เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 11

บทที่11 กฎระเบียบที่เขาตั้ง

“ให้ฉันลองคิดดูก่อน”

สรุปสุดท้ายหานเส่โยวก็พาเสิ่นเฉียวกลับตระกูลเย่ไป

“เวลาสามวันก็ไม่นาน เฉียวเฉียว รีบตัดสินใจ คิดได้แล้วก็โทรบอกฉันนะ”

ในหูแว่วเสียงดังกึกก้องถึงคำพูดของหานเส่โยวที่ทิ้งไว้ก่อนเธอจะไป

“ถ้าอยากอยู่ที่ตระกูลเย่ต่อไป ก็ต้องกำจัดเด็กไปซะ”

“เฉียวเฉียว ลูกสาวของตระกูลเสิ่นทั้งสองคนจะพังทั้งคู่ไม่ได้！”

เสิ่นเฉียวมองตัวเองในกระจก

จะต้องทำยังไงดี ต้องเอาเด็กออกจริงๆหรอ

เมื่อคิดถึงมัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านนอก เสิ่นเฉียวตื่นตัวขึ้นในทันที เธอดึงประตูห้องน้ำเปิดออก เป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นเซียวซู่เข็นเย่โม่เซินเข้าไปในห้อง

สายตาลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ยังไม่ถึงหนึ่งวินาที เสิ่นเฉียวก็กลับมาได้สติ เธอเดินเข้าไปยังด้านในด้วยความประหม่า

“หยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงอันเยือกเย็นแว่วมา

ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวหยุดลง ราวกับมีรากงอกยึดลงกับพื้น เคลื่อนย้ายไปไหนไม่ได้

“คิดดีแล้วเรอะ” รอยยิ้มอันเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเย่โม่เซิน สายตาเขาเป็นอันตรายดังเช่นเสือดาวซึ่งกำลังกระหายเลือดอย่างไรอย่างนั้น

นิ้วชี้ทั้งสองของเสิ่นเฉียวบิดเข้าหากัน เธอกัดริมฝีปากล่าง “บอกว่าสามวันไม่ใช่รึไง”

“คุณยังกล้ามาเรียกร้องสามวันกับผมอีกรึ”

เย่โม่เซินเสียงแข็งขึ้น สายตากลับมาเยือกเย็นขึ้นอีกหลายส่วน

เสิ่นเฉียวอดที่จะเบิกตาโตไม่ได้ “คุณพูดแล้วจะไม่รักษาคำพูดรึไง”

ดวงตางดงามทั้งคู่เบิกกว้าง เปี่ยมไปด้วยความตกตะลึงและประหลาดใจ เหมือนน้ำพุร้อนที่กำลังจะปะทุ เย่โม่เซินหรี่ตาแคบลง เสียงหัวเราะเยาะเย้ย “คุณอยากเล่นเกมส์ ได้ กฎกติกา ผมบอกคำไหนก็คำนั้น”

เล่นเกมส์รึ ริมฝีปากแดงของเสิ่นเฉียวสั่นไหว ชีวิตหนึ่งชีวิต เขากล้าพูดกับเธอว่ามันเป็นเกมส์อย่างนั้นรึ

“ถ้าหากว่าไม่เต็มใจ ไม่พอใจมาก ถ้าอย่างนั้นก็ดี เก็บข้าวของของคุณออกไป ไสหัวออกไปจากตระกูลเย่ซะ”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็กำกำปั้นแน่น

เขายั่วยุให้เธอออกไป นั่นแปลว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะอยู่ในตระกูลเย่ต่อ

อย่างไรก็ตามยังมีเวลา เสิ่นเฉียวขี้เกียจจะเถียงกับเขาอีก เธอคลายหมัดที่กำอยู่ออก และค่อยๆเอาผ้าปูเตียงออกมาปูเข้าไปตามมุมเตียง

เย่โม่เซินคิดว่าเธอคงจะเถียงกับเขา ใครจะรู้วินาทีก่อนหน้านี้เธอยังจ้องเขาตาเขม็ง ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ แต่วินาทีต่อมาความคับอกคับใจนั้นกลับอันตรธานหายไป เธอหันไปไม่สนใจเขาอีกต่อไป

กับเขา ไม่ต้องมองเธอก็มั่นใจได้

ความรู้สึกทำตัวลอยเหมือนกับปุยฝ้ายนี้ ทำให้เย่โม่เซินไม่พอใจเป็นอย่างมาก!

“เซียวซู่ คุณออกไป”

เมื่อได้ยิน เซียวซู่ก็ประหลาดใจ “แต่ว่าคุณชายเย่ วันนี้ฉันยังไม่ได้ช่วยคุณ…”

“หล่อนอยากเป็นคุณนายน้อยไม่ใช่รึ งั้นพวกนี้วันหลังก็ให้หล่อนทำก็แล้วกัน”

เสิ่นเฉียวซึ่งกำลังจัดการกับผ้าปูเตียงอยู่ทางด้านหน้า เธอหยุดการเคลื่อนไหวชั่วขณะ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน

“คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ”

“บอกหล่อนสิว่าคุณนายเย่ต้องทำอะไรบ้าง”

เซียวซู่มองเย่โม่เซินอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็ทำถามที่เขาว่าโดยการที่บอกกับเสิ่นเฉียว

“คุณชายเย่ขาแข้งไม่ค่อยดี ตอนที่เขาอาบน้ำคุณต้องคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ ทางที่ดีที่สุดคือเรียกเมื่อไหร่ก็ต้องขานรับเมื่อนั้น คุณชายเย่ให้คุณทำอะไรคุณก็ทำตามนั้น” พูดจบ เซียวซู่ก็ยังไม่วางใจ เธอยังเดินไปที่ข้างๆเสิ่นเฉียวกระซิบอีกสองสามคำ

เสิ่นเฉียวตอนแรกก็ตั้งอกตั้งใจฟังเพื่อที่จะจำให้มั่น แต่เมื่อได้ยินแล้ว ใบหน้าขาวรูปไข่นั้นก็แดงระเรื่อขึ้น เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ “ต้องทำอย่างนี้ด้วยเรอะ”

เซียวซู่เป็นคนหยาบคายหน่อยๆ เธอสูดลมหายใจเข้าเบาๆ “ก็แน่สิ ทำดีๆล่ะ ระวังคุณชายเย่โมโหจนต้องโยนเธอออกมาล่ะ”

เสิ่นเฉียวถูกเขาทำเอาจนตกใจหดหัวลง พร้อมพยักหน้า “ฉันทราบแล้ว”