เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1045

บทที่1044 ครับ คุณนายเย่

“.......”

“น่าเสียดายจริงๆ” เย่โม่เซินแอบหัวเราะ แล้วโน้มตัวมาจูบเธอใกล้ๆ

ขณะที่หานมู่จื่อตกตะลึง ริมฝีปากของเขาก็ได้ออกไปแล้ว

ผู้ชายคนนี้ลอบจู่โจมเธออีกแล้ว !

หานมู่จื่อ ปิดปากแล้วจ้องมองเขา

หลังจากนั้นหานมู่จื่อก็วางมือลง แล้วหึไปหนึ่งเสียง ขี้เกียจที่จะไปสนใจกับเรื่องนี้อีกแล้ว

“ฉันมีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ”

จากนั้นหานมู่จื่อก็เอาเรื่องที่เสี่ยวเหยียนจะเปิดร้านบอกกับเย่โม่เซิน ส่วนเย่โม่เซินก็ยืนเช็ดผมอยู่ตรงนั้นต่ออย่างไร้สีหน้า หลังจากฟังจบก็พยักหน้า

“ดังนั้นวันที่เปิดร้านอาหารที่นั่นฉันจะต้องไป”

“พาผมไปไหม” เย่โม่เซินหันหัวจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำ

เมื่อหานมู่จื่อถูกเขาจ้องมองแบบนี้ ก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ตอนแรกเธอไม่อยากจะพาไป เพราะว่าเย่โม่เซินก็ลืมเขาไปแล้ว อีกอย่างเสี่ยวเหยียน เองก็อยากให้เธอไปคนเดียว แต่ตอนนี้ถูกสายตาของเขาจ้องมองแบบนี้ หานมู่จื่อ จึงได้พยักหน้า

“พา......”

.......

วันที่สองหานชิงก็โทรหาหานมู่จื่อบอกให้เธอกลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน

ในใจของหานมู่จื่อ คิดว่าตนเองกลับประเทศมาก็นานแล้ว แต่ยังไม่ได้กินข้าวกับครอบครัวเลย จึงได้รับปากไป

แต่ก็เริ่มที่จะคิดมากอีกแล้ว ก่อนหน้านี้พี่ชายของเธอไม่เคยนัดเธอไปกินข้าวเลย ทำไมถึงได้มานัดเธอกินข้าวในช่วงเวลานี้ แล้วเมื่อวานเสี่ยวเหยียน ก็ได้พูดเรื่องเปิดร้านกับเธอพอดี ?

หรือว่ามีความเชื่อมโยงระหว่างสองเหตุการณ์นี้หรือเปล่านะ ?

หานมู่จื่อได้พูดกับเย่โม่เซินอย่างเต็มที่ แต่สีหน้าของเย่โม่เซินก็นิ่ง

“เรื่องของคนอื่นคุณอย่าไปยุ่งเลย”

เมื่อเธอได้ยินแล้วก็ไม่พอใจทันที

“อะไรที่เรียกว่าฉันไปยุ่ง ฉันแค่อยากจะรู้ว่าระหว่างสองเรื่องนี้มีความเชื่อมโยงกันไหม อีกอย่างนั่นก็ไม่ใช่คนอื่น หานชิงเป็นพี่ชายใหญ่ของฉัน ส่วนเสี่ยวเหยียนก็เป็นเพื่อนสนิทของฉัน ถ้าพวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันได้จริงๆ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี”

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นสบตากับใบหน้าของเธอ

ทันใดนั้นดวงตาอันเยือกเย็นคู่นั้นก็ร้อนขึ้น ร้อนจนใบแทบจะเป็นรูออกมาบนใบหน้า

“คุณ ทำไมคุณต้องใช้สายตาแบบนี้มองฉันด้วยล่ะ ?”

เย่โม่เซินเดินมา แล้วขังเธอไว้ในอ้อมแขน

“ถ้าพี่ชายของสนใจเขาจริงๆ เขาจะทำด้วยตัวเอง แต่ถ้าไม่ใช่ แม้ว่าคนข้างๆ จะผลักอย่างไร เขาก็ไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว”

หานมู่จื่อ : “......พูดเหมือนคุณเคยมีประสบการณ์มาเลยนะ”

เธอลดสายตาแล้วบ่นไปหนึ่งประโยคอย่างระมัดระวัง

แต่ทันทีที่เธอก้มหัวลง ก็ถูกเย่โม่เซินจับคางไว้ จากนั้นเธอก็ได้เงยหน้าขึ้นมาใหม่ตามมือของเขา

“ไม่มีได้อย่างไร ตอนแรกที่ผมไปนัดบอด คุณนายเย่ ก็มองอยู่ข้างๆ ไม่ใช่เหรอ ?”

ตอนแรกหานมู่จื่อ เพียงแค่รู้สึกงงเล็กน้อย กลับไปคิดเป็นเวลานาน เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทันใดนั้นก็จ้องมองตาโตด้วยความตกใจ

“คุณ คุณ......จำได้แล้วเหรอ ?”

มีรอยยิ้มจางๆ บนดวงตาของเย่โม่เซิน

“พอจำได้บ้าง”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน ?”

บอกเธอ ? ดวงตาของเย่โม่เซินก็ลึกซึ้งไปบ้าง “อยากเซอร์ไพรส์คุณอย่างไรล่ะ”