เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1082

บทที่1082 มีสิ่งที่ปรารถนา

ตอนที่ทั้งสองคนเดินออกมา เซียวซู่ก็รออยู่ด้านนอกแล้ว เห็นทั้งสองคนเดินออกมา ก็เดินเข้าไปยื่นน้ำดื่มให้

“คุณนายน้อย เป็นยังไงบ้างครับ”

หานมู่จื่อยิ้มแล้วพยักหน้า แต่ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว เลยหันไปมองเสี่ยวเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆทีหนึ่ง และเซียวซู่ก็เข้าใจได้ทันที

“พวกเธออย่ามองฉันสิ ยังไงฉันก็แค่ขอไปเรื่อยเปื่อย อีกอย่างเมื่อกี้ฉันก็ไม่ระวังทำไม่เซียมซีหล่นกระจาย อาจจะทำให้พระพุทธเจ้าโกรธเข้าก็ได้” น้ำเสียงเสี่ยวเหยียนเศร้าสร้อย ฟังแล้วรู้ได้เลยว่าเธอกำลังหดหู่มาก

เธอก้มหน้า ไม่มีท่าทางโกรธเคืองหรือไม่พอใจใดๆเลย

เซียวซู่รู้สึกว่า ถ้าเธอเป็นสัตว์ตัวหนึ่ง ตอนนี้ใบหูทั้งสองข้างคงลู่ลง เพียงแค่คิดก็ทำให้รู้สึกเห็นภาพ เซียวซู่แทบจะรู้สึกได้เลยว่าตัวเองยื่นมือไปดึงใบหูคู่นั้น

แน่นอนว่าในความเป็นจริงนั้น เขาไม่มีใบหูที่สามารถดึงได้

แต่ว่า......เขากลับอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป มือใหญ่วางลงบนศีรษะของเสี่ยวเหยียนเบาๆ

“แค่เซียมซีครั้งเดียวยังทำให้เธอจิตตกขนาดนี้ได้ เรื่องที่ยังไม่รู้ ถ้าเธอไม่ลองพยายามดูแล้วจะสำเร็จได้ยังไง”

เสี่ยวเหยียนกำลังจะถลึงตาใส่เขา แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นใบสีชมพูในกระเป๋าเสื้อเขาเสียก่อน เธอยื่นมือออกไปดึงทันทีโดยสัญชาตญาณ

ใบเซียมซีของเซียวซู่ก็เลยถูกเธอคว้าไปอยู่ในมือทั้งอย่างนั้น

“หา นี่นายก็ไปเสี่ยงมาด้วยเหรอ”

หานมู่จื่อที่อยู่ข้างๆ “......”

รู้สึกเหมือนค้นพบเรื่องที่ไม่สมควรเข้าแล้ว

ก่อนจะเข้าไป เซียวซู่ทำท่าเหมือนตัวเองไม่อยากเข้าไปแท้ๆ คิดไม่ถึงว่าเขาจะแอบ......

เมื่อถูกเผยไต๋ เซียวซู่ก็รู้สึกเลิ่กลั่กเล็กน้อย แล้วก็แอบเหงื่อตกด้วย

แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้ว

เขาเลยทำได้แค่พยักหน้ายอมรับ “ใช่ เดิมทีฉันไม่ได้อยากเข้าไป แต่ว่ารออยู่ด้านนอกก็เบื่อๆ ดังนั้น......ฉันก็เลยเข้าไปเสี่ยงมาใบหนึ่ง”

เสี่ยวเหยียนไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด แล้วเปิดใบเซียมซีของเขาออกมาดูแล้ว

ตอนที่เห็นใบเซียมซีของเขาเป็นมหาซวยเหมือนตัวเอง ก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าทันที

“ฉันก็ว่า ทำไมจู่ๆนายถึงมาปลอบฉัน คิดว่าตอนที่นายกำลังปลอบใจฉันในขณะเดียวกันก็ปลอบใจตัวเองด้วยสินะ ได้มหาซวยเหมือนกับฉันแบบนี้ ฉันว่านะเซียวซู่ นายขอเรื่องอะไรกันแน่เหรอ”

เซียวซู่จ้องมองเธอ ไม่พูดอะไร

“มหาซวย พระสูงอายุคนนั้นบอกนายว่ายังไงเหรอ ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ มนุษย์นั้นกำหนดชะตาฟ้าลิขิตได้ใช่ไหม”

เสี่ยวเหยียนพูดพร้อมเงยหน้าขึ้น แต่กลับสบเข้ากับสายตาของเซียวซู่ แววตานั้นลุ่มลึก แผดเผาใบหน้าเธอราวกับเปลวเพลิง

ใจของเสี่ยวเหยียนกระตุกวูบ นี่เซียวซู่......

เธอสับสนอยากจะเข้าไปหาหานมู่จื่อที่อยู่ข้างๆ

แต่หานมู่จื่อก็เหมือนจะรับรู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เลยหลบไปดื่มน้ำอยู่อีกทางก่อนแล้ว

“ฉันขออะไร เธอน่าจะรู้ดีนะ”

ในขณะที่หัวใจของเสี่ยวเหยียนเต้นรัวอย่างคลุ้มคลั่ง เซียวซู่ก็เปิดปากพูดขึ้นเรียบๆ

“เธอขอเรื่องอะไร ฉันก็รู้ดี แต่ก็เห็นได้ชัด ว่าเซียมซีที่พวกเราได้ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างใจ ดูท่า...... สภาพแบบนี้คงจะดำเนินต่อไปอีกสักระยะสินะ แต่ว่าฉันเชื่อ ขอแค่ฉันพยายามอีกสักนิด เธอก็คงจะกลายเป็นของฉัน”

เธอเป็นของฉัน......

เธอเป็นของฉัน......