เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 8

Chapter 8 อดใจไม่ไหวต้องเอา

“อ๊ะ...อื้อ ทะ...ท่านแม่ทัพ”

เจ้าของร่างเล็กครางเสียงแหบพร่าเมื่อเขากดแช่ลำเอ็นอยู่ในรูสวาทเนิ่นนานโดยไม่ขยับ ยังผลให้หัวใจดวงน้อยเผลอเฝ้าคอยบทสวาทรุนแรงจากเขาโดยไม่รู้ตัว

“ให้ตายเถอะ เจ้ามันนังแพศยา!”

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ขยับกระแทกเอวสอบจนนางอ้าปากครวญเสียงหวาน และนั่นทำให้สติของเขาขาดผึ่งเผลอก้มลงบดจูบเรียวปากของนางเข้าเสียแล้ว

“อื้อ...”

หัวใจเจ้ากรรมกระตุกวูบ รับรู้ได้ถึงกลิ่นกายคล้ายกลิ่นลมในฤดูใบไม้ผลิผสานไปกับกลิ่นยอดอ่อนของใบไผ่ อีกทั้งลมหายใจอุ่นร้อนของแม่ทัพหนุ่มที่รินรดมาบนใบหน้ายิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกหวามไหว

ริมฝีปากร้อนนุ่มแนบชิดบดเบียดเรียวปากของนางอย่างเว้าวอนอ่อนหวาน

“อื้อ...”

นี่เป็นจูบแรกของนาง จูบที่นางไม่คิดว่าจะได้รับจากเขา หัวใจดวงน้อยลอยละล่องไปกับจูบที่แสนรัญจวน เขาค่อยๆ ใช้ลิ้นดุนดันกลีบปากให้เผยอออก แล้วสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหอมหวานปานหยาดน้ำผึ้งในฤดูฝน

“ให้ตายเถอะ หญิงร่านเช่นเจ้านี่มัน...”

เขาดึงเรียวปากออกก่อนจะสบถหยาบคายออกมาราวกับว่าการทำเช่นนั้นจะช่วยทำให้เขาไม่อยากจูบนาง ทว่าไม่เลย ยิ่งเรียวปากของนางแดงก่ำจากการบดจูบ ดวงตาปรือต่ำฉ่ำหวาน เขาก็ยิ่งรู้สึกอยากราวกับจะคลั่ง!

เขาต้องคลั่งตายแน่ๆ หากไม่ได้จูบนางในตอนนี้และเดี๋ยวนี้

“อื้อ...”

เส่าหลิงครางแผ่วในลำคอเมื่อเขาแนบชิดบดเบียดใบหน้าลงมาตามแก้มนวล ก่อนจะครอบครองเรียวปากของนางเอาไว้อีกครั้ง เกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นของนางเอาไว้ แล้วบดบี้เรียวปากราวกับจะปล้นปลิดทุกลมหายใจ

หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธเลยว่านางรู้สึกดีมากเพียงใด ยามเมื่อเขาใจร้ายนั้นเขาช่างดูน่ากลัวไม่ต่างจากพญายม แต่ยามเมื่อเขาอ่อนหวานก็ทำให้นางหวิวไหวราวกับเทพเซียนจากสรวงสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

“อะ...อื้อ”

ตับ! ตับ! ตับ!

บดจูบไปพร้อมกับเอวสอบที่กระแทกกระทั้นรุนแรง เสียดสีรูแคบชื้นจนหยาดน้ำใสไหลเยิ้มออกมาเป็นสาย เส่าหลิงอ้าขาทั้งสองข้างออกกว้าง รับทุกแรงกระแทกของเอ็นอุ่นอย่างไม่คิดขัดขืน

“ซี๊ด...”

เสียงครางกระสันด้วยความเสียวดังไปทั่วร้านขายยาสมุนไพร สองมือเล็กโอบรัดรอบแผ่นหลังชายหนุ่มก่อนจะเผลอจิกปลายเล็บลงไปด้วยความซ่านหฤหรรษ์

ทั้งกระเด้าแรง ทั้งงัดลำเอ็นให้ครูดไปกับปากทางสวรรค์ ส่งผลให้หญิงสาวรู้สึกราวกับจะขาดใจตายเสียให้ได้

ตับ! ตับ! ตับ!

แท่นทับกระดาษทำจากหินอ่อนถูกโยนลงบนพื้นเพื่อระบายโทสะ

ใบหน้าหวานอาบไล้ไปด้วยน้ำตายังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำไม่อาจสลัดออกไป รสจูบแสนหวานยังกรุ่นติดอยู่ที่ปลายลิ้นจนเขานึกชิงชังตัวเองที่เผลอไผลไปกับนางมารผู้นั้น

“เอาสุรามาให้ข้า!”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

ทหารรีบกุลีกุจอนำสุรามาให้เจ้านายหนุ่ม ก่อนจะถอยกรูดออกไปรอด้านนอกอย่างรู้งาน

สุราจอกแล้วจอกเล่าถูกกรอกเข้าปากแล้วไหลลงคอไปอย่างรวดเร็ว ทว่าสุรารสขมกลับไม่อาจกลบความหอมหวานจากรสจูบที่ยังกรุ่นกำจายอยู่ได้เลย

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! เรื่องบ้าอะไรกัน!”

ชายหนุ่มโวยวายคลุ้มคลั่ง เช่นนี้เองหรอกหรือที่จ้าวเจี้ยนโปต้องจบชีวิตลง เพราะลุ่มหลงในความหอมหวานของนางสินะ

แม้ไม่ได้ครอบครองพรหมจรรย์ แต่จ้าวเจี้ยนโปก็คงได้กอดนาง ได้จูบนาง ได้โลมไล้ไปตามนวลเนื้อนุ่มนิ่มประดุจแพรไหมของนาง เมื่อถูกสะบั้นรักจึงได้ผิดหวังจนฆ่าตัวตาย

ยิ่งคิดยิ่งโกรธ พาลหึงหวงว่าหญิงแพศยาเส่าหลิงให้บุรุษอื่นกอดจูบมาแล้วกี่คน กัดฟันกรอดยกสุราทั้งไหขึ้นกรอกปากราวกับดื่มน้ำเปล่าก็ไม่ปาน

“เอาสุรามาให้ข้าอีก!”