เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1020

บทที่1019 ความรักไม่ใช่สิ่งของที่จำเป็น

นัยน์ตาแดงๆ จิตใจหดหู่ วิ่งเข้าไปกอดเธออย่างรวดเร็ว

"มาก็ดีแล้ว" แม่เสี่ยวเหยียนตบหลังของเธอ สองแม่ลูกไม่เจอกันตั้งหลายปี เจอกันคราวนี้ ขอบตาแม่ของเสี่ยวเหยียนก็แดงก่ำตามด้วย

หลังจากทั้งสองคนจากกัน เสี่ยวเหยียนมองหลัวหุ้ยเหม่ยด้วยตาแดงก่ำ "คุณพ่อ.........เป็นยังไงบ้างคะ？"

"หลังจากเมื่อคืนได้ช่วยเหลือชีวิตไว้ คุณหมอบอกว่าต้องรอดูอาการ48ชั่วโมง ถ้าหากพ่อสามารถผ่านพ้น48ชั่วโมงไปได้อย่างปลอดภัย ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แต่ว่า..........."

"48ชั่วโมง........." เสี่ยวเหยียนได้ยินตัวเลขนี้ เกือบเป็นลมไปเลย

ถ้างั้นก็ต้องสองวันสินะ？

ทำไมถึงได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้นะ？

"ถ้างั้นตอนนี้พ่ออยู่ไหน？หนูไปเยี่ยมพ่อได้มั้ย？"

หลัวหุ้ยเหม่ยส่ายหน้า:"แม่พาลูกไปเยี่ยมที่นอกห้องไอซียู ตอนนี้คุณหมอไม่อนุญาตเยี่ยมเยือนหลายครั้ง ตอนเช้าญาติพี่น้องของลูกทั้งลุงทั้งอาต่างมาเยี่ยมเยียนหนึ่งครั้งแล้ว เดี๋ยวลูกยืนดูกับแม่ที่นั่นสักพักก็พอแล้ว"

"เอาล่ะ"

ระหว่างทางไปห้องไอซียูหลัวหุ้ยเหม่ยขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน" เหมือนมีกลิ่นแปลกๆอะไรสักอย่าง นี่เป็นกลิ่นอะไรนะ？"

หัวใจทั้งดวงของเสี่ยวเหยียนล้วนอยู่ที่ตัวพ่อ ไม่ได้กลิ่นแปลกๆอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ก็เลยส่ายหน้า

เวลานี้คุณแม่เสี่ยวเหยียนกลับเอาสายตาตกไปที่ตัวของเธอเหมือนกับพบเจออะไรที่ใหญ่โต:" เสี่ยวเหยียน ลูก ทำไมลูกมาในสภาพแบบนี้？"

เมื่อสักครู่ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันหลายตั้งหลายปี เธอตื่นเต้นตลอดเวลาเพราะฉะนั้นจึงไม่ได้สังเกต ตอนนี้แม่ เสี่ยวเหยียนถึงสังเกตเห็น ที่ตัวเสี่ยวเหยียนสวมใส่ชุดนอนก็วิ่งมาแล้ว ที่สำคัญชุดนอนข้างบนยังมีคราบสกปรก ผมก็ยุ่งเหยิงอย่างกับรังนก

"แม่คะ？ทำไมหรอคะ เราไปเยี่ยมคุณพ่อก่อนเถอะค่ะ"

หลัวหุ้ยเหม่ยหยุดนิ่ง คิดอยู่สักพัก "ลูกไปเจอพ่อในสภาพแบบนี้ ถ้าหากว่าลูกจองพ่อตื่นอยู่ อาจจะถูกลูกทำให้โมโหจนเป็นลมไปเลยทีเดียวก็เป็นไปได้นะ"

เสี่ยวเหยียน："............ หนูเป็นอะไรคะ?"

