เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1054

บทที่1053 น้าเสี่ยวเหยียน ไม่ต้องยิ้มแล้ว

หานชิง “...”

นัยน์ตาเขาดูคลุมเครือและเข้มขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เอนตัวปลดเข็มขัดนิรภัยให้เสี่ยวหมี่โต้ว

“ลงไปสิ ไปหาน้าเสี่ยวเหยียนของนายสิ”

เสี่ยวหมี่โต้วนั่งไม่ขยับและเงยหน้าจ้องมองหานชิงด้วยแววตาคู่นั้น

“คุณน้า คุณน้ายังไม่ตอบคำถามของผมเลยนะว่าคุณน้ารู้ได้ยังไงว่าน้าเสี่ยวเหยียนพักอยู่ที่นี่?”

เสี่ยวหมี่โต้วเหมือนกำลังจะบอกว่า ถ้าคุณน้าไม่ตอบผม ผมก็ไม่ยอมไปหรอก

หานชิงเม้มริมฝีปากหนา สีหน้าเรียบเฉย “ด้วยความสามารถของน้า นายคิดว่าการที่น้าอยากรู้ว่าใครสักคนพักอยู่ที่ไหน มันยากนักเหรอ?”

“ในเมื่อรู้แล้วก็ลงรถ น้ายังต้องไปบริษัท”

“แต่ว่า ผมไม่รู้ว่าน้าเสี่ยวเหยียนพักอยู่ห้องไหน คุณน้าพาผมขึ้นไปหน่อยได้?”

หานชิงเหลือบตามองเสี่ยวหมี่โต้ว เจ้าเด็กคนนี้ได้คืบจะเอาศอกจริงๆเลย

“คุณน้าเก่งขนาดนี้จะต้องรู้แน่ๆว่าน้าเสี่ยวเหยียนพักอยู่ห้องไหน? คุณน้าพาผมไปหน่อยนะฮะ เสี่ยวหมี่โต้วกลัวที่ต้องไปคนเดียว”

พอพูดเสร็จเสี่ยวหมี่โต้วก็เข้าไปเกาะแขนหานชิงไม่ยอมปล่อย นี่เขาตั้งใจดื้อแพ่ง

ถ้าเขาไม่ไปส่ง คาดว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะยังคงดื้อกับเขาแบบนี้ ถ้าเขาไปส่ง...

ที่แน่ๆหานชิงก็ไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ห้องไหน

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หานชิงก็เปิดประตูรถเดินลงไปกับเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วเดินอยู่ข้างหานชิงด้วยท่าทางกระดี๊กระด๊าโดยเขาคิดว่าคุณน้าจะพาเขาไปถึงหน้าประตูบ้านน้าเสี่ยวเหยียน

แต่ไม่คิดเลยว่าพอลงจากรถ หานชิงก็พาเขาไปถามรปภ.

เสี่ยวหมี่โต้ว “...”

อะไรเนี่ย ดูเหมือนไม่รู้จริงๆสินะ?

หลังจากถามเสร็จแล้ว หานชิงก็พาเขาขึ้นไป

ติ๊งต่อง——

เสี่ยวเหยียนนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมานานตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน จากนั้นก็เอาน้ำแข็งประคบตา เมื่อแน่ใจแล้วว่าตาของตัวเองหายบวมแล้ว เธอถึงจะโล่งอกได้

แม้ว่าดวงตาของเธอจะยังคงเป็นสีแดงเล็กน้อย แต่สภาพเธอแบบนี้รอจนถึงตอนเย็นก็คงดีขึ้น พอถึงตอนนั้นพ่อกับแม่ก็มองไม่ออกถึงความแตกต่าง

ตอนนี้เวลายังไม่สายมาก เสี่ยวเหยียนไม่มีอารมณ์จะทำอย่างอื่นแล้ว ดังนั้นเธอจึงเข้าอินเทอร์เน็ตเพื่อดูของตกแต่งร้าน

นายหลินคนนั้นเป็นคนช่างพูดมาก แม้ว่าเธอไม่ต้องเข้าไปตกแต่ง แต่ถ้าอยากเพิ่มของตกแต่งเล็กๆน้อยๆก็สามารถทำได้

หลังจากท่องอินเทอร์เน็ต เสี่ยวเหยียนก็เลือกดูอย่างละเอียด

เวลาค่อยๆผ่านไปเหมือนสายน้ำไหล

ติ๊งต่อง——

ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น เสี่ยวเหยียนผงะไปชั่วขณะและเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอ

เธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า? กริ่งที่หน้าประตูดังเนี่ยนะ? เสี่ยวเหยียนเหลือบมองออกไปโดยไม่รู้ตัว มีคนมาในเวลาแบบนี้ด้วยเหรอ?

หรือจะเป็นป้าจางที่อยู่บ้านข้างๆ?

พอคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็วางมือจากเม้าส์แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู

หลังจากเปิดประตู เสี่ยวเหยียนก็เห็นคนยืนอยู่หน้าประตู เธอยืนตัวแข็งอยู่กับที่

“เสี่ยวหมี่โต้ว ? ? ”

เขามาได้อย่างไร? เขาอยู่ร้านอาหารกับหานชิงไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึง..

“น้าเสี่ยวเหยียน” ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วกำลังเรียกเขา หางตาก็เหลือบมองคนที่อยู่ข้างบันได หลังจากที่ได้ยินเสียงฝีเท้าในห้อง คุณน้าก็เดินออกไปอยู่อีกด้าน ในเวลาเดียวกันก็ไม่ให้เขาพูดอะไร เพราะไม่ต้องการให้คนอื่นพบเขาที่นี่