เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1083

บทที่1083 หิมะตกแล้ว

วันที่สองตอนที่ตื่นขึ้น หานมู่จื่อก็พบว่าเสี่ยวเหยียนที่นอนอยู่ข้างๆเธอกำลังมองไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย สีหน้าดูสับสนเล็กน้อย

“เป็นอะไรไป” หานมู่จื่อเพิ่งตื่นนอน หนังตายังหนักอยู่ ถามไปพลางหลับตาไปด้วย ยังอยากจะนอนต่ออีกสักหน่อย แต่วันนี้พวกเธอยังต้องเตรียมตัวกลับไปที่เมืองเป่ยอีก

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เสี่ยวเหยียนก็ได้สติกลับมา แล้วชี้นิ้วไปทางนอกหน้าต่าง

“ดูสิ หิมะตกแล้ว”

หิมะตกแล้ว ?

ใจของหานมู่จื่อกระตุกวูบ แล้วรีบมองไปนอกหน้าต่างทันที

นอกหน้าต่างขาวโพลนไปหมด หิมะโปรยปราย

มองแค่แวบเดียว หานมู่จื่อก็เลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นมานั่ง เพราะขยับตัวเร็วเกินไป ทำให้ตอนที่ลุกขึ้นนั่งภาพตรงหน้าก็มืดไปหมด แต่ก็ฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งไปที่ริมหน้าต่างทั้งที่ยังไม่ทันสวมรองเท้า

หิมะตกแล้วจริงๆ อีกอย่างก็ตกหนักมากด้วย โลกด้านนอกขาวโพลนไปหมด บนฟ้าเองก็มีหิมะที่ราวกับขนเป็ดโปรยปรายลงมา

สภาพแบบนี้......

“มู่จื่อ เป็นอะไรไป” เสี่ยวเหยียนเดินมาที่ริมหน้าต่าง คงเป็นเพราะพึ่งจะตื่นนอน สมองเธอก็เลยยังเบลออยู่ ขณะที่ถามก็ยกมือขึ้นเกาศีรษะของตัวเองไปด้วย “หิมะตกหนักมากเลยนะ คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆหิมะจะตกหนักแบบนี้”

“หา！” จู่ๆเสี่ยวเหยียนก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ เลยตบศีรษะตัวเองไปหนึ่งที “ดูสิฉันนี่นอนจนเลอะเลือนแล้ว หิมะตกขนาดนี้เขาจะปิดถนนกันหรือเปล่า แล้วพวกเราจะกลับเมืองเป่ยได้ยังไง”

คิ้วงามของหานมู่จื่อขมวดแน่นขึ้น เธอเม้มริมฝีปากล่างของตัวเองแล้วทอดมองไปยังด้านนอกที่ขาวโพลน

ก่อนมาเธอไม่ได้ตรวจสอบสภาพอากาศมาก่อน เพราะช่วงหลายวันที่ผ่านมาอากาศก็ยังดีอยู่ เธอก็เลยคิดว่าปีนี้หิมะคงไม่ตกหนัก คิดไม่ถึงเลยว่าหิมะจะมารวดเร็วขนาดนี้ และมาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง

กริ๊ง กริ๊ง

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังยืนทื่ออยู่ริมหน้าต่าง เสียงกริ่งของห้องพักก็ดังขึ้น เสี่ยวเหยียนเลยรีบพูดขึ้น

“ฉันไปเปิดเอง”

คนที่มาเคาะประตูก็คือเซียวซู่ เขาเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นตอนที่เห็นเสี่ยวเหยียนมาเปิดประตูทั้งชุดนอนก็เลยขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้างนอกหิมะตกแล้ว เกรงว่าวันนี้คงจะไปไม่ได้”

เมื่อพูดจบ สายตาของเซียวซู่ก็ตกไปอยู่ตัวเสี่ยวเหยียน “สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย อย่าให้เป็นหวัด”

เสี่ยวเหยียนก้มหน้าลงถึงได้พบว่าตัวเองสวมชุดนอนอยู่ เธอยกมือขึ้นปิดร่างตัวเองโดยสัญชาตญาณ จากนั้นก็ปิดประตูดังปังทันที แล้วกลับไปสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

แล้วก็หยิบเสื้อคลุมไปคลุมให้หานมู่จื่อ “รีบสวมให้เรียบร้อย อย่าให้เป็นหวัดล่ะ”

ถึงแม้ในโรงแรมจะเปิดเครื่องทำความร้อน แต่ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมาหานมู่จื่อจะออกไปข้างนอกหรือเปล่า อีกอย่างเธอยังยืนบนพื้นด้วยเท้าเปล่าอีก

หานมู่จื่อกระชับเสื้อคลุม แล้วมองเสี่ยวเหยียนด้วยแววตาหนักใจทีหนึ่ง

“ฉันรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไร แต่ตอนนี้หิมะตกหนักแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี พวกเราอยู่ต่ออีกวัน แล้วคอยดูพรุ่งนี้อีกทีเป็นไง”

หานมู่จื่อไม่ตอบคำถามของเสี่ยวเหยียน แต่กลับล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาเช็กดู เห็นข่าวใหม่ว่าหิมะตกหนักกะทันหัน มีถนนหลายสายถูกปิด ไม่สะดวกที่จะออกเดินทาง

ถึงแม้ว่าใจของหานมู่จื่อจะโหยหาบ้านขนาดไหน แต่ตอนนี้เธอก็พูดคำว่าจะกลับไปเดี๋ยวนี้ออกมาไม่ได้ เพราะหิมะตกหนักแบบนี้ไม่เพียงแค่เดินทางไม่สะดวก แต่ยังอันตรายมากอีกด้วย

“มู่จื่อ ?”

หานมู่จื่อได้สติกลับมา เงยหน้าขึ้นก็พบว่าเสี่ยวเหยียนกำลังมองเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวล เธอพูดอธิบายพร้อมแววตาไม่สบายใจว่า “ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ถ้าเธอไม่อยากอยู่ต่อล่ะก็ งั้นพวกเรา......”

“ไม่เป็นไร อยู่ต่ออีกวันสองวันก็ได้ นานๆทีจะได้มาเมืองใกล้เคียง อีกเดี๋ยวพอกินข้าวเช้ากันแล้ว พวกเราก็ลงไปดูห้างสรรพสินค้าที่อยู่ด้านล่างกันเถอะ”