เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1014

บทที่ 1013 ทำได้ดีมาก

ก็ช่าง ปล่อยให้เธอจัดการเองก็แล้วกัน

ผู้หญิงของเย่โม่เซินทั้งคน เป็นไปได้ไง แค่เรื่องแค่นี้ยังจัดการไม่ได้

ถึงแม้ เขาไม่อย่าให้เธอเหนื่อยและเป็นห่วงเกินไป แต่หานมู่จื่อเป็นคนดื้อรั้นมาก ถ้าเขาฝืนบังคับเธอซึ่งๆหน้าแล้วล่ะก็ กลับไม่เป็นผลดีแน่นอน

เพราะฉะนั้น ถ้าเย่โม่เซินอยากจะช่วยเธอจริงๆ ก็คงต้องลงมือแบบลับๆ

ขึ้นรถเสร็จ หานมู่จื่อได้รัดเข็มขัดนิรภัยให้กับตัวเอง จากนั้นก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ ตอนที่เธออยู่ที่ห้องทำงาน ก็ได้หาข้ออ้างต่างๆนาๆให้กับตัวเองไปแล้ว แต่ตลอดทั้งวันนี้ ใจของเธอถูกเรื่องของเมิ่งเส่โยวรุมเร้าอยู่ตลอดเวลา

คนเราทำผิดก็ต้องแบกรับทำผิดนั้นไว้คนเดียว ไม่ควรนำความซวยมาให้คนอื่น

ถ้าหากคนๆนั้นไม่ใช่เมิ่งเส่โยว หานมู่จื่อก็จะคิดว่าผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมาก เพราะยังไงซะ เธอไม่ใช่คนก่อหนี้

นั่นเป็นความผิดของพ่อเธอ

ถึงเมิ่งเส่โยวจะเป็นคนทำให้คนพวกนั้นยิ่งเหิมเกริม แต่สำหรับเธอแล้ว เธอก็เหมือนจะหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเลยต้องใช้วิธีต่ำช้าเลวทรามขายร่างกายตัวเองแบบนี้

แค่นึกถึงว่าเธออาจจะถูกชายพวกนั้นรุมโทรม สมองของหานมู่จื่อก็มีภาพปรากฏขึ้นมา หลังจากนั้นก็ปวดจนเงยหัวไม่ขึ้น

ลมหายใจของเธอเริ่มไม่คงที่

รถได้จอดลงที่ข้างทาง มือข้างนึงได้เอื้อมมาแตะที่หน้าผากของเธอ：“คุณโอเคมั้ย？”

มือนี้ทั้งใหญ่และอบอุ่น ราวกับฉุดเธอออกจากความมืดแล้วกลับมาเห็นแสงสว่างอีกครั้ง

หานมู่จื่อลืมตาอย่างเร็ว ใช้แรงจับมือนี้ไว้ ราวกับคว้าเส้นฟางสุดท้ายที่ช่วยชีวิตได้อย่างไรอย่างนั้น

“โม่เซิน！”

เธอเรียกชื่อของเย่โม่เซิน แล้วหันหน้าไปมองเขา

สายตาของฝ่ายตรงข้ามกำลังจ้องเธออยู่ด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมลึกคู่นั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและวิตกกังวล

หานมู่จื่อก็ไม่รู้ว่า ณ เวลานี้ตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ปากพูดออกไปโดยที่สมองไม่ได้สั่ง

“ฉันอย่าเจอเซียวซู่”

เย่โม่เซินหรี่ตาเบาๆ สักพักมือก็ได้เอื้อมไปอีกทางนึง ลูบจับหน้าของเธอ

“ได้”

เขาเดาไว้แล้วไม่มีผิดว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ แค่เห็นว่าเธอไม่ยอมพูด เขาก็ไม่อยากไปบังคับเธอ

ตอนนี้เธอเอ่ยปากกับตัวเองแล้ว เย่โม่เซินก็แต่รับปากเธอไป

รถได้กลับรถมา เย่โม่เซินโทรหาเซียวซู่ ถามว่าเขาอยู่ไหน

ฝั่งของเซียวซู่กำลังจัดการเรื่องของเมิ่งเส่โยว เพราะหานมู่จื่อเคยสั่งเขาไว้ว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับเย่โม่เซิน เพราะฉะนั้นเขาเลยระมัดระวังเป็นพิเศษ ตอนนี้ เย่โม่เซินกลับโทรถามว่าเขาอยู่ไหน

ฟังแล้วก็รู้สึกผิดปกติ

แต่กับเย่โม่เซินแล้ว เซียวซู่ไม่กล้าพูดโกหกอย่างยื่นออกใจกล้า เลยพูดจาอ้ำๆอึ้งๆ：“คุณ ชายเย่……ผมกำลังจัดการเรื่องส่วนตัวอยู่ครับ”

“เรื่องส่วนตัวงั้นหรอ？”เย่โม่เซินยักคิ้วทีนึง หัวเราะด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย：“เรื่องส่วนตัวอะไรที่ทำให้นายพูดจาจนติดๆขัดๆแบบนี้？”

เซียวซู่：“……เออ คุณชายเย่ครับ นี่มันคงจะไม่……”

“รีบบอกตำแหน่งนายมา”

“คุณชายเย่ครับ”เซียวซู่รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

“เซียวซู่ ตั้งแต่เมื่อไหร่……ที่นายก็มีเรื่องปิดบังฉันแล้วฮะ？”

ถึงแม้น้ำเสียงของเย่โม่เซินฟังแล้วเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไร แต่เซียวซู่กลับรู้สึกแผ่นหลังเย็นวูบโดยไม่มีสาเหตุ