"ลูกดูผมของลูกสิยุ่งอย่างกับอะไรดี? รังนกยังไม่กล้าเทียบความสวยกับลูกเลย? ยังมีอีกเมื่อสักครู่ที่แม่พูดว่าได้กลิ่นเหม็นอับ..........."แม่ขยับเข้ามาดมที่ตัวเธอ จากนั้นถอยหลังออกมาหลายก้าวด้วยหน้าตาที่รังเกียจ และอยู่ห่างจากเธอไกลๆ "พูดมาเถอะ ลูกไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้ว？ที่ตัวกลิ่นเหม็นเปรี้ยวๆ ตอนที่ลูกมาที่โรงพยาบาลระหว่างทางไม่ได้ทำให้คนเมาสลบไสลหรือ? "

“……”

เสี่ยวเหยียนมองดูคุณแม่แบบจนคำพูดไปเลยสักพัก สุดท้ายก้มหน้าก้มตาอย่างไร้เรี่ยวแรง

เอาเถอะ ไม่เจอกันตั้งนาน ปากก็ยังเสียขนาดนี้ เธอเป็นลูกในไส้รึเปล่าเนี้ยะ？

"โชคดีที่ลูกเข้าไปเยี่ยมไม่ได้ กลิ่นตัวนี้.........สามารถทำให้พ่อของลูกตื่นขึ้นมา และได้กลิ่นแล้วก็ตื่นขึ้นมาแล้วก็สลบไปอีก"

"แม่คะ！" เสี่ยวเหยียนกระทืบเท้าอย่างใจร้อน:" อย่าพูดให้หนูเสียๆหายๆได้มั้ยคะ พ่อยังนอนอยู่ในห้องไอซียูอยู่เลยนะคะ！"

ได้ยินหลัวหุ้ยเหม่ยมองบนใส่เธอแบบโมโห:" ลูกยังรู้ว่าพ่อนอนอยู่ในห้องไอซียูอยู่อีกหรือ？ถ้าหากพ่อไม่ได้นอนอยู่ในห้องไอซียูลูกจะไม่กลับมาเลยใช่มั้ย？"

"หนู........"

"ยังไงซะก็เข้าเยี่ยมไม่ได้ แม่ว่านะลูกกลับไปที่บ้านกับแม่ก่อน ลูกแต่งตัวให้ดีๆสักหน่อย ดูหน้าตาลูกสิอย่างกับผี เจอคนไม่ได้เลยสักนิด"

"แต่ว่าไหนๆหนูก็มาแล้ว ยังไงก็ให้หนูเห็นหน้าพ่อสักทีค่อยว่ากันเถอะ? แม่คะ ถือว่าหนูขอร้องแม่เถอะค่ะ ให้หนูแอบมองพ่อสักที มองสักทีหนูก็กลับไปล้างหน้าล้างตาแล้ว！"

สุดท้ายหลัวหุ้ยเหม่ยก็พาเธอไปเยี่ยมพ่อของ เสี่ยวเหยียนสักครั้ง เสี่ยวเหยียนยืนอยู่ที่นอกหน้าต่างห้องไอซียูและมองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เริ่มแสบจมูกอีกแล้ว

"ไอ้แก่บ้าเอ้ย ทำไมตอนที่ขับรถถึงไม่รู้จักระมัดระวัง？อายุแก่ปูนนี้แล้วยังเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์อีก พูดออกไปคนเค้าหัวเราะตายเลย"

พูดไปด้วย น้ำตาเสี่ยวเหยียนก็ร่วงไปด้วย

หลัวหุ้ยเหม่ยเห็นเหตุการณ์ ก็อดที่จะเช็ดน้ำตาตามด้วยไม่ได้ เช็ดแก้มไปด้วยและตบไหล่ของเสี่ยวเหยียนไปด้วย:" ยัยเด็กบ้า พ่อของลูกเข้าไปในห้องไอซียูแล้วลูกยังด่าพ่ออีกว่าไอ้แก่บ้าไอ้แก่เหม็น แกนี่มันไม่มีหัวจิตหัวใจเอาซะเลย"