เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1016

บทที่1015แค่ภาพด้านเดียว

ฟังถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อยิ่งรู้สึกไม่เข้าใจแล้ว

แต่พอเธอนึกโยงไปถึงการแสดงออกของเย่โม่เซินในก่อนหน้านี้ และคำพูดที่เขาพูดในตอนนี้ ก็พอคิดได้บ้างแล้ว

เมื่อกี๊เขาเห็นเมิ่งเส่โยว ถ้าความทรงจำได้รับการกระตุ้น งั้นตอนนี้สิ่งที่เขาจำได้น่าจะเป็นความทรงจำเศษเสี้ยวที่เกี่ยวข้องกับเมิ่งเส่โยว เพียงแต่เขาแค่เห็นเศษเล็กเศษน้อย ไม่ได้เห็นทั้งหมด

ดังนั้น ถึงได้บอกกับเธอว่า เขากับเมิ่งเส่โยวไม่มีความเกี่ยวข้องกันหรอ?

เพื่อพิสูจน์การคาดเดาของตัวเอง หานมู่จื่อจึงยิ้มและสอบถาม: “ที่คุณพูดคือคนที่นอนอยู่ข้างในหรอคะ?”

เย่โม่เซินหน้าห้อยไว้ เม้มริมฝีปากไว้ แววตาตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้เคลื่อนย้ายไปจากใบหน้าของหานมู่จื่อ กลัวจะพลาดสีหน้าทุกอย่างบนใบหน้าเธอ

ถึงแม้เขาไม่ได้ตอบคำถามของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ หานมู่จื่อก็รู้ว่าตัวเองเดาถูกแล้ว

“ถ้าคุณเห็นเธอถึงจำเรื่องพวกนี้ได้ล่ะก็ งั้นก็.......น่าจะเป็นความทรงจำเกี่ยวกับเธอแล้วค่ะ”

“ไม่ใช่ความทรงจำเกี่ยวกับเธอ”

หานมู่จื่อประหลาดใจ: “แล้วคือ?”

“ผมเห็น ต่างหูสีชมพูคู่นั้น”

หานมู่จื่อเบิกตากว้างอย่างช็อก หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

ต่างหูสีชมพู

ไม่นึกเลยว่าเขา.........จะนึกถึงเรื่องนี้

ตอนนั้นเพราะต่างหูคู่นี้ เธอยังได้ทะเลาะกับเย่โม่เซินไปรอบนึง จากนั้นก็แตกคอกับเมิ่งเส่โยว แม้กระทั่งต่อมาตอนที่เย่โม่เซินเลือกต่างหูสีชมพูอีกคู่ให้เธอ หานมู่จื่อได้โยนต่างหูคู่นั้นทิ้งโดยตรงเลย

เรื่องมันผ่านมานานหลายปี ตอนนี้เธอนึกขึ้นมาแล้วยังจำฝังใจอยู่เลย

คงจะเพราะสังเกตเห็นสีหน้าแววตาของเธอผิดปกติ เย่โม่เซินจับมือเธอให้แน่นยิ่งขึ้น หานมู่จื่อรู้สึกเจ็บจนดึงสติกลับมา

ทีนี้ถึงนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอเก็บความจำฝังใจของแววตาไว้

“เรื่องพวกนี้ผ่านไปนานมากแล้ว ที่คุณเห็น......เป็นแค่ภาพด้านเดียว ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะฉะนั้นไม่ต้องอธิบายอะไรกับฉันหรอกค่ะ ฉันรู้อยู่”

เซียวซู่ยืนฟังคำสนทนาของทั้งคู่อยู่ข้างๆ ก็นึกถึงเรื่องของตอนนั้นได้ ก็เลยอดไม่ได้ที่จะพูดแทรก: “เอ่อคุณนายน้อย พอพูดถึงเรื่องนี้ผมก็อารมณ์ขึ้นเลย ตอนนั้นต่างหูคู่นั้นคือคุณชายเย่ซื้อมาอยากมอบให้คุณนายน้อย

แต่ตอนนั้นเมิ่งเส่โยวไม่รู้เป็นอะไร ได้ขโมยต่างหูคู่นั้นไป ต่อมายังใส่ต่างหูคู่นั้นไปพบคุณนายน้อยอีก!”

หานมู่จื่อ “.........”

เธอเงยหน้ามองเซียวซู่ด้วยแววตาตะลึงงัน ตอนนั้นเธอคิดมาตลอดว่า เย่โม่เซินเชื่อคำพูดของเมิ่งเส่โยว ดังนั้นถึงได้เอาต่างหูคู่นั้น.........

ตอนนั้นเธอเลือกที่จะเชื่อเย่โม่เซินมาโดยตลอด เพราะฉะนั้นเลยไม่ได้ไปเดาเป็นอย่างอื่น

แต่หานมู่จื่อรู้ นี่ถือเป็นปมในใจของเธอ

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหลับตาเบาๆ สงบอารมณ์ตัวเองไปครู่นึง จากนั้นถึงเอ่ยปากพูดอย่างช้าๆ: “ถ้าไม่มีโอกาสเข้าใกล้ แล้วเธอจะมีโอกาสขโมยได้ยังไงคะ?”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีก เขากุมมือของหานมู่จื่อไว้แน่น

“มู่จื่อ!”

“คุณนายน้อยครับ.........”

“ไม่เป็นไร สิ่งที่ฉันพูดในตอนนี้ก็แค่เป็นเรื่องของอดีต ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นยังไง ยังไงซะนั่นก็เป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว” หานมู่จื่อยิ้มอย่างเรียบเฉย สีหน้าและแววตาบนใบหน้าดูแล้วเหมือนหลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญ ดูเหมือนไม่ได้เอาเรื่องนี้มาใส่ใจเลย

แต่แล้วเธอที่เป็นแบบนี้ อยู่ในสายตาของเย่โม่เซิน กลับกลายเป็นอีกแบบนึง

เขาได้สูญเสียความทรงจำไปแล้ว ตอนนั้นแค่ฟื้นความทรงจำมาได้ส่วนน้อย แถมยังเป็นส่วนที่แฝงด้วยแรงอาฆาต แต่เห็นได้ชัดว่าคำพูดที่เซียวซู่พูดอยู่ข้างๆ สำหรับเย่โม่เซินแล้วล้วนเป็นสิ่งที่แปลกใจ

สิ่งที่เขาเห็น กับที่เซียวซู่พูดก็คนละเวอร์ชั่นกัน

คิดถึงตรงนี้ เย่โม่เซินเม้มปากแน่น หน้าห้อยไว้ไม่พูดไม่จา

ยังเป็นเซียวซู่ที่คอยสำรวจสีหน้าคุณชายเย่ของตัวเอง สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเขาพูด

“คุณนายน้อยครับ......”

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมามองเซียวซู่: “คุณหมอได้บอกมั้ยว่าอาการของเธอเป็นยังไงบ้าง?”