เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1098

บทที่ 1097 ไม่อาจไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือได้

เสี่ยวเหยียนขนหัวลุก ไม่สามารถสนใจอะไรได้อีกแล้ว วางกล่องไว้โดยตรง แล้วหันวิ่งออกไปข้างนอก

เธอรู้ดีว่า ถือกล่องไว้ เป็นเพียงภาระของเธอเท่านั้น และเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ไม่ต้องการให้เธอไป อยู่ในห้องรับรองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรกับตัวเองดังนั้นจึงต้องวิ่งหนี

เมื่อเสี่ยวเหยียนกำลังวิ่งออกไป เห็นว่าประตูปิดไม่มิด ดีใจยิ่งนัก

เพียงแค่เธอวิ่งเร็วหน่อย ออกจากห้องรับรอง ก็จะไม่มีปัญหาแล้ว

ถ้ายังไม่ได้ เธอก็ไปหา เช่นนี้ แม้ว่ามันจะทำให้คนอื่นลำบากมาก

แต่เมื่อรู้ว่าเธอมีเพื่อนมาด้วยกัน คนเหล่านี้ก็เกรงกลัวขึ้นมาหน่อย

อย่างไรก็ตาม จินตนาการเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ แต่ความจริงนั้นเป็นเรื่องโหดร้าย

เธอยังวิ่งไม่ถึงหน้าประตู ก็ถูกคนจับกลับมาก่อน เป็นผู้ชายที่คาบบุหรี่ไว้คนนั้น เขากระชากแขนของ เสี่ยวเหยียนอย่างป่าเถื่อน ดึงเธอกลับอย่างรุนแรง

“อ๊ะ!ปล่อยฉัน!!” เสี่ยวเหยียนส่งเสียงกรีดร้อง ดิ้นรนอย่างหนัก

พวกผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นฉากนี้ก็อดหัวเราะไม่ได้ “โอ้ย อารมณ์ร้ายไม่เบา ดูท่าทางนี้หรือจะเป็นสาวน้อยผู้บริสุทธิ์?”

“ต้องใช้แน่นอน ร้านของเธอไม่มีผู้ชายอยู่ถาวร มีเพียงพ่อแม่ของเธอเท่านั้น”

“ฮิๆๆ สาวน้อย ~ เปิดร้านเองคนเดียว ไม่มีคนช่วย เหนื่อยแย่เลยใช่ไหม? ไม่อย่างนั้น พวกเราทุกคนที่อยู่ในนี้ เธอสามารถเลือกคนหนึ่งได้ตามใจเลย หลังจากที่เลือกแล้ว ทุกคนที่นี่สามารถไปทำงานในร้านของเธอให้ฟรีๆเลย”

เสี่ยวเหยียนแค่อยากจะหนีไปจากที่นี่เท่านั้น ฟังไม่ชัดเลยด้วยซ้ำ ว่าไอ้สารเลวพวกนี้กำลังพูดอะไร เธอไม่สามารถดิ้นรนออกจากมือของชายคนนั้นได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงกัดลงไปอย่างแรง

“อ๊ะ!” ชายคนนั้นกรีดร้องโหยหวน สะบัดมือของเขาออกอย่างเจ็บปวด ตบไปที่หน้าผากของเสี่ยวเหยียน

ตูม!

พละกำลังของเขาแข็งแกร่งมาก สาวน้อยถูกตบจนพุ่งออกไปโดยตรง

“หาที่ตายหรือ? กล้าที่จะกัดข้า ไว้หน้าแกแล้วแกไม่สนใจ นังผู้หญิงบ้า”

เสี่ยวเหยียนถูกตบจนเห็นภาพดาว เวียนหัวจนแม้แต่ตรงหน้า ก็มองเห็นไม่ชัดแล้ว แต่เธอจำทิศทางได้ ดังนั้นเธอลุกขึ้น แล้วเดินต่อไปข้างหน้า

“กัดคนแล้วคิดอยากจะไป? ก็ไม่ถามว่าข้าจะเห็นด้วยไหม?” ชายคนนั้นกระชากผมของเธอโดยตรง ลากไปทางด้านหลังอย่างแรง

“อ๊ะ” เสี่ยวเหยียนเจ็บปวดจนหน้าซีด กรีดร้องอย่างทรมาน

อีกด้านหนึ่ง

“ไอ้ระยำ ต้องรู้ว่าฉันพานายมาช่วยเหลือ จึงหนีไปก่อนแล้ว อย่าให้ฉันจับเขาได้อีก”

ทางหลินสวี่เจิ้ง ทั้งสองไปหาคนในห้องรับรอง เตรียมจะลากตัวกลับไปโดยตรง ใครจะรู้พอเข้าไป คนได้หนีไปแล้ว

“ไอ้น้องชายระยำคนนี้ของฉัน ไม่กลัวใครทั้งนั้น ทุกคนในครอบครัวนี้ กลัวแค่นายพี่ชายลูกพี่ลูกน้องคนเดียว ก็ไม่รู้ว่าเขาได้ข่าวมาจากที่ไหน ถึงได้หนีไปก่อน สวี่เจิ้ง รบกวนให้นายมากับฉันด้วย ต้องขอโทษจริงๆ”

หลินสวี่เจิ้งก็ไม่ได้สนใจนัก ส่ายหัวเบาๆ “ไม่เป็นไร? เพราะยังไงแต่ละวันฉันก็ไม่มีอะไรทำ”

เมื่อได้ยิน พี่ชายลูกพี่ลูกน้องก็ผงะไปชั่วขณะ แล้วก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ถอนหายใจ “เรื่องในอดีตก็ปล่อยวางเถอะ นายเป็นแบบนี้ตลอดไปไม่ได้นะ ก็ต้องเดินออกมาโดยเร็วถึงจะดี”

หลินสวี่เจิ้ง เม้มริมฝีปากบาง กลิ่นอายบนตัวเขาเย็นลงในทันที

ลูกพี่ลูกน้องดูออกว่าเขาไม่ชอบได้ยินเรื่องพวกนี้ ถึงเปลี่ยนหัวข้อทันที

“ได้ๆๆ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่พูดแล้ว นายอยากจะทำยังไงก็เอาอย่างนั้น คนหาไม่เจอ เรากลับกันเถอะ”

ทั้งสองขึ้นลิฟต์ลงไปชั้นล่าง แต่ได้เห็นว่ารถส่งอาหารข้างนอกยังอยู่ พี่ชายพูดขึ้นอย่างสงสัย “นี่คือรถของสาวน้อยคนนั้นใช่ไหม? เธอส่งอาหารจนถึงตอนนี้ยังไม่ลงมาอีกหรือ?”

เมื่อได้ยิน หลินสวี่เจิ้งก็ชะงักไว้ หยุดอยู่กับที่