เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 104

บทที่103 จดจำช่วงเวลานี้ไว้

เสิ่นเฉียวนอนนิ่งอยู่ในอ้อมอกของเขา ฤทธิ์ยาได้แผดเผาสติเฮือกสุดท้ายของเธอจนหมดสิ้น แม้แต่เรี่ยวแรงก็ถูกแผดเผาจนหมดสิ้นไปด้วย

ท่วงท่าของเย่โม่เซินที่กำลังค่อยๆปลดกระดุมช่างเหมือนกับเครื่องจักรอันเก่าแก่อย่างไรอย่างนั้น

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยแล้วจ้องมองเขาอย่างนิ่งสงบ

ลมหายใจของทั้งสองร้อนผ่าว

เมื่อปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายเรียบร้อย อยู่ๆเย่โม่เซินอุ้มเสิ่นเฉียวแล้วลุกขึ้นมายืนจากรถเข็นที่นั่งอยู่

เสิ่นเฉียวที่กำลังเบลอไม่ได้เอะใจว่าทำไมคนพิการคนหนึ่งถึงลุกขึ้นมายืนจากรถเข็นได้

เธอโดนอุ้มขึ้นมาแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาเตียงใหญ่ในห้องนอน เธอโดนวางอยู่บนเตียงที่อ่อนนุ่ม

บริเวณท้ายทอยของเธอทับอยู่บนหมอนที่อ่อนนุ่ม ร่างกายของเธอถูกกดทับโดยร่างที่หนักหน่วงและร้อนผ่าว ไอร้อนของผู้ชายห่อหุ้มร่างกายของเธอเอาไว้ มือใหญ่ๆที่ร้อนราวกับไฟจับไปที่เอวของเธอ

“ฉันจะถามคุณอีกทีเป็นครั้งสุดท้าย คุณคิดดีแล้วใช่มั้ย?”

เสิ่นเฉียว：“……”

“ไม่เสียใจทีหลังนะ?”

ราวกับว่าเขากำลังพูดคนเดียว แต่เย่โม่เซินดูเหมือนกำลังจะเอาชนะเธอ

เขาหรี่ตาลงแล้วเข้ามาใกล้เธอ ริมฝีปากเรียวบางของเขาแนบค้างไว้กับริมฝีปากบนของเธอ เขาถามด้วยน้ำเสียงอันทุ้มต่ำ “รู้มั้ยว่าฉันคือใคร? ถ้าไม่พูดออกมา ฉันจะไม่ช่วยคุณนะ”

เสิ่นเฉียวยังคงไม่ได้โต้ตอบอะไร?

“หืม?” เย่โม่เซินดึงตัวเธอขึ้นมา มือใหญ่ๆของเขาค่อยๆปลดกระดุมที่บริเวณแผ่นหลังของเธอออกอย่างรวดเร็ว “ฉันคือใคร?”

“เอ่อ.... ” เสิ่นเฉียวพยายามลืมตามองดูคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างยากลำบาก

เธอเห็นภาพเงาคนที่ซ้อนกัน จากนั้นค่อยๆซ้อนทับ เพียงแค่เหลือบมอง....

เย่โม่เซินได้ยินเสียงเล็กๆที่แผ่วเบาดังออกมาหนึ่งคำ “เย่......เย่โม่เซิน.......”

เขารู้สึกพึงพอใจแล้ว ริมฝีปากบางๆเบ้ขึ้นเล็กน้อย เขาค่อยๆดูดริมฝีปากบนของเธอเบาๆ “เป็นเด็กดีนะ”

ในที่สุดเขาไม่กวนเธอและไม่โอบรัดเธอเอาไว้แล้ว

เขาราวกับเป็นนักปีนเขาคนหนึ่ง เขาหลบสิ่งกีดขวางต่างๆได้อย่างคล่องแคล่วแล้วมุ่งตรงไปที่ยอดเขา เขาปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่เขาขึ้นไปถึงบนยอดเขา เสิ่นเฉียวรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ถูกส่งมาจากจุดจุดหนึ่ง มันทำให้เธอตื่นขึ้นมาประมาณสองวินาที เธอลืมตาขึ้น

ในตอนนั้นเอง ภายในดวงตาของเย่โม่เซินมีแสงเปล่งประกายออกมา ราวกับเป็นดาวพันล้านดวง

เสิ่นเฉียวจ้องมองอย่างเหม่อลอย ดวงตาที่ใหญ่โตและงดงามคู่นั้นจ้องมองเขาอยู่เช่นนั้น

ริมฝีปากอันเรียวบางของเขาร่วงลงมาวางอยู่บนดวงตาของเธอ เสียงของเขาแหบมาก

“จากนี้ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน มีสถานะคืออะไร ให้จดจำช่วงเวลานี้เอาไว้ให้ดี”

*

เสิ่นเฉียวตกอยู่ในห่วงแห่งความฝันอันยาวนาน

ในความฝัน เธอกลายร่างเป็นกระต่ายน้อยสีขาวตัวหนึ่ง เธอวิ่งหลงทางอยู่ในป่า จากนั้นได้พบเจอกับสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง สุนัขจิ้งจอกตัวนั้นดูหิวกระหายเป็นอย่างมาก กระต่ายน้อยสีขาวตกใจมากจึงหันหลังแล้ววิ่ง

แต่ขาสองข้างของเธอสั้นเกินไป วิ่งหนีอยู่ตั้งนานก็ยังไม่สามารถหนีออกจากอาณาเขตของสุนัขจิ้งจอกได้

เธอโดนสุนัขจิ้งจอกจับตัวอย่างรวดเร็ว

จากนั้นโดนกลืนกินเข้าไปทั้งตัว สุดท้ายไม่เหลือแม้แต่กระดูก

เสิ่นเฉียวสะดุ้งตกใจจนตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นมาทันที!

หลังจากที่เธอลืมตาขึ้นเธอมองเห็นบริเวณรอบๆเป็นสีขาวทั้งหมด มีเครื่องมือทางการแพทย์ที่อยู่ด้านข้างกำลังส่งเสียงร้อง เธอได้กลิ่นยาฆ่าเชื้ออยู่เต็มจมูก

โรงพยาบาล!

เธอ…..มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?