เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1033

บทที่ 1032 ความฝันนั้นจะตรงกันข้าม

สุดท้ายเธอได้นอนหลับไปยังไง หานมู่จื่อนึกไม่ออกเลย

ตอนนี้ดูเหมือนว่า น่าจะเป็นเพราะว่า เย่โม่เซินเห็นว่าเธอนอนหลับแล้ว ดังนั้นจึงอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอน

ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เย่โม่เซินไปไหนแล้วนะ?

เพราะว่าฝันถึงความฝันเหล่านั้น หานมู่จื่อจึงอยากจะเจอเย่โม่เซินในตอนนี้มากเป็นพิเศษ อยากจะกอดเขา

ดังนั้นหานมู่จื่อจึงสวมแค่เสื้อคลุมบางๆ จากนั้นก็เปิดประตูห้องนอน

คนรับใช้คอยเฝ้าไว้ตลอดเวลา เพราะว่าตอนนี้หานมู่จื่อกำลังตั้งครรภ์ บวกกับวันนี้เป็นสถานการณ์พิเศษ เย่โม่เซินรับสั่งให้เธอเฝ้าอยู่ที่นี่ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังบอกว่าถ้าหานมู่จื่อตื่นแล้ว ให้จึงไปแจ้ง

ดังนั้นเมื่อเห็นหานมู่จื่อเปิดประตูออก คนรับใช้ก็วางโทรศัพท์แล้วยืนขึ้นทันที

“คุณนายน้อย คุณตื่นแล้วหรือ ฉันไปบอกคุณชายเย่”

หานมู่จื่อเรียกเธอไว้ “ไม่ต้องบอกเขาแล้ว ฉันไปหาเขาเอง ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว หานมู่จื่อตื่นขึ้นมา ก็จะไปหาเขาโดยตรง คนรับใช้ก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เลยตอบอย่างเคารพ “คุณชายเย่อยู่ในห้องทำงาน เมื่อกี้ผู้ช่วยเซียวมาหา”

เซียวซู่มาหา?

หานมู่จื่อชะงักไปชั่วคราว หรือว่ามีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องหารือกัน?

ถ้าอย่างนั้นเธอไปหาเย่โม่เซินตอนนี้ อาจจะไม่ค่อยสะดวก?

แต่ไม่คิดว่าเวลานี้ คนรับใช้พูดขึ้นกะทันหัน พูดอย่างมีกาลเทศะ “คุณนายน้อย คุณไม่ต้องกังวล ไม่นานนี้ฉันเห็นเซียวซู่ออกจากห้องทำงาน ไปเดินเล่นรอบๆแล้ว ตอนนี้ในห้องทำงาน น่าจะมีคุณชายเย่เพียงคนเดียว”

หานมู่จื่อประหลาดใจ หลังจากดึงสติกลับมาได้ ก็พยักหน้าเบาๆ

“ขอบคุณนะ”

คนรับใช้ยิ้มอ่อนๆ

หลังจากนั้น หานมู่จื่อก็เดินไปทางห้องทำงาน

ตอนนี้เธอถือว่าค่อนข้างคุ้นเคยกับโครงสร้างของสถานที่แห่งนี้ เมื่อนึกถึงเมื่อก่อน ตอนที่เธอเพิ่งเข้าอาศัยใหม่ ยังหลงทางเป็นประจำ เดินจากทางนี่ ก็ไม่รู้ว่าทางนั้นคือที่ไหนแล้ว

ต่อมาเย่โม่เซินประสบอุบัติเหตุบนเครื่องบิน เธออาศัยอยู่ที่นี่คนเดียวเป็นเวลานาน ตอนนั้นมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

เพราะอารมณ์และสภาพจิตใจของเธอไม่ดีนัก จึงให้คนรับใช้อย่างมารบกวนง่ายๆ ดังนั้นต่อให้หลงทาง ก็ไม่ได้คนนำทางเธอ ต้องหาทางออกมาด้วยตัวเอง

ด้วยเช่นนี้ เมื่อเดินเป็นเวลานาน หานมู่จื่อก็คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้โดยปริยาย

ไม่ช้า หานมู่จื่อก็มาถึงห้องทำงาน

ประตูของห้องทำงานปิดสนิท หานมู่จื่อก็ไม่รู้สึกว่ามีความผิดปกติอะไร ยื่นมือไปเคาะประตู

ก๊อกๆๆ——

เย่โม่เซินกำลังดูถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ เสียงเคาะประตูอย่างกะทันหัน ดึงสติของเขา กลับมาสู่ความเป็นจริง เย่โม่เซิน ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ กลิ่นอายรอบตัว ก็กลายเป็นอันตราย

ถูกขัดจังหวะกะทันหัน อารมณ์ของเขาไม่ดีมาก และยังเป็นเวลาแบบนี้ด้วย

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากไว้ ไม่ได้ตอบกลับ

ในเวลาเดียวกัน หานมู่จื่อที่ยืนอยู่นอกประตู ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทำไมหลังจากเคาะประตูแล้ว ยังไม่มีการตอบรับ หรือว่าออกไปแล้ว?

เมื่อนึกถึงอย่างนี้ หานมู่จื่อก็ยื่นมือไปลองเคาะอีกครั้ง ท่าทางในครั้งนี้ เปลี่ยนเป็นระมัดระวังเล็กน้อย

“ใคร?”

ในที่สุด เสียงที่เย็นยะเยือกดังมาจากในประตู น้ำเสียงหนาวเย็นจนไม่มีอุณหภูมิใดๆ ฟังจนหานมู่จื่อที่อยู่นอกประตู ตกตะลึงเล็กน้อย

เกิดอะไรขึ้น?

น้ำเสียงฟังดูแล้ว เหมือนจะแปลกเล็กน้อย

แต่หานมู่จื่อยังคงตอบด้วยเสียงอ่อนโยน “ฉันเอง”

เสียงที่นุ่มนวลของผู้หญิง ดังเข้ามาจากประตู หัวใจของเย่โม่เซินสะดุ้ง เอกสารที่จับไว้ ก็เพิ่งน้ำหนักขึ้นเล็กน้อย