เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1090

บทที่1090 เธอรู้อยู่แล้ว

“ที่จริงไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดหรอก ฉันก็แค่รู้สึกว่าเขาโสดมานานแล้ว ส่วนฉัน ก็อายุไม่น้อยแล้ว พอดีกับที่มู่จื่อเป็นเทพธิดาของฉัน ดังนั้นฉันก็เลยลองถามดู ลองดูว่าจะมีโอกาสหรือเปล่า”

“...”

เสี่ยวเหยียนตะลึงจนอ้าปากค้าง “แบบนี้ก็ได้เหรอ ?”

ท่าทางอ้ำอึ้งของเธอทำเอาหลินซิงหั่วหลุดขำ จนต้องปิดปากหัวเราะอยู่นานสองนาน

“เสี่ยวเหยียน เธอนี่น่ารักจริงๆ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยังไงฉันก็แค่คิดอยากจะลองเท่านั้นเอง อย่างมากก็แค่โดนปฏิเสธเอง”

“อีกอย่างโอกาสก็หาไม่ได้ง่ายๆ ผู้ชายมีระดับอย่างหานชิงมีอยู่ไม่มากหรอกนะ เดิมทีฉันคิดว่าพวกเธอเป็นแฟนกันซะอีก คิดไม่ถึงว่าจะไม่ใช่ เธอต้องพยายามหน่อยนะ”

“...พยายาม ? พยายามอะไร”

“พยายามเพื่อให้ได้เป็นแฟนของเขาไง”

“......”

“ฉันว่าเธอมีโอกาสสูงมากนะ อย่าเพิ่งถอดใจ ต้องพยายามสิ”

โอกาสสูงมากกับผีสิ เสี่ยวเหยียนไม่มีทางบอกรายละเอียดที่พวกเขาคุยกันเมื่อครู่กับหลินซิงหั่วเด็ดขาด ถึงแม้หานชิงแทบจะไม่พูดอะไรเลย เหมือนว่าจะถึงตอนสุดท้ายก็ยังมีแต่เธอที่พูดอยู่คนเดียว

จากนั้นก็มีคนโผล่มา เธอก็เลยวิ่งหนีเพราะตกใจ

ช่างน่าผิดหวัง และไร้ประโยชน์จริงๆ

“หยุดพูดเถอะ ไม่มีทางหรอก”

เห็นเสี่ยวเหยียนสลดหดหู่ เดิมทีหลินซิงหั่วอยากจะพูดว่าเธอไม่เห็นสายตาที่หานชิงมองเธอหรือ แต่พอคำพูดมาถึงปลายลิ้นจู่ๆก็เปลี่ยนความคิด ถ้าพูดชัดเกินไปก็หมดสนุกสิ

ปล่อยให้ได้ทายด้วยตัวเองดีกว่า จะได้สนุกหน่อย

“ยังไงฉันก็เชียร์เธอนะ พยายามเข้าล่ะ”

หลินซิงหั่วพูดจบก็ยิ้มออกมาแล้วเดินจากไป

เสี่ยวเหยียนดื่มน้ำผลไม้ต่อด้วยความหดหู่ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าหลินซิงหั่วจะไปพูดแบบนั้นเพราะอยากจะเป็นครอบครัวเดียวกันกับมู่จื่อ

แต่ว่าเธอก็พูดถูก ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมเหมือนหานชิงนั้นมีอยู่ไม่มาก ที่เธอจะล็อกเป้าหมายไว้ที่ตัวเขานั้นก็เป็นเรื่องธรรมดา

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ใช้เวลาที่เหลือไปกับการกิน ดื่ม รอจนงานเลี้ยงเลิก ท้องเธอก็แน่นจนเริ่มรู้สึกอึดอัดแล้ว เพราะสนิทกับหานมู่จื่อมาก หลังจากที่ทุกคนทยอยกลับกันแล้ว เสี่ยวเหยียนก็เลยอยู่ช่วยเก็บกวาด

แต่มือเธอยังไม่ทันได้สัมผัสสิ่งของเลย ก็ถูกคนรับใช้แย่งไปก่อนแล้ว จากนั้นก็พูดกับเธอว่า

“คุณจางคะ คุณเป็นแขกในงานเลี้ยงคืนนี้ เชิญไปนั่งพักที่ด้านข้างเถอะค่ะ ที่นี่ปล่อยให้พวกเราจัดการเถอะ”

“เอ่อ” จางเสี่ยวเหยียนหนังท้องตึงมาก เมื่อได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้ารับ “ก็ได้ค่ะ ฉันขอไปนั่งสักเดี๋ยว ลำบากพวกคุณด้วยนะคะ”

เธอนั่งลงบนโซฟา โดยไม่สนภาพลักษณ์เลย

วินาทีต่อมาเธอก็เหลือบไปเห็นหานชิง เลยกระเด้งตัวขึ้นมาเพราะความตกใจอีกครั้ง ราวกับนักเรียนที่แอบหลับในชั้นเรียนแล้วยืดตัวตรงทันทีตอนที่อาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามา

จนตอนที่หานชิงจากไปแล้ว เสี่ยวเหยียนถึงได้ทิ้งตัวลงอีกครั้ง

เธอพิงอยู่ตรงนั้นแล้วรู้สึกไม่สบายท้องเป็นอย่างมาก จู่ๆก็เห็นเงาหนึ่งที่แสนคุ้นเคย ก็คือเซียวซู่ที่มาร่วมงานแต่กลับไม่เห็นเงาของเขาเลยตลอดทั้งคืน

พอเห็นเซียวซู่ เสี่ยวเหยียนก็รีบโบกมือเรียกเขา

พอเซียวซู่เข้ามาในงานก็เริ่มสอดส่องมองไปทั่ว ราวกับกำลังตามหาอะไรอยู่ ตอนที่หาเสี่ยวเหยียนเจอ ก็เห็นว่าเสี่ยวเหยียนกำลังโบกมือให้เขาอยู่พอดี มุมปากเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอ

เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของเธอ เซียวซู่ก็เลยก้มตัวลงไปถามเธอว่า “ดื่มเหล้าเหรอ”

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “เปล่า ฉันจะไปดื่มเหล้าได้ยังไง”