เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1063

บทที่1063 ความทรงจำอันแสนซับซ้อน（1）

ประธานบริษัทตระกูลเย่อันยิ่งใหญ่ มาเสิร์ฟอาหารแทนหล่อนในร้านเล็กๆแบบนี้ เป็นเรื่องที่หล่อนไม่เคยคิดถึงมาทั้งชีวิต ถ้าไม่ได้เป็นเพราะมู่จื่อ...

รู้สึกว่าตั้งแต่ตัวเองได้รู้จักกับมู่จื่อ ดูเหมือนว่าทุกอย่างก็ดูเปลี่ยนไป

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนก็ก้มหน้าหลบสายตา ไม่พูดอะไร

และในตอนนั้นเอง เซียวซู่กลับพูดบางอย่างขึ้น: “อันที่จริงเธอไม่ต้องรู้สึกไม่สบายใจหรอก คุณชายเย่ทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลแน่นอน ตอนนี้คุณชายเย่เชื่อฟังคำพูดของคุณนายน้อยมาก เธอไม่ต้องกังวลอะไรเลย”

เสี่ยวเหยียนรู้ดีว่าที่เย่โม่เซินทำแบบนี้ก็เป็นเพราะมู่จื่อ แต่เพราะว่าเป็นเพราะมู่จื่อ ภาระที่หล่อนต้องแบกรับจึงมีมากขึ้น

“อื้ม”

หล่อนพยักหน้าลง ไม่พูดอะไรต่อ

เซียวซู่มองดูใบหน้าด้านข้างของหล่อน ขยับปากเล็กน้อย ดูเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่ก็เงียบไป

หลัวหุ้ยเหม่ยที่อยู่ด้านข้างเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ จึงเข้าใจขึ้นมาทันที

ไม่นานนัก หานมู่จื่อก็เห็นใครบางคนออกมาจากห้องครัว ในมือยังถือถาดอาหาร บนถาดอาหารมีบะหมี่วางอยู่สองชาม

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า หานมู่จื่อตกตะลึงไปทันที หล่อนรู้ดีว่าเย่โม่เซินเข้าไปช่วยแทนตัวเอง แต่หล่อนคิดว่าเย่โม่เซินคงเข้าไปช่วยแค่งานเล็กๆน้อยๆในครัว เช่น ล้างผัก คิดไม่ถึงว่าเขากลับ...

ออกไปช่วยเสิร์ฟอาหาร?

หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ รู้สึกว่าอีกไม่นานในร้านต้องคึกคักมากขึ้นแน่นอน

สองสามีภรรยาหันมาสบตากัน หานมู่จื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกกล้ำกลืนฝืนทนของเย่โม่เซิน แต่ภายใต้ความรู้สึกนั้นกลับมีความและเอ็นดูเพิ่มมากขึ้น

ไม่นานนัก ความรู้สึกฝืนทนกลับถูกแทนที่ด้วยความรักอย่างรวดเร็ว เขาขยับปากอันเรียวบาง พูดกับหานมู่จื่อสองคำ

ไม่มีเสียงดังออกมา แต่หานมู่จื่อกลับเข้าใจความหมายของเขา

“ประธานเย่พูดอะไรอยู่ใช่ไหม? เขาพูดอะไร? เขาคงไม่โกรธใช่ไหม?” แม้ว่าหานมู่จื่อจะพูดทำความเข้าใจเรื่องแนวคิดการทำงานกับพ่อจางแล้ว แต่พ่อจางยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

ดังนั้นตั้งแต่วินาทีที่เย่โม่เซินเดินออกมา สายตาของเขาก็คอยจดจ้องมองไปที่เย่โม่เซินตลอด

ตอนนี้เขาดูเหมือนขุนนางในสมัยโบราณ แต่เย่โม่เซินนั้นเป็นเหมือนราชา

ราชาลดฐานะของตัวเองมาเสิร์ฟอาหารให้กับลูกสาวขุนนางอย่างเขา เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงก็เหลือเชื่อมากจริงๆ พ่อจางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกลัวเช่นกัน

รู้สึกว่าวินาทีต่อไปเย่โม่เซินจะโมโหระเบิดได้ตลอดเวลา

แต่เมื่อหันมองดูหานมู่จื่อที่นั่งยิ้มอยู่ พ่อจางกลับรู้สึกว่าความหวาดกลัวของตัวเองหายไปเยอะพอสมควร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพ่อจาง เขาไม่โกรธหรอกค่ะ”

แน่นอนว่าหานมู่จื่อไม่ได้บอกพ่อจางว่าเมื่อครู่เย่โม่เซินพูดอะไรอยู่ เพียงแต่ก้มหน้าลงและยิ้มเล็กน้อย

เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่ขยับปากเฉยๆ แต่หานมู่จื่อกลับเข้าใจความหมายนั้น

เขาพูดว่า——รอผมนะ

จากนั้นหานมู่จื่อก็ได้ยินเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจดังขึ้นมาในร้าน หล่อนฟังและจับใจความดู จากนั้นหันไปดูที่ต้นเสียง

เป็นผู้หญิงสองสามคน เมื่อพวกหล่อนเห็นเย่โม่เซินที่มีหน้าตาทั้งหล่อและดูดี จึงอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา จนหลายคนในโต๊ะนั้นต่างพากันหน้าแดง

แต่พอเย่โม่เซินเสิร์ฟอาหารเสร็จ ก็หันหลังเดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชาทันที

“คุณพระ เดี๋ยวนี้พนักงานเสิร์ฟหล่อมากขนาดนี้เชียวเหรอ? หน้าตาดีแบบนี้มาเป็นพนักงานเสิร์ฟ ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

“คิดมากไปแล้ว ท่าทางของเขา ดูก็รู้ว่าไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟ”

“ไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟ แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”

“เห็นยี่ห้อของเสื้อสูทตัวนั้นที่เขาใส่ไหมล่ะ? นั่นเป็นยี่ห้ออันโด่งดังที่มีการออกแบบพิเศษของประเทศIเลยนะ แค่ราคาของเสื้อสูทตัวนี้ก็ไม่รู้มากเท่าไหร่แล้ว จะมาเป็นพนักงานเสิร์ฟได้ยังไงล่ะ? อีกอย่างดูจากท่าทางของเขาแล้ว คงเป็นคนเก่งมากความสามารถอีกด้วย”

“แล้วทำไมถึงมาเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ล่ะ?” เมื่อได้ยินว่าเย่โม่เซินเก่งขนาดนี้ สาวๆที่พูดคุยกันอยู่รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที: “ฟังเธอพูดแล้ว เขาดูเก่งมากเลย ฉันยังคิดว่าเป็นเพียงแค่พนักงานเสิร์ฟที่หน้าตาดีเท่านั้น ยังคิดจะจีบเขาอยู่เลย”