เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1044

บทที่1043 จำไว้ว่าคุณเป็นหนี้บุญคุณผมหนึ่งครั้ง

โทรศัพท์ฝั่งนั้นเงียบไป หลินสวี่เจิ้งยิ้มจางๆ “ว่าอย่างไร พูดตรงกับความคิดของนาย ? ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ ?”

เงียบอยู่ชั่วขณะ ในที่สุดอีกฝั่งก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“เขาเป็นเพื่อนของน้องสาวฉันเอง”

“โอ๋ ?”

หลินสวี่เจิ้งก้มหัวลงแล้วหัวเราะเบาๆ “เป็นเพื่อนของน้องสาวนายอย่างนั้นเหรอ แสดงว่านายก็เป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนน่ะสิ ก็ใช่นะ ฉันเห็นเธอยังอายุน้อยร่าเริงมาก เหมาะกับชายแก่แบบนายเลยล่ะ”

“......”

หลินสวี่เจิ้ง แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

อันที่จริงเขาเข้าใจ ความหมายของเขาคืออีกฝ่ายก็แค่เป็นเพื่อนของน้องสาวเขา ส่วนเขาก็แค่ช่วยเสี่ยวเหยียนในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนน้องสาว

แต่หลินสวี่เจิ้งเป็นใครกัน จะมาเชื่อเขาได้อย่างไร ?

จึงได้ตั้งใจบิดเบือนความหมายตรงนี้ไป

อย่างไรก็ตาม เขาก็ทำอะไรตนเองไม่ได้

เป็นอย่างที่คิดไว้ ฝ่ายตรงข้ามก็แค่ถอนหายใจ แม้แต่อธิบายยังขี้เกียจ จึงเพียงแค่พูดไปว่า “ นายอยากจะเข้าใจแบบไหนก็เข้าใจแบบนั้นเลย จะเริ่มประชุมแล้ว”

หลินสวี่เจิ้ง : “ไปเลย จำไว้นะ นายเป็นหนี้บุญคุณฉันแล้วหนึ่งครั้ง”

เมื่อพูดจบ หลินสวี่เจิ้งก็วางสายโทรศัพท์ ส่วนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆ จางหายไป

ราวกับว่าคนที่พูดล้อเล่นกับหานชิงเมื่อกี้ไม่ใช่เขา

ภรรยาของเขาเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เขาปล่อยอารมณ์ให้เป็นอิสระมานาน ขมขื่นอยู่ในใจ แต่บนผิวหน้ายังสามารถคุยได้อย่างสนุกสนาน

แม้ว่ารอยยิ้มแบบนั้นจะไปไม่ถึงดวงตาและหัวใจ แต่มันจะเป็นอะไรไปล่ะ ?

บนโลกใบนี้ มีเพียงคนเดียวที่เข้าใจความทุกข์ที่อยู่ในใจของเขา และคนที่รักเขาด้วยหัวใจก็ตายไปแล้ว......

เขาต้อง......เสียเธอไปตลอดกาล

หลินสวี่เจิ้งหลับตาลง รอยยิ้มจางๆ กระจายไปทั่วริมฝีปากสีขาวซีด

*

เมื่อหานมู่จื่อได้รับข่าวว่าเสี่ยวเหยียนจะเปิดร้านอาหาร ก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง แต่หลังจากประหลาดใจก็กลายเป็นตื่นเต้น

“จะเปิดร้าน จะเปิดร้านตอนไหน ? เดี๋ยวฉันจะพาโม่เซินไปเป็นกำลังใจให้เธอ”

เมื่อได้ยินว่าคุณชายเย่จะมา เสี่ยวเหยียน ก็รู้ลำบากใจอยู่บ้าง จึงได้กระซิบไปว่า “หรือเธอจะมาคนเดียวเลยไหม เดี๋ยวฉันจะไปรับเธอ ความทรงอำนาจของคุณชายเย่รุนแรงเกินไป ฉันกลัวว่าร้านของเราจะเล็กไป แล้วจะเอาไม่อยู่”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หานมู่จื่อก็ได้มองไปยังห้องอาบน้ำ ในตอนนี้เย่โม่เซินกำลังอาบน้ำอยู่ข้างใน

ลองนึกถึงเย่โม่เซินทำหน้าเย็นเยียบและความทรงพลังที่รุนแรง หานมู่จื่อก็อดหัวเราะไม่ได้

“ไม่ต้องห่วง ถ้าเขากล้าไปทำให้คนอื่นกลัว แน่นอนว่าฉันก็ไม่อนุญาต”

“แหม...... มู่จื่อ เธอจะพาเขามาจริงๆ เหรอ ?”

“แน่นอน จะเปิดร้านใหม่แล้ว คนเยอะๆ จะได้สนุกสนาน”

ทันใดนั้น จางเสี่ยวเหยียน ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เธอจึงหันหัวมองไปยังห้องผู้ป่วยที่พ่อจางอยู่ ถ้าวันนั้นเปิดร้านแล้วคุณชายเย่มาจริงๆ ไม่รู้เลยว่าสีหน้าพ่อของเธอจะเป็นอย่างไร ?

ดีใจหรือว่าตกใจ ?

ทันใดนั้น แม้แต่จางเสี่ยวเหยียนเองก็อยากรู้อยากเห็นอยู่บ้าง บางทีอาจจะสนุกมาก็ได้นะ

“เอาเถอะ ถ้าเช่นนั้นเธอก็มาพร้อมเขาเลยนะ ใช่แล้วมู่จื่อ เธอไม่ได้โทษฉันใช่ไหม ?”

“หือ ?”

เมื่อหานมู่จื่อได้ยินคำพูดนี้แล้วก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

“จะโทษอะไรเธอ ?”