เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1105

บทที่1104 เธอต้องพึ่งพาตัวเอง

“ไม่ต้องหรอกแม่ โรงพยาบาลนั้นดีที่สุดแล้ว เป็นมืออาชีพมาก ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว”

หลัวหุ้ยเหม่ยถึงได้พยักหน้า แต่ว่าก็ยังไม่วางใจ ก็เลยตรวจสอบเธออีกครั้ง หลังจากมั่นใจว่าบนร่างกายของเธอไม่ได้มีแผลอื่นแล้วถึงได้สบายใจ

“นอกจากได้รับบาดเจ็บพวกนี้แล้ว พวกมันไม่ได้ทำอะไรลูกอีกใช