เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1017

บทที่1016 เหมือนมีใจให้แล้ว

ยังไงซะเย่โม่เซินเชื่อมั่นเขามาโดยตลอด เรื่องใดๆไม่เคยปิดบังเลย เพราะฉะนั้นเซียวซู่รู้เรื่องเยอะแยะมากมาย

"ได้ ถ้างั้นผมจะจัดเรียงเรื่องราวเหล่านี้ของคุณเป็นเอกสารนึงชุดนะครับ"

อะ？

อะไรนะ？

ให้เขาเอาเรื่องในอดีตจัดเรียงเป็นเอกสารชุดนึง？

ตอนที่เซียวซู่ได้ยินคำพูดคำนี้แทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเองเลย และแทบจะละลายอยู่ที่เดิมแล้ว

ให้เขาทำเรื่องเหล่านี้ ถ้างั้นเขาก็ต้องการให้ตัวเองใช้สมองเขียนออกมาอีกด้วยสินะ？？？

" ไม่ได้นะครับคุณชายเย่！"เซียวซู่ปฏิเสธคำสั่งของเย่โม่เซินทันที："ความสามารถทางวรรณกรรมของผมไม่ดี ผมจัดเรียงเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะครับ"

เรื่องราวเหล่านี้ไม่เหมือนกับที่เคยตรวจสอบในเมื่อก่อนเหล่านั้นนะ คนอื่นตรวจสอบเรียบร้อยแล้วสรุปโดยตรงและส่งไปถึงมือเขาก็ได้แล้ว

"ใครใช้ให้นายจัดเรียง？"เย่โม่เซินพูดอย่างเย็นชา:"นายหาคนจัดการก็ได้แล้ว? "

เซียวซู่："หาใคร……？"

"เฮอ" เย่โม่เซินหัวเราะเยาะ："นายคิดว่าใครล่ะ？"

เซียวซู่เงียบกริบทันที ได้เลยครับ หาใครนั้นไม่ต้องให้เย่โม่เซินพูดแล้ว เพราะว่าไม่ว่ายังไงซะ เขาก็ต้องจัดเรียงเอกสารให้เรียบร้อยก็ถูกแล้ว เธอรู้สึกลำบากใจมาก ไม่ว่าจะยังไงเรื่องราวเหล่านั้นล้วนเป็นความรักความเกลียดชังระหว่างคุณชายเย่กับคุณนายน้อย ให้ผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขามาพูด เขารู้สึกว่าตัวเองยากที่จะเอ่ยปากจริงๆ

"คุณชายเย่ครับ คือว่า.............เราปรึกษาหารือกันอีกสักพักได้มั้ยครับ เรื่องนี้............"

ตอนที่เซียวซู่ยังแสวงหาโอกาสให้กับตัวเอง จู่ๆก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้นมาจากหลังเย่โม่เซินทางโน้น: "คุณไม่หลับไม่นอน คุณกำลังทำอะไรอยู่？"

เป็นเสียงของคุณนายน้อย！

คุณนายน้อย ช่วยด้วยครับ！！！

นี่เป็นเสียงตะโกนของเซียวซู่ในวินาทีนี้！

เย่โม่เซินพิงอยู่ที่ราวระเบียงบนดาดฟ้า หลังได้ยินเสียงของหานมู่จื่อดังออกมาจากข้างหลัง เขาหันหน้าไปมองหานมู่จื่อจึงขมวดคิ้ว ไม่พูดมากวางสายโดยตรง จากนั้นเดินไปที่หานมู่จื่อ

"คุณออกมาทำไม? ใส่น้อยชิ้นขนาดนี้อีกด้วย！"

พูดจบ เขาแกะกระดุมเสื้อนอกของตัวออกมาโดยตรง จากนั้นเปิดออกมาและกอดหานมู่จื่อไว้โดยตรง เอาตัวเล็กๆคลุมไว้ในเสื้อใหญ่ๆของตัวเอง

ที่ตัวของหานมู่จื่อใส่แค่ชุดนอนตัวเดียว ถึงแม้เป็นหน้าหนาว แต่ว่ายังไงก็เป็นข้างนอก ทนความหนาวเย็นข้างนอกไม่ไหวแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่เป็นทะเล เธอเป็นสตรีตั้งครรภ์อีกด้วย

ยิ่งคิด เย่โม่เซินยิ่งขมวดคิ้ว เสียงเย็นชา："เข้าไป"

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมาจากเสื้อตัวใหญ่ของเขา เท้าล่างไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

"คุณคุยสายกับใครอยู่？"

ใต้คางของเย่โม่เซินตื่นตระหนกเล็กน้อย ก้มหน้าจ้องคนตรงหน้า

ใต้แสงสลัว ตาทั้งคู่ที่สดใสเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดซึ่งทำให้คนหวั่นไหว มองเขาไว้แบบไม่มีความซับซ้อนใดๆ เหมือนกับว่ามองเขาแว๊บเดียวก็มองเห็นอย่างชัดเจนแล้ว และเหมือนกับหน้าตาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่

สายตาแบบนี้............

อารมณ์ในตาเคลื่อนไหว และเคลื่อนย้ายสายตาจากจิตใต้สำนึก ตกไปอยู่ที่ติ่งหูข้างบนซึ่งขาวผ่องและน่ารัก กลืนลำคอ เสียงก็ต่ำลงแบบงุนงง

"คนที่บริษัท"

เขาอธิบายด้วยเสียงแหบ "โทรมาถามเรื่องงานนิดหน่อย"

"เรื่องงาน？" หานมู่จื่อกระพริบตา "สี่ทุ่มกว่า？"

คุณชายเย่ พนักงานที่บริษัทคุณจริงจังกับงานขนาดนี้เชียวรึ？เวลาดึกดื่นขนาดนี้เนี่ยนะยังจัดการกับงานอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังโทรศัพท์มาให้กับคุณที่เป็นท่านประธาน คงเป็นระดับกลางขึ้นไปสินะ？"

"ใช่แล้ว" เย่โม่เซินหัวเราะนิ่งๆ "ที่พวกเขาจริงจังกับงานขนาดนี้ ในนั้นมีผลงานของคุณด้วยนะ"

"ฉัน？"

สายตาของเย่โม่เซินยังคงจ้องติ่งหูเล็กๆที่น่ารักไว้ และมีความหวั่นไหว