เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 10

บทที่10 เธอคิดหรือว่าฉันจะยอมรับลูกของใครก็ไม่รู้

“ลากตัวเธอไปที่โรงพยาบาล”

น้ำเสียงของเย่โม่เซินนั้นเย็นชาราวกับเศษน้ำแข็งตกลงมาที่ตัวเธอ “ดูสิว่าเธอท้องรึเปล่า ได้ผลตรวจเมื่อไหร่รีบมารายงานฉัน”

เซียวซู่รีบพยักหน้าตอบรับ “ได้ครับ!”

“ไม่นะ!” เสิ่นเฉียวพยายามใช้แรงขัดขืน “เย่โม่เซิน พวกเราแค่ใช้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันเท่านั้น คุณมีสิทธิ์อะไรมาให้คนพวกนี้ทำแบบนี้กับฉัน ปล่อยฉันนะ!”

“ปล่อยงั้นหรอ?” แววตาของเย่โม่เซินนั้นดูเย็นชา น้ำเสียงยังคงนิ่งเฉย “ถ้าฉันเจอว่าเธอท้องเมื่อไร ผลลัพธ์จะเป็นยังไงเธอเองก็น่าจะรู้ดี เซียวซู่ ลากตัวเธอออกไป”

เมื่อเขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ตามหา เย่โม่เซินก็ไม่มีความรู้สึกปราณีใดใดต่อ เสิ่นเฉียวเลยสักนิด

“พวกนายรีบพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

เซียวซู่ โบกไม้โบกมือให้คนมาลากตัวเธอออกไป

แม้ว่าเสิ่นเฉียวจะขัดขืนเพียงใด สุดท้ายเธอก็โดนลากตัวออกไป จากนั้นก็โดนผลักขึ้นไปบนรถ

ตลอดทางเธอก็พยายามขัดขืนมาตลอด แต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดออกจากพวกเขาได้ จากนั้นเธอก็โดนลากกลับมาที่โรงพยาบาลแล้วมาเจอกับหมอคนเดิม

เมื่อเห็นคนกลุ่มเดิมกลับมาอีกครั้ง ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์เดิมต่างก็ถอยออกห่างโดยอัตโนมัติ

ดูแล้วคนพวกนี้ช่างน่ากลัว อย่าไปมีปัญหาด้วยจะดีที่สุด

ใครก็ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว

ขั้นตอนการตรวจต่างๆใช้เวลาไม่รู้กี่ชั่วโมง เสิ่นเฉียวโดนบังคับให้ยอมรับทุกอย่าง

เมื่อผลตรวจออกมา เสิ่นเฉียวพร้อมกับผลตรวจโดนพาตัวให้ไปเจอกับ เย่โม่เซินอีกครั้ง

สีหน้าของเซียวซู่ดูเคร่งเครียด เขาหันหน้าไปมองเสิ่นเฉียวหนึ่งที จากนั้นก็ยื่นผลตรวจให้กับเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินไม่ได้ยื่นมือไปรับ แต่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ผลคือ?”

เซียวซู่ อึ้งไปสักพักแล้วตอบ “เธอท้องจริงๆครับ”

ในตอนนั้นเอง เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ว่าสิ่งที่เธอพยายามปกปิดมาตลอดได้ถูกเปิดเผยออกมาแล้ว

เรื่องที่เธอท้องเย่โม่เซินก็ได้รับรู้แล้ว จากนี้ไปเธอจะอยู่ตระกูลเย่ต่อยังไง?

เป็นไปตามที่เธอคิด สายตาของเย่โม่เซินจ้องมองเธอราวกับเป็นใบมีดอันแหลมคมที่ทิ่มแทงเธอ “หึ อยากจะให้คนอย่างฉันเย่โม่เซินมาเป็นคนแบกรับภาระ คนอย่างเธอไม่มีบุญขนาดนั้นหรอก”

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาอย่างหมดหนทาง

“คุณช่วยให้เวลาฉันอีกหน่อยได้มั้ย? การท้องครั้งนี้ ตัวฉันเองก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน”

“ห่ะ?” เย่โม่เซินยักคิ้วขึ้น “เธอจะบอกฉันว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไร การไปโรงพยาบาลครั้งนี้เธอคิดจะไปเอาเด็กออกสินะ?”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวก็อึ้งไปสักพัก

เธอยอมรับว่าเธออยากจะจัดการเรื่องนี้คนเดียวเงียบๆ

แต่ทว่าในความคิดของเธอนั้น เธอไม่เคยจะคิดเอาเด็กออกเลยสักครั้ง

เย่โม่เซินยืนมือมาจับที่คางของเธอ แววตาของเขามืดมนราวกับพายุฝนที่กำลังพัดผ่านเข้ามา “หรือว่าฉันจะให้โอกาสเธออีกสักครั้งดีมั้ย? อยากจะอยู่ตระกูลเย่ต่อก็ไปทำแท้งซะ”

เสิ่นเฉียวลืมตาโต ทำแท้งอย่างนั้นหรอ?

“ไม่ ไม่ได้นะ!”

“ไม่ได้?”เย่โม่เซินจ้องมองเธออย่างเย้ยหยัน “เธอคงไม่คิดจริงๆสินะว่าคนอย่างฉันเย่โม่เซินจะยอมรับลูกของใครก็ไม่รู้?”

ลูก ลูกของใครก็ไม่รู้?

ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวนั้นซีดสั่น

เธอก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะท้อง

“ว่ายังไงล่ะ? คิดให้ละเอียดรึยัง?” สายตาของเย่โม่เซินเย็นชาและไร้ความรู้สึก คำพูดที่พูดออกมาราวกับเป็นยาพิษ “เธอคงไม่คิดว่า การที่เธอท้องลูกของสามีเก่าของเธอแล้วแต่งงานเข้าตระกูลเย่ คนอย่างฉันเย่โม่เซินจะยอมรับได้สินะ? หรือว่าเธอเห็นว่าฉันเป็นแค่คนพิการเลยดูถูกฉันเช่นนี้ใช่มั้ย?”

เสิ่นเฉียว ส่ายหัว

“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นนะ”

เธอคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าตัวเธอจะท้อง! เธอใช้ชีวิตอยู่กับหลินเจียงมาสองปี เขาไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยสักครั้ง!

เธอจะรู้ได้ยังไงว่าเธอจะผิดพลาดเสียตัวในคืนที่ฝนตกคืนนั้น? แถมเสียตัวเพียงครั้งเดียวก็ดันเกิดท้องขึ้นมาแบบนี้?

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ราวกับเป็นกำแพงอันหนักอึ้งที่ล้มลงมาทับบนบ่าของเสิ่นเฉียว