เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 100

บทที่99 เสิ่นเฉียวโดนวางยา

“เคารพ?” ลู่สุนฉางหัวเราะ เขามองตาของจางหยู่ฝาน “ฉันไม่ได้ฟังอะไรผิดใช่ไหม คุณชายจางพูดว่าต้องเคารพผู้ช่วยตัวเล็กๆคนนึง? เลิกเล่นละครได้แล้วใครจะไปรู้ในใจอาจจะคิดเรื่องสกปรกอยู่ก็ได้”

จางหยู่ฝานขมวดคิ้วแน่น ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าลู่สุนฉาง “นาย ทำไมถึงพูดจาแบบนี้?”

“ถ้า คุณชายจางไม่กล้าที่จะลงมือก่อน งั้นก็หลบไป” ลู่สุนฉางหันไปสบตากับลูกน้องข้างหลังเขา พวกชายตัวใหญ่ก็ขยับไปล้อมเสิ่นเฉียวเอาไว้

เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยน เธอจ้องไปที่ลู่สุนฉาง

“ประธานลู่คุณทำอย่างนี้หมายความว่าไงคะ?”

“เหอะ” ลู่สุ่นฉางหัวเราะเสียงเย็น “คุณผู้ช่วย นี่คุณยังกล้าถามว่าหมายความว่ายังไงอีกหรอ? วันนี้พวกคุณเดินเข้ามาเอง ก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”

เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ถึงอันตราย เธอกำลังจะอ้าปากตะโกน ชายอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ยกมือขึ้นมากระแทกต้นคอเธอ เสิ่นเฉียวตาเหลือกแล้วก็เป็นลมล้มลงไป

ไม่มีใครเข้ามารับเธอ ดีที่จางหยู่ฝานตาเร็วมือไว เขาเข้ามารับเธอได้ทันเวลาพอดี เสร็จแล้วจึงหันไปเขม่นตามองลู่สุนฉาง

“ประธานลู่ นี่คุณกำลังทำอะไร?”

สายตาของลู่สุนฉางเหมือนกำหมาป่าที่โกรธเกรี้ยว “หลีกทางไป!”

ลู่สุนฉางกระชับอ้อมกอดของตัวเองที่มีเสิ่นเฉียวอยู่แน่น “พวกคุณคิดจะลงมือกับผู้ช่วยเสิ่น? เธอเป็นถึงผู้ช่วยของคุณชายเย่เชียวนะ คุณคิดจะต่อกรกับคุณชายเย่ในเมืองเป่ยหรอ?”

“เหอะ เสือสองตัวมันอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้หรอก” ลู่สุนฉางมองหน้าเขาแล้วแสดงสีหน้าอันตราย “จางหยู่ฝานใช่ไหม? ส่งตัวผู้หญิงให้ลูกน้องฉัน ไม่อย่างนั้น.... ฉันก็จะชกแกให้สลบแล้วพาตัวไปด้วยกัน”

จางหยู่ฝานฟังที่ลู่สุนฉางพูด มองหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้ปล่อยเสิ่นเฉียวที่สลบอยู่ในอ้อมแขนไป

“ก็แค่ผู้หญิงที่เพิ่งจะเจอกัน นายอยากมีเรื่องตระกูลลู่หรือไง?”

ฟังเขาพูดจบจางหยู่ฝานก็คลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย ลูกน้องของลู่สุนฉางเมื่อเห็น ก็รีบมาเอาตัวเสิ่นเฉียวไปทันที

จากนั้นตัวของเสิ่นเฉียวก็โดนคนพาออกไปจากโถงงานเลี้ยงในทันที การกระทำที่ใหญ่โตเมื่อกี้ คนที่ยืนอยู่บริเวณตรงมุมนั้นมองเห็นกันหมด แต่ว่าในเวลาธรรมดาการกระทำของลู่สุนฉางทุกคนก็รู้ๆกันอยู่ พวกเขาคิดว่านี้เป็นเรื่องทะเลาะหึงหวง เลยไม่มีใครสนใจ

พอเสิ่นเฉียวโดนเอาตัวไปจางหยู่ฝานรู้สึกไม่ดีมากๆ เขาเลยเรียกเลขาส่วนตัวของตัวเองมาโดยด่วน

“คุณรีบส่งคนไปข้างบน ไปหาผู้ช่วยของนายโจว บอกเขาว่าผู้ช่วยที่มาเป็นคู่ออกงานของคุณชายเย่ โดนลู่สุนฉางตีจนสลบแล้วก็พาไปแล้ว”

เลขาเมื่อได้ฟังก็ขมวดคิ้วทันที “เรื่องระหว่างตระกูลลู่กับตระกูลเย่?”

“อืม รีบไป”

แต่เลขายังคงยืนอยู่ที่เดิม

“มีอะไร?”จางหยู่ฝานถามน้ำเสียงแข็ง

เลขาพยายามอธิบาย “คุณชายฝาน นี่ท่านไม่รู้เรื่องระหว่างตระกูลลู่กับตระกูลเย่ใช่ไหมครับ? ผมก็เพิ่งจะได้รับข่าวมาว่าไม่รู้ลู่สุนฉางไปทำอะไรไว้ให้คุณชายเย่โกรธ คุณชายเย่เลยส่งคนไปจัดการเขา ปกติลู่สุนฉางชอบทำอะไร? ตอนนี้เขาโดนตัดทิ้ง คงสะสมความแค้นเอาไว้มาก ตอนนี้ก็ไม่ต่างกับคนที่เสียสติ”

จางหยู่ฝานได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น “ปกติลู่สุนฉางใช้เวลาคลุกคลีอยู่กับผู้หญิงจำนวนมาก จัดการของเขาทิ้งไปไม่ดีหรือไง? ถือว่าได้ปกป้องประชาชนคนอื่นด้วย”

“คุณชายฝาน ท่านไม่เข้าใจความหายของผมหรอครับ? ผมหมายความว่าตอนนี้ลู่สุนฉางน่ะกู่ไม่กลับแล้ว เดาว่าไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็มาสามารถทำได้ทั้งนั้น ทั้งนี้เรื่องราวก็วุ่นวายพออยู่แล้ว พวกเราก็อย่าเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวด้วยเลยนะครับ”

ฟังคำพูดของเลขาจบจางหยู่ฝานก็เลิกคิ้วขึ้น “เพราะฉะนั้นความหมายของนายก็คือให้ฉันเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปเสีย?”

“อย่างนี้.. ดีที่สุดครับ”