เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 105

บทที่104 อย่ามาแตะต้องฉัน

เสิ่นเฉียวยืนอยู่หน้ากระจก ดวงตาเธอเบิกกว้างจ้องมองตัวเองในกระจกด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่บริเวณคอขาวๆของเธอมีรอยม่วงช้ำอยู่หลายจุด

รอยช้ำเช่นนี้เสิ่นเฉียวเคยเห็นมันมาก่อน

แต่ทว่า เคยเห็นเพียงแค่หนึ่งหนเท่านั้น

คือค่ำคืนที่ฝนตกหนักซึ่งเธอกับหลินเจียงได้หย่าร้างกัน เธอโดนผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งพรากความบริสุทธิ์ในครั้งแรกไป หลังจากที่เธอวิ่งหนีกลับมาถึงบ้าน เธอก็รีบอาบน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย ในตอนนั้นเธอเห็นว่าบริเวณคอของเธอมีรอยจูบจำนวนมาก

ซึ่งมันก็เหมือนกับตอนนี้...

เธอเหม่อลอยไปประมาณสิบวินาที เสิ่นเฉียวจึงดึงสติของตัวเองกลับมา สีหน้าของเธอขาวซีด เธอรีบก้มหน้าลงแล้วเอามือไปเปิดเสื้อผ้าของเธอออก

เป็นไปตามที่คิด นอกจากบริเวณคอ รอยช้ำเหล่านี้ยังมีอยู่ทั่วร่างกายของเธอ

เสิ่นเฉียวรู้สึกช็อกจนชนเข้ากับประตูที่อยู่ด้านหลัง

ใช่แล้ว เธอลืมไปได้ยังไง....

ถึงแม้ว่าเมื่อคืนในห้องห้องนั้นจะจุดยาสลบ แต่...ลู่สุนฉางให้เธอดื่มยาเข้าไป

เธอเอาแต่กังวลใจว่าเย่โม่เซินว่าจะโดนฤทธิ์ไปด้วยรึเปล่า หลังจากนั้นเป็นยังไง เธอกลับลืมเรื่องที่ตัวเธอเองโดนกรอกยาไปทั้งหมด ส่วนความจำต่อจากนั้นเธอนึกอะไรไม่ออกเลยสักนิด เธอนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนี้ แต่ร่างกายของเธอกลับมีรอยช้ำมากมาย

ไม่ต้องพูดถึงเย่โม่เซิน เขาไม่มีความสามารถในด้านนั้น

สิ่งนี้แสดงถึงอะไร???

แสดงถึงอะไร???

เสิ่นเฉียวไม่สามารถควบคุมร่างกายที่กำลังสั่นได้ เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแล้วทรุดตัวนั่งลงอยู่บนพื้น

สวรรค์เล่นตลกครั้งยิ่งใหญ่กับเธอจริงๆ

“คุณนายน้อยสอง เป็นอะไรไปน่ะ?” ป้าเฉินเห็นเธออยู่ๆนั่งลงอยู่บนพื้น ป้าเฉินตกใจจนรีบวางสิ่งของในมือลงแล้วพุ่งเข้ามาหาเธอ จากนั้นค่อยๆพยุงตัวเธอขึ้นมา

เสิ่นเฉียวถูกพยุงตัวกลับมาอยู่บนเตียง หลังจากที่เอนตัวลงนอนเธอก็มีท่าทีที่ดูมึนงง ทันใดนั้นเองเธอนึกเรื่องสำคัญอะไรออก เธอคว้ามือของป้าเฉินออกไว้

“ป้าเฉิน ป้าเฉิน!”

“ป้าเฉินอยู่ตรงนี้ คุณนายน้อยสอง ตกลงคุณเป็นอะไรไป?”

“ช่วยฉัน ช่วยฉันเรียกหมอมาหน่อย!!”

“ได้!ได้ ป้าเฉินจะไปช่วยคุณเรียกหมอมาเดี๋ยวนี้แหละ” ป้าเฉินมองเห็นสีหน้าของเธออยู่ๆขาวซีดจนดูน่ากลัว เธอตกใจจนไม่กล้าถามอะไรไปมากกว่านี้ จากนั้นรีบออกจากห้องพักเพื่อไปเรียกหมอ

คุณหมอโดนเรียกมาอย่างกะทันหัน หลังจากเข้ามาในห้องมองเห็นว่าเสิ่นเฉียวฟื้นขึ้นมาแล้ว คุณหมอจึงเผยรอยยิ้มออกมา เสิ่นเฉียวกลับจับไปที่คอเสื้อของเขา เธอนอนอยู่ตรงนั้นแล้วลืมตาเปิดกว้าง

เธอมีอะไรอยากจะพูด

คุณหมอคนนี้คือคุณหมอที่เจอกันในครั้งก่อน คุณหมอสุย

คุณหมอสุยรู้เรื่องความสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่างเธอกับเย่โม่เซิน เมื่อเห็นเธอจ้องมองมาที่ตัวเองแล้วไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที เขาจึงหันไปพูดกับป้าเฉินที่อยู่ด้านหลัง “ญาติของผู้ป่วยท่านนี้ครับ รบกวนเชิญคุณออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะ ผมขอตรวจดูคนไข้คนนี้สักหน่อยครับ ”

“ได้ค่ะ” ป้าเฉินเดินออกไปจากห้องพัก

เสิ่นเฉียวจับไปที่ชายเสื้อของคุณหมอสุย เธอขยับริมฝีปากแต่เธอกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

คุณหมอสุยพอจะเดาออกว่าเธอจะถามว่าอะไร ดังนั้นเขาจึงถาม “ คุณหนูเสิ่นเรียกผมมาเพราะต้องการจะถามเรื่องของเด็กในท้องใช่มั้ยครับ?”

เมื่อฟังจบ ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้าง เสียงของเธอสั่นโดยไม่รู้ตัว “คุณหมอ คุณรู้?”

“อืม” คุณหมอสุยพยักหน้า เขารับรู้ถึงความกังวลของผู้ที่จะเป็นแม่คน เขายิ้มอ่อนๆ “คุณวางใจได้ เด็กสบายดี”

เมื่อได้ยินว่าเด็กปลอดภัย เสิ่นเฉียวรู้สึกโล่งใจในทันที มือเล็กๆที่จับชายเสื้อของเขาแน่นค่อยๆคลายแรงออก

“ขอบคุณค่ะ”

“ยังมีอะไรอีกมั้ย? มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายมั้ย?” ในเมื่อคุณหมอสุยเข้ามาในห้องนี้แล้ว เขาค่อยๆโน้มตัวลงยื่นมือมาจับชีพจรที่ข้อมือของเธอ จากนั้นหยิบเครื่องฟังตรวจมาตรวจร่างกายเธอตามปกติ

“ดูแล้วจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ คุณหนูเสิ่นพักผ่อนให้ดีๆเถอะ”

ตอนที่คุณหมอสุยกำลังเตรียมที่จะออกจากห้องพักก็ได้ยินเสียงจากนอกห้องดังแว่วเข้ามา

“คุณชายสอง คุณมาแล้ว”