เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1089

บทที่1089 ฉันจะไม่ทำอะไรเกินตัวอีกแล้ว

เสี่ยวเหยียนสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองหานชิง

“คุณวางใจเถอะ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น และจะไม่ไปบอกคนอื่นด้วย”

หานชิงจ้องเธออย่างไม่มีสุ้มเสียง

“ที่เธอจะพูด มีแค่นี้เหรอ”

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ แล้วมองหานชิงอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

ถ้าไม่อย่างนั้นเล่า ? ยังจะให้พูดอะไรอีก เสี่ยวเหยียนครุ่นคิดอย่างละเอียด จู่ๆก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้

หลินซิงหั่วสารภาพความในใจกับหานชิง ส่วนหานชิงก็พบตัวตนของเธอเข้า คิดว่าเธอมาแอบฟัง ดังนั้นเลยคิดว่าพอเธอได้ฟังแล้วจะรู้สึกมีความหวัง ดังนั้นเลยรั้งเธอเอาไว้ เพื่อให้เธอยืนยันว่าต่อไปจะไม่มาตามตอแยเขาอีกใช่ไหม

เขากลัวขนาดนั้นเลยหรือ

ถึงแม้จะตัดสินใจยอมแพ้แล้ว แต่พอได้มาเห็นหานชิงเป็นแบบนี้ ในใจของเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกไม่สบอารมณ์มาก

แต่ไม่สบอารมณ์ก็ส่วนไม่สบอารมณ์ สุดท้ายเสี่ยวท้ายก็ฝืนกัดฟันพูด พร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้น

“ฉันขอสัญญากับคุณ ว่าจะไม่พูดเรื่องในวันนี้ออกไปเด็ดขาด เมื่อกี้ฉันบังเอิญเดินผ่านเท่านั้น ไม่ได้รู้เห็นอะไรทั้งนั้น อีกอย่าง......เรื่องที่คุณเป็นกังวลจะไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด คุณวางใจได้เลย”

คิ้วของหานชิงขมวดเล็กน้อย นัยน์ตาแฝงไปด้วยอารมณ์ เขาเดินเข้ามาข้างหน้าอีกหลายก้าว จนอยู่ห่างจากเสี่ยวเหยียนเพียงก้าวเดียวเท่านั้น กลิ่นฮอร์โมนเฉพาะของชายหนุ่มแผ่ปกคลุมรอบตัวของเสี่ยวเหยียน เธอที่กำลังชูมือสาบานชะงักอยู่กับที่ เพราะจู่ๆหานชิงก็เดินเข้ามาใกล้เลยทำให้เธอตัวแข็งทื่อ

“ฉันกังวลอะไร ?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชา ภายใต้แสงไฟริมระเบียงทางเดิน สะท้อนเงารูปหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่ม ขณะเดียวกันก็มีแสงอ่อนๆวาบผ่านดวงตา จับจ้องเธอราวกับกำลังล็อกเป้าหมาย

เสี่ยวเหยียนสบตากับเขาอยู่ครู่ใหญ่ ราวกับมีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่พบอารมณ์ที่ต่างออกไปในแววตาเขา

แต่ไม่นาน เธอก็รีบก้มหน้าหลบตาอีกครั้ง จ้องมองนิ้วเท้าของตัวเองด้วยความประหม่า

“คุณกังวลว่าฉันจะตามตอแยคุณไม่ใช่เหรอ”

เธอคงจะมองผิดไป และอาจจะเป็นแค่ภาพมายา ไม่อย่างนั้น......เธอจะไปเห็นความรู้สึกอบอุ่นในแววตาของหานชิงได้อย่างไร อีกอย่าง......

เรื่องอื่นๆ เสี่ยวเหยียนไม่กล้าจะคิดลึกไปกว่านั้นแล้ว

ยังไงมันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน

อย่าทำอะไรเกินตัวอีกเลย

“คุณวางใจเถอะ ฉันจำสิ่งที่คุณพูดกับฉันก่อนหน้านี้ได้หมด ฉันเคยชอบคุณ แล้วก็เคยทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองไว้ที่ใต้เท้าเพื่อคุณด้วย......”

แววตาของหานชิงแข็งทื่อไป เด็กสาวที่ก้มหน้าพูดอยู่ตรงหน้า ดูท่าทางหดหู่มาก เขายื่นมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วเอื้อมไปทางด้านหลังของศีรษะเธอ

“แต่ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ฉันจะไม่ตอแยคุณอีก และจะไม่ชอบคุณอีกแล้ว”

คำว่าจะไม่ชอบคุณอีกทำให้มือของหานชิงชะงักอยู่กลางอากาศ ไม่ได้เดินหน้าไปอีก เขาเม้มริมฝีปากแน่น แล้วขมวดคิ้วมองไปที่เธอ

เสี่ยวเหยียนยังคงก้มหน้าเหมือนเดิม หลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึก แล้วพ่นคำพูดทั้งหมดออกมา

“ในเมื่อฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ชอบคุณอีก ต่อไปฉันก็จะไม่มีทางตอแยคุณอีกแล้ว ดังนั้นเรื่องที่คุณกังวลจะไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด ที่คุณรั้งฉันเอาไว้ ก็เพื่ออยากได้ยินฉันพูดเรื่องพวกนี้สินะ ตอนนี้ฉันพูดจบแล้ว ฉันก็......ไปได้แล้วใช่ไหม”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็แอบถอนหายใจทีหนึ่ง

ตอนที่ไม่มองเขาเธอก็พูดได้หมดทุกอย่างจริงๆ ถ้าเธอมองตาเขาขณะพูด เธอคงไม่มีทางพูดได้ราบรื่นแบบนี้แน่

ตอนที่เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าหานชิงก็กลับไปเย็นชาเหมือนเดิมแล้ว มือก็เก็บกลับไปแล้วด้วย

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ในเมื่อสาวน้อยก็พูดแบบนั้นแล้ว เขายังจะมีอะไรต้องพูดอีก

เสี่ยวเหยียนเตรียมจะเดินจากไป แต่เขาไม่ยอมตอบรับ ดังนั้นเธอก็เลยไม่กล้าไป พอดีกับที่ตอนนั้นมีคนเดินมาเข้าห้องน้ำพอดี หญิงสาวสองสามคนเดินมาด้วยกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะพูดคุย

เมื่อได้ยินเสียง สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไปทันที หานชิงยังไม่ทันได้เปิดปากพูดอีกครั้ง ก็ทิ้งคำว่าฉันขอตัวก่อนไว้คำหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปอีกทางอย่างรีบร้อนทันที