เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1015

บทที่1014ผมกับเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

ยืนอยู่ที่นอกห้อง หานมู่จื่อมองผ่านกระจกใสเห็นคนที่นอนอยู่ข้างใน

ต่างกับเมิ่งเส่โยวที่เห็นในก่อนหน้านี้

เธอได้เปลี่ยนมาใส่ชุดของโรงพยาบาลจิตเวชแล้ว เนื้อตัวก็ถูกเช็ดทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เผยผิวที่เดิมทีก็ขาวเนียนอยู่แล้วออกมา

แต่บนผิวที่ขาวเนียนนั้น มีรอยแผลอยู่มากมาย

แผลที่เกิดจากรอยข่วน แผลน้ำร้อนลวกและยังมีแผลต่างๆ...……

ถึงแม้แผลจะตกสะเก็ดหมดแล้ว แต่แผลพวกนี้สลับซับซ้อน อยู่ทั่วลำคอและข้อมือ แม้กระทั่งที่หน้าก็มี เห็นแล้วน่าสยดสยองมาก

หานมู่จื่อรู้สึกหายใจไม่ติดขัด เวลานี้ มืออ่อนโยนได้ปิดตาของเธอไว้

“ในเมื่อดูแล้วกลัว ก็อย่าดูเลย”

เป็นเสียงของเย่โม่เซิน เขายืนอยู่ด้านหลังเธอ แล้วเปิดปากพูดขึ้นเบาๆ

หานมู่จื่อเงียบไปครู่นึง จากนั้นก็ดึงมือของเย่โม่เซินลง และส่ายหัวเบาๆ

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่รู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ ทำไมเธอถึงได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้”

เย่โม่เซินพอรู้เบาะแสบางอย่างจากคำพูดของเธอ ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย: “ความสัมพันธ์ของคุณกับเธอไม่ดีหรอ?”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ไม่ตอบอะไร ก็แค่ยิ้มขึ้นเบาๆ สายตามองเมิ่งเส่โยวที่นอนอยู่ข้างใน

นาทีนี้เธอที่นอนสลบอยู่ตรงนั้น ดูแล้วเงียบสงบ ทำให้เธอนึกถึงสมัยเมื่อนานมากแล้ว ตอนที่ทั้งสองคนยังเป็นเพื่อนรักกัน นอนด้วยกันอยู่เป็นประจำ ทุกครั้งเธอจะตื่นเช้ากว่าเมิ่งเส่โยว

ส่วนเมิ่งเส่โยวเป็นคนเอาแต่ใจ เวลาหลับชอบถีบผ้าห่มอยู่เรื่อยเลย

ดังนั้นทุกเช้าตอนที่หานมู่จื่อตื่นขึ้นมา จะห่มผ้าให้เธอตลอด

หน้าตาตอนหลับในตอนนั้น เหมือนตอนนี้เป๊ะๆเลย

เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

เรื่องของอดีตล้วนแต่แฝงสีสันที่หนักหน่วงและเข้มข้น จู่โจมมาหาหานมู่จื่ออย่างมืดฟ้ามัวดิน ระหว่างคิด เธอรู้สึกเจ็บแน่นที่หน้าอก เบ้าตาก็เปียกชื้นเล็กน้อย

“เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเราดีมาก ฉันเคยช่วยเธอ เธอก็เลยพึ่งพาฉันมาก พูดอยู่ตลอดเวลาว่าฉันมีบุญคุณกับเธอ ชาตินี้จะดีกับฉันมากๆ ตอนที่ฉันลำบากเธอก็ยื่นมือมาช่วยเหลือฉันเยอะมาก ฉันนึกว่า.............

เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดชีวิต ตอนนั้นถึงขั้นยังเคยพูดคุยสนทนากัน ถ้าใครแต่งงานก่อน อีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนเจ้าสาวก่อน คิดไม่ถึงต่อมา............”

ที่แท้นั่นก็เป็นแค่ละครเฉยๆ

เธอไม่รู้เลย ตอนนั้นเมิ่งเส่โยวดีกับเธอ เป็นเพราะซาบซึ้งในน้ำใจของเธอ ดังนั้นถึงได้เห็นเธอเป็นเพื่อนรัก หรือเพราะรู้ความลับของเธอ อยากหลอกใช้เธอเพื่อให้ได้ในสิ่งที่มากกว่าจึงเข้าใกล้เธอ

แต่ไม่ว่าทั้งหมดนี้เกิดจากสาเหตุไหน ทุกสิ่งทุกอย่างตอนที่ได้อยู่ด้วยกัน กลับเหมือนไฟเผาไหม้อยู่ในทรวงอกของเธอ

“คุณจำเธอไม่ได้แล้วหรอคะ?”จู่ๆหานมู่จื่อหันมามองเย่โม่เซินทีนึง “คุณก็รู้จัก บางทีคุณสามารถดูใบหน้าเธอดีๆ อาจจะมีส่วนช่วยให้คุณฟื้นคืนความทรงจำได้นะคะ”

เดิมทีเย่โม่เซินไม่ได้ไปสังเกตเลยว่าผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงหน้าตายังไง หลังจากฟังคำพูดของหานมู่จื่อแล้ว เขาถึงมองไปที่ใบหน้าของเมิ่งเส่โยว

ตอนแรก เขารู้สึกใบหน้านี้ไม่มีอะไรที่แปลกประหลาด

เขาก็ไม่รู้สึกคุ้นเคยเลย

แต่พอดูไปสักพัก ในหัวกลับมีภาพโผล่ขึ้นมาหลายภาพ

อีกอย่างภาพเหล่านี้ยังมีหานมู่จื่อด้วย แต่ว่า.......มันไม่ใช่ภาพที่สวยงามเลย

ผู้หญิงที่อยู่ในภาพใส่ต่างหูสีชมพูไว้คู่นึง ส่วนเขาก็ได้เอาต่างหูคู่ที่ใกล้เคียงกันออกมาคู่นึง หลังจากหานมู่จื่อเห็นก็ถูกสะกิด ทุบต่างหูที่เขามอบให้จนแหลก

ไม่เคยมีครั้งไหนที่ภาพชัดเจนขนาดนี้

แต่กลับเป็นเรื่องที่เขาทำร้ายหานมู่จื่อ เย่โม่เซินรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ แต่แล้วเขายังไม่ทันได้สัมผัสความเจ็บปวดนี้ สมองก็ได้ปวดขึ้นมาอย่างรุนแรงอีก