บทที่1016 เหมือนมีใจให้แล้ว
ยังไงซะเย่โม่เซินเชื่อมั่นเขามาโดยตลอด เรื่องใดๆไม่เคยปิดบังเลย เพราะฉะนั้นเซียวซู่รู้เรื่องเยอะแยะมากมาย
"ได้ ถ้างั้นผมจะจัดเรียงเรื่องราวเหล่านี้ของคุณเป็นเอกสารนึงชุดนะครับ"
อะ?
อะไรนะ?
ให้เขาเอาเรื่องในอดีตจัดเรียงเป็นเอกสารชุดนึง?
ตอนที่เซียวซู่ได้ยินคำพูดคำนี้แทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเองเลย และแทบจะละลายอยู่ที่เดิมแล้ว
ให้เขาทำเรื่องเหล่านี้ ถ้างั้นเขาก็ต้องการให้ตัวเองใช้สมองเขียนออกมาอีกด้วยสินะ???
" ไม่ได้นะครับคุณชายเย่!"เซียวซู่ปฏิเสธคำสั่งของเย่โม่เซินทันที:"ความสามารถทางวรรณกรรมของผมไม่ดี ผมจัดเรียงเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะครับ"
เรื่องราวเหล่านี้ไม่เหมือนกับที่เคยตรวจสอบในเมื่อก่อนเหล่านั้นนะ คนอื่นตรวจสอบเรียบร้อยแล้วสรุปโดยตรงและส่งไปถึงมือเขาก็ได้แล้ว
"ใครใช้ให้นายจัดเรียง?"เย่โม่เซินพูดอย่างเย็นชา:"นายหาคนจัดการก็ได้แล้ว? "
เซียวซู่:"หาใคร……?"
"เฮอ" เย่โม่เซินหัวเราะเยาะ:"นายคิดว่าใครล่ะ?"
เซียวซู่เงียบกริบทันที ได้เลยครับ หาใครนั้นไม่ต้องให้เย่โม่เซินพูดแล้ว เพราะว่าไม่ว่ายังไงซะ เขาก็ต้องจัดเรียงเอกสารให้เรียบร้อยก็ถูกแล้ว เธอรู้สึกลำบากใจมาก ไม่ว่าจะยังไงเรื่องราวเหล่านั้นล้วนเป็นความรักความเกลียดชังระหว่างคุณชายเย่กับคุณนายน้อย ให้ผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขามาพูด เขารู้สึกว่าตัวเองยากที่จะเอ่ยปากจริงๆ
"คุณชายเย่ครับ คือว่า.............เราปรึกษาหารือกันอีกสักพักได้มั้ยครับ เรื่องนี้............"
ตอนที่เซียวซู่ยังแสวงหาโอกาสให้กับตัวเอง จู่ๆก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้นมาจากหลังเย่โม่เซินทางโน้น: "คุณไม่หลับไม่นอน คุณกำลังทำอะไรอยู่?"
เป็นเสียงของคุณนายน้อย!
คุณนายน้อย ช่วยด้วยครับ!!!
นี่เป็นเสียงตะโกนของเซียวซู่ในวินาทีนี้!
เย่โม่เซินพิงอยู่ที่ราวระเบียงบนดาดฟ้า หลังได้ยินเสียงของหานมู่จื่อดังออกมาจากข้างหลัง เขาหันหน้าไปมองหานมู่จื่อจึงขมวดคิ้ว ไม่พูดมากวางสายโดยตรง จากนั้นเดินไปที่หานมู่จื่อ
"คุณออกมาทำไม? ใส่น้อยชิ้นขนาดนี้อีกด้วย!"
พูดจบ เขาแกะกระดุมเสื้อนอกของตัวออกมาโดยตรง จากนั้นเปิดออกมาและกอดหานมู่จื่อไว้โดยตรง เอาตัวเล็กๆคลุมไว้ในเสื้อใหญ่ๆของตัวเอง
ที่ตัวของหานมู่จื่อใส่แค่ชุดนอนตัวเดียว ถึงแม้เป็นหน้าหนาว แต่ว่ายังไงก็เป็นข้างนอก ทนความหนาวเย็นข้างนอกไม่ไหวแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่เป็นทะเล เธอเป็นสตรีตั้งครรภ์อีกด้วย
ยิ่งคิด เย่โม่เซินยิ่งขมวดคิ้ว เสียงเย็นชา:"เข้าไป"
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมาจากเสื้อตัวใหญ่ของเขา เท้าล่างไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว
"คุณคุยสายกับใครอยู่?"
ใต้คางของเย่โม่เซินตื่นตระหนกเล็กน้อย ก้มหน้าจ้องคนตรงหน้า
ใต้แสงสลัว ตาทั้งคู่ที่สดใสเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดซึ่งทำให้คนหวั่นไหว มองเขาไว้แบบไม่มีความซับซ้อนใดๆ เหมือนกับว่ามองเขาแว๊บเดียวก็มองเห็นอย่างชัดเจนแล้ว และเหมือนกับหน้าตาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่
สายตาแบบนี้............
อารมณ์ในตาเคลื่อนไหว และเคลื่อนย้ายสายตาจากจิตใต้สำนึก ตกไปอยู่ที่ติ่งหูข้างบนซึ่งขาวผ่องและน่ารัก กลืนลำคอ เสียงก็ต่ำลงแบบงุนงง
"คนที่บริษัท"
เขาอธิบายด้วยเสียงแหบ "โทรมาถามเรื่องงานนิดหน่อย"
"เรื่องงาน?" หานมู่จื่อกระพริบตา "สี่ทุ่มกว่า?"
คุณชายเย่ พนักงานที่บริษัทคุณจริงจังกับงานขนาดนี้เชียวรึ?เวลาดึกดื่นขนาดนี้เนี่ยนะยังจัดการกับงานอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังโทรศัพท์มาให้กับคุณที่เป็นท่านประธาน คงเป็นระดับกลางขึ้นไปสินะ?"
"ใช่แล้ว" เย่โม่เซินหัวเราะนิ่งๆ "ที่พวกเขาจริงจังกับงานขนาดนี้ ในนั้นมีผลงานของคุณด้วยนะ"
"ฉัน?"
สายตาของเย่โม่เซินยังคงจ้องติ่งหูเล็กๆที่น่ารักไว้ และมีความหวั่นไหว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่