราสองคนกำลังจะได้เป็นท่านยายท่านตานับว่าเป็นเรื่องดียิ่งนัก”

เจียเหวินยัดถุงเงินกลับคืนใส่มือบุตรสาว ก่อนจะหันไปถามสามี

“พรุ่งนี้เราแวะซื้อไก่กลับมาสักตัวดีหรือไม่เจ้าคะท่านพี่ เลี้ยงฉลองที่พวกเราพ่อแม่ลูกและหลานตัวน้อยๆ ได้มีโอกาสกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง”

“ดีสิๆ ข้าจะได้หิ้วสุราดอกท้อกลับมาสักไห”

เส่าหลิงท้องใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก อายุครรภ์ของนางหกเดือนกว่ากำลังจะย่างเข้าเดือนที่เจ็ด ท้องของนางกลมมนและแหลม กูเจียเหวินทำนายว่าบุตรในท้องคงเป็นบุตรชายอย่างไม่ต้องสงสัย

หัวใจที่บอบช้ำของนางค่อยๆ ดีวันดีคืน นางมีความสุข ยิ้ม และหัวเราะได้กับเรื่องเล็กน้อยรอบตัว บิดาเลี้ยงแม้จะเป็นชาวสวนแต่ก็มีที่ดินมากโข ต้นผลไม้ส่วนใหญ่เป็นไม้ยืนต้น ลงทุนลงแรงระยะแรกๆ ก็เก็บเกี่ยวผลผลิตได้ตลอดปี

บางคราที่ว่างเว้นจากช่วงเก็บเกี่ยวจื่อโม่ก็จะขุดยกแปลงดินเพื่อปลูกผักบ้างก็ปลูกดอกไม้ แน่นอนว่ามีร้านในตลาดรับซื้อในราคาเป็นธรรม บ้างก็นำไปส่งให้ตามภัตตาคารชื่อดังในเมืองที่ต้องการผักผลไม้สดใหม่ไว้คอยบริการลูกค้า

“อุ๊ย!”

เส่าหลิงหยุดเดินเมื่อรู้สึกได้ว่าเจ้าตัวน้อยกำลังเตะมารดาเต็มแรง

“เจ้าก้อนแป้งจอมเกเร เจ้าเตะแม่อีกแล้วหรือ”

เส่าหลิงหัวเราะร่วนยกมือขึ้นลูบท้องและพูดคุยกับลูกทุกวัน และทุกครั้งที่เด็กน้อยได้ยินเสียงมารดาก็จะแผลงฤทธิ์ดิ้นไปมาได้อย่างน่าเอ็นดู

“ไปเถอะ เจ้าต้องช่วยแม่ทำงานนะรู้หรือไม่”

ระหว่างที่มารดากับบิดาเลี้ยงช่วยกันขนผลไม้ไปขายที่ตลาด เส่าหลิงก็ไม่ได้อยู่เฉยลุกขึ้นหยิบจับช่วยกวาดถู อีกทั้งยังนำผลไม้ที่เหลือมาช่วยตากแห้งแปรรูปไว้รับประทานในช่วงที่ขาดแคลนอีกด้วย