เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 30

Chapter 30 เจ็บท้องคลอด

นี่ยิ่งตอกย้ำว่าเขานั้นชั่วช้า แต่คนชั่วคนนี้ก็อยากขอโอกาสแก้ตัว แก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด อยากจะขอโอกาสเป็นคนดูแลนางและลูก อยากทำให้นางยิ้มและหัวเราะอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดไป

แต่นาง...จะให้โอกาสเขาหรือไม่นั่น เขาเองก็ไม่กล้าที่จะคาดหวัง

‘จำไว้นะเสี่ยวถง อย่าใช้กำลังบังคับหลิงเอ๋อร์กลับมา แต่จงใช้หัวใจของเจ้าพานางและลูกกลับมา’

คำพูดของมารดาดังก้องอยู่ในห้วงความทรงจำ นับจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้พบมารดาอีกเลย เพราะรอนแรมไปยังแคว้นต่างๆ เพื่อตามหาเส่าหลิง กระนั้นเขาก็ยังส่งข่าวโดยนกพิราบ และแวะซื้อของกินของใช้ตามเมืองต่างๆ ให้ม้าเร็วนำกลับไปมอบให้มารดาอยู่เนืองๆ

ในขณะที่เขาทำหน้าที่สามีตามหาภรรยาและลูก เขาก็จะไม่ลืมทำหน้าที่บุตรชายคอยดูแลทุกข์สุขของมารดาเช่นกัน

“พวกเจ้ากลับไปพักที่โรงเตี๊ยมเถอะ พักผ่อนกินดื่มกันตามสบาย ข้าจะอยู่ที่นี่...”

“แต่ว่า...”

นายทหารคนสนิทรีบทักท้วงด้วยความห่วงใย

“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า เส่าหลิงทำร้ายข้าไม่ได้หรอก มีแต่ข้ามิใช่หรือที่คอยแต่ทำร้ายนาง”

เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงขมขื่น ทหารคนสนิทได้ยินดังนั้นจึงยอมล่าถอยกลับไปทิ้งให้เจ้านายหนุ่มอยู่ที่บ้านสวนผลไม้เพียงลำพัง

เสียงฝีเท้าที่ย่ำใกล้เข้ามาทำให้เจียเหวินหมุนตัวกลับไป เมื่อเห็นว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาผมเผ้ารุงรังแต่แต่งกายคล้ายทหารจึงเอ่ยถามกลับไปด้วยความสุภาพ

“นายท่านมีธุระอะไรหรือเจ้าคะ”

แม่ทัพถางไม่ได้ตอบแต่โค้งคำนับอีกฝ่ายด้วยความเคารพ จนทำให้หญิงวัยกลางคนถึงกับตกใจถอยกรูด ด้วยตนนั้นอยู่ในฐานะสาวใช้ต่ำต้อยมาโดยตลอด เมื่อหนีออกมาก็กลายเป็นชาวสวนไร้ซึ่งยศถาบรรดาศักดิ์ เมื่อมีนายทหารมาทำความเคารพนางจึงนิ่งอึ้งบ้าใบ้ไปหลายอึดใจ

“ใครมาเหรอ”

“ใครมาเหรอจ๊ะท่านแม่”

สองเสียงดังขึ้นพร้อมๆ กับที่ทั้งคู่รามือจากการตากผลไม้ ทว่าทันทีที่เส่าหลิงเดินออกมานางก็ถึงกับยืนนิ่งอึ้งด้วยความตกใจ

“ทะ...ท่านแม่ทัพ!”

เสียงเรียกของบุตรสาวทำให้สองสามีภรรยาปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดเข้าอย่างรวดเร็ว ชายคนนี้คงเป็นแม่ทัพถางเล่อถง สามีของบุตรสาวนั่นเอง และเป็นคนที่ออกติดประกาศตามหาบุตรสาวของพวกตนจนทั่ว

ไม่คิดเลยว่าท้ายที่สุดเขาจะตามหาจนพบ

“เส่าหลิง...”

ชายหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปหาภรรยา ดวงตาของเขาแดงก่ำฉายชัดว่าคิดถึงนางจนแทบขาดใจ ในขณะที่หญิงสาวยังคงยืนนิ่งด้วยไม่คาดคิดว่าชาตินี้จะได้พบเขาอีกครั้ง

ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัว จู่ๆ ถางเล่อถงก็ทรุดกายลงคุกเข่าต่อหน้าหญิงสาว

“ข้าขอโทษ”

“...”

หูเส่าหลิงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ดวงตาที่นางมองมายังเขานั้นค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า

“ข้าทำผิดต่อเจ้าเหลือเกิน ได้โปรดให้อภัยข้าที่แสนโง่เขลา”

หญิงสาวยังคงไม่พูดอะไร จนคู่สามีภรรยารู้สึกอึดอัด กำลังลังเลว่าจะเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อให้สามีภรรยาได้ปรับความเข้าใจกันดีหรือไม่ ทว่าเส่าหลิงกลับหมุนตัวเดินกลับไปยังกระท่อมเสียก่อนโดยไม่สนใจแม่ทัพถางอีกเลย

ใบหน้าที่เฉยชา แต่มีหรือที่ใจจะไม่รู้สึก...

เส่าหลิงนิ่วหน้ายกมือขึ้นกุมท้อง เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนแนบสนิทก่อนที่จะรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาจากช่องคลอด

ความเจ็บปวดของนางนั้นเป็นความเจ็บปวดอย่างสม่ำเสมอ ก่อนจะค่อยๆ ถี่ขึ้นเรื่อยๆ บ่งชัดว่านางใกล้คลอดเข้าไปทุกที ความเจ็บนั้นเริ่มร้าวลงไปที่ขายิ่งทำให้นางทุกข์ทรมานยิ่งขึ้น

“หมอมาแล้ว! หมอมาแล้ว”

แม่ทัพหนุ่มถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบถอยออกมาปล่อยให้หมอและมารดาของเส่าหลิงอยู่ด้านใน โดยที่เขากับจื่อโม่ยืนกระสับกระส่ายอยู่นอกกระท่อม

เขาเดิน...

เดิน...

เดิน...

เดินวกไปวนมาไม่หยุดด้วยความเป็นห่วง ไม่คิดเลยว่าการปรากฏตัวของเขาจะทำให้ภรรยาคลอดก่อนกำหนด

อุแว้!

เสียงเด็กทารกแผดเสียงร้องดั่งลั่นกระท่อม ก่อนจะได้ยินเสียงเจียเหวินตะโกนออกมาว่า

“หลานชาย! ข้าได้หลานชาย!”

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ถึงกับยืนน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจ ดีใจที่ได้อยู่ในวันที่บุตรชายถือกำเนิดออกมาลืมตาดูโลก

“ยินดีด้วยนะขอรับท่านแม่ทัพ”

หวงจื่อโม่หันไปแสดงความยินดีกับชายหนุ่มที่เอาแต่ยืนนิ่งอึ้ง

“ข้า...เป็นพ่อแล้ว”

ถางเล่อถงพึมพำออกมาแผ่วเบาราวกับฝันไป หลายเดือนที่ผ่านมาช่างมีความหมายที่ทำให้เขาได้มายืนอยู่ที่นี่ในวันนี้และเวลานี้