เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 101

บทที่100 ทายสิว่าเขาจะมาช่วยเธอไหม

แววตาของเย่โม่เซินเยือกเย็นยิ่งกว่าเก่า น้ำเสียงที่เขาพูดราวกับว่ามันรอดผ่านไรฟันออกมา

“แกกล้า!”

ลู่สุนฉางหัวเราะเหอะ “ยังไงเสียตอนนี้ฉันก็เป็นไอ้คนโดนตอนแล้ว นายคิดว่าตอนนี้ฉันมีอะไรที่ยังไม่กล้าทำอีกบ้าง? เย่โม่เซิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะให้เวลานายอีก3นาทีแต่ตอนนี้..... นายคิดว่าฉันยังกลัวอะไรอีกไหม?”

ตู๊ดๆๆ

พูดจบอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งไปทันที

เย่โม่เซินตัดสินใจไม่รอช้า “หาที่อยู่ของเบอร์โทรนี้มาเดี๋ยวนี้ แล้วรีบไปที่นั่นด่วนที่สุด แล้วก็ให้คนเตรียมการรักษาเอาไว้ด้วย”

“ครับ!”

เซียวซู่ไม่กล้าชักช้า เขารีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งการทันที แถมยังรีบเข็นเย่โม่เซินออกจากงานเลี้ยง

ฝั่งลู่สุนฉาง เมื่อวางโทรศัพท์แล้ว เขาก็หันมามองผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนเตียง เธอยังคงอยู่ในสภาพไม่ได้สติ ข้างๆมีถ้วยยาถ้วยใหญ่วางอยู่

สายตาของลู่สุนฉางเหมือนคนที่ตกอยู่ภายใต้อาการหลอนยาเสพติด “กรอกยาให้เธอกินเดี๋ยวนี้!”

“ครับ! คุณชาย”

พวกลูกน้องเมื่อได้รับคำสั่ง ก็ช่วยกันเปิดปากของเสิ่นเฉียวแล้วจับยากรอกลงไป

เสิ่นเฉียวฟื้นเพราะสำลัก เธอจับคอของตัวเองไว้และไอออกมาอย่างแรง ตอนที่ได้สติถึงได้รู้ว่าพวกเขากำลังเอายากรอกปากเธออยู่ เธอจึงใช้มือปัดให้ถ้วยยานั่นคว่ำลง

แต่ว่าตอนนี้เธอกินยาไปตั้งครึ่งถ้วยใหญ่แล้ว

ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยยิ้มร้ายของลู่สุนฉางกำลังมองมาที่เธอ

เสิ่นเฉียวเอามือปิดปากตัวเองและถอยไปมุมๆหนึ่ง ดวงตาคู่สวยกำลังมองเขา

“ผู้ช่วยของเย่โม่เซิน เห้อ~ ตอนแรกฉันก็ว่าตั้งใจจะเล่นกับเธอหน่อย แต่เธอดันไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเสียนี่ งั้นก็รอให้เธอรู้สึกต้องการจนเหมือนโดนไฟเผาจนตายแทนแล้วกันนะ”

ฟังจบ เสิ่นเฉียวตาโต “แก เมื่อกี้แกให้ฉันกิน...”

“เธอลองเดาดูสิว่าเย่โม่เซินจะมาช่วยเธอไหม?”

เสิ่นเฉียวหน้าซีด เธอก้มหน้าล้วงคอตัวเองอย่างแรง ต้องการให้ตัวเองอ้วกยาที่กินเข้าไปเมื่อกี้ออกมา

“ไม่มีประโยชน์หรอก” ลู่สุนฉางยิ้มๆ รอยยิ้มนั้นไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่าที่กำลังแยกเขี้ยวข่มขู่เหยื่อ “อีก10นาทียาก็จะออกฤทธิ์ แล้วยาตัวนี้ก็เป็นตัวที่แรงที่สุด ต่อให้เย่โม่เซินมาถึง... เขาก็เป็นแค่คนพิการที่นกเขาไม่ขัน คงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้?”

พวกลูกน้องเมื่อได้ยินก็พากันหัวเราะอย่างไร้มารยาท พวกมันเอามือมาถูๆกัน “คุณชายลู่ คุณชายเย่ไร้น้ำยาจนช่วยเธอไม่ได้ ถึงตอนนั้นให้พวกเรา....”

ลู่สุนฉางส่งเสียงหึขึ้นมา กลอกตามองไปรอบๆ “ล็อกตายประตูกับหน้าต่าง แล้วจุดเทียนซะ รอให้เย่โม่เซินมันเดินมาติดกับก่อนเถอะ”

“เย่โม่เซินมันไร้น้ำยา ยังจะทำให้คนอื่นเป็นเหมือนมันอีก ฉันจะให้มันลิ้มรสความอยากจนบ้าคลั่งแต่ว่าระบายออกมาไม่ได้ดู”

เสิ่นเฉียวเห็นพวกมันจุดเทียนทุกเล่มในห้อง เมื่อเอามาโยงเข้ากับเรื่องที่ลู่สุนฉางพูดเมื่อกี้ เธอก็เดาออกโดยทันทีว่ามันคืออะไร สีหน้าเธอเปลี่ยนไป เธอพยายามลุกขึ้น แต่ว่าเธอไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย ทั้งแขนและขาอ่อนแรงนุ่มนิ่มเหมือนนุ่น

“แก ไอ้สาระเลว...”

จุดเทียนเสร็จลู่สุนฉางก็พาคนของตัวเองออกไปทันที เสร็จแล้วเขาก็ปิดล็อกประตูห้อง

ห้องทั้งห้องเงียบลง มีเพียงเสิ่นเฉียวที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เธอลองขยับนิ้ว พยายามจะดันตัวเองขึ้น

ในที่สุดเธอก็ดันจนตัวเองนั่งได้ แต่เพราะไม่ระวังเลยกลิ้งตกลงจากเตียง เธอลงไปนั่งทิ้งตัวอยู่บนพื้นเย็นๆ

เจ็บจัง.....

เสิ่นเฉียวเจ็บจนหน้ายู่

ลู่สุนฉาง!ไอ้คนสาระเลวจนหาความดีไม่ได้ เขารู้ดีว่าเย่โม่เซินไม่สามารถทำเรื่องนั้นได้... เขายังจะเอายานั่นให้เธอกิน แถมยังจุดเทียนยาสลบไปทั่วห้อง ถ้าเย่โม่เซินเข้ามาในห้องนี้ คงเป็นแบบเธอแน่

แต่ว่า.... ตอนนี้เธอขยับไม่ได้เลย เรี่ยวแรงตอนนี้มันไม่มีเหลือเลยสักนิด

หนังตาก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ปากของเสิ่นเฉียวโดนตัวเองกัดจนห้อเลือด สุดท้ายเธอกระพริบได้แค่สองครั้งแล้วก็สลบไป