เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1104

บทที่1103 ปวดใจ

เอ้ะ! ทำไมเขาไม่คืนให้เธอนะ?

ถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้จำผิดล่ะก็ เขาเอายากับโทรศัพท์ของเธอใส่กระเป๋าใบเดียวกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเอายามาคืนให้เธอ แต่ว่าลืมโทรศัพท์ได้ล่ะ?

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้ ยังไงเขาก็ไปแล้ว ทำได้แค่ใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาหลัวหุ้ยเหม่ย

หลัวหุ้ยเหม่ยได้ยินว่าเธอกลับบ้านก่อน ก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ

“เกิดอะไรขึ้น? อยู่ดีๆทำไมลูกถึงกลับบ้านก่อนล่ะ? หรือว่ามีตรงไหนที่ไม่สบายรึเปล่าเสี่ยวเหยียน？”

“ไม่มีหรอกค่ะแม่ หนูแค่เดินเล่นเหนื่อยไปหน่อย ที่ร้านเสียงดังเกินไป หนูก็เลยอยากจะกลับบ้านมาแอบหลับ แม่คงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เสี่ยวเหยียนก็แลบลิ้นใส่โทรศัพท์ ทำหน้าทำตา

แค่พอทำหน้าทำตาแล้วก็กลายเป็นโศกนาฏกรรม เพราะว่าไปโดนแผลเข้า เจ็บจนเธอถึงกับต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“เหยียนเหยียน เป็นอะไรไป?” หลัวหุ้ยเหม่ยได้ยินเสียงเธอสูดลมหายใจอย่างละเอียด

เสี่ยวเหยียนรีบชี้แจงทันที

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เมื่อกี้ไม่ทันระวังก็เลยเผลอเตะโต๊ะเข้า เจ็บจะตายอยู่แล้ว……”

“เจ้าเด็กนี้ โตขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักระมัดระวังหน่อย เตะโต๊ะเข้าอีก นี่มันเป็นเรื่องที่มีแต่เด็กทำกันไม่ใช่เหรอ?” หลัวหุ้ยเหม่ยเริ่มบนลูกสาวทางโทรศัพท์อีกแล้ว

“โถ่แม่ หนูก็แค่ไม่ทันระวังไม่ใชห่รอ? แม่ไม่ต้องบ่นซ้ำบ่นซากแล้ว ขี้หูหนูเปียกหมดแล้ว โอเค หนูเหนื่อยมากแล้วจริงๆ อยากจะไปนอนแล้ว ไม่คุยกับแม่แล้วนะ”

“ได้ ยัยเด็กคนนี้เปิดร้านแล้วยังรู้จักขี้เกียจ โชคดีที่แม่กับพ่อของลูกยังวัยรุ่นอยู่ก็เลยทำงานได้ ถ้าเกิดว่าพวกเราอายุมากกว่านี้คงจบเห่แน่นอน”

“คิๆ คุณแม่กับคุณพ่อยอดเยี่ยมที่สุด หนูรักพวกคุณ โอเค ไม่คุยแล้วจริงๆนะ บ้ายบายจุ๊บๆ”

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็วางสายอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ถอนหายใจออกมา พร้อมกับเดินปวกเปียกกลับไปที่ห้องของตัวเอง

หลังจากเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อน

พอนอนลงก็หลับตา ในหัวกลับมีแต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวปรากฏขึ้นเต็มไปหมด

ผู้ชายที่คาบบุหรี่คว้าผมของเธอไว้ แล้วก็ลากเธอเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างรุนแรง หลังจากนั้นก็ตบหน้าของเธอจนเห็นดาว

สมควรตายจริงๆ ทำไมถึงมีคนที่รุนแรงขนาดนี้ อย่างกับฝันร้ายจริงๆ

คิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็เข้าสู่ห้วงของความฝัน

ในที่สุดความฝันก็เต็มไปด้วยภาพของตัวเองที่ถูกทำร้ายและถูกทุบตี ในฝันนั้นไม่มีใครมาช่วยเธอ เธอถูกกระชากผม เสื้อผ้า อาการบาดเจ็บต่างๆบนร่างกาย เสี่ยวเหยียนร้องตะโกนมากมายจนเสียงแหบแห้ง แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยเธอเลย

“อย่า อย่า……อย่าทำแบบนี้กับฉัน อย่าเข้ามานะ……”

“เหยียนเหยียน แม่เอง รีบตื่นขึ้นมาเร็ว”หลัวหุ้ยเหม่ยนั่งอยู่ข้างเตียง มองลูกสาวของตัวเองที่กำลังฝันร้ายอย่างปวดใจ จับไหล่ของเธอและเขย่าเบาๆ พยายามจะปลุกเธอ

แต่ว่าเสี่ยวเหยียนเหมือนกับโดนผีอำยังไงยังงั้น ไม่ว่าหลัวหุ้ยเหม่ยจะเรียกเธอยังไง เธอก็ไม่ตื่น แถมสถานการณ์กลับแย่ลง เธอร้องไห้ไปด้วยพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือไปด้วย

“เหยียนเหยียน นั่นมันไม่ใช่เรื่องจริง รีบตื่นขึ้นมาเร็ว”

เสี่ยวเหยียนร้องกรี้ดออกมา ในที่สุดเธอก็ลืมตา

พอลืมตาขึ้นมา ภาพลวงตาที่น่าหวาดกลัวทั้งหมดในความฝันนั้นก็หายไป แล้วก็ถูกแทนที่ด้วยห้องนอนที่อบอุ่นและสว่างสดใส รอบข้างไม่มีใบหน้าและเสียงที่น่ารังเกียจ มีแต่ใบหน้าที่อบอุ่น และเต็มไปด้วยความกังวลที่กำลังจ้องมองเธออยู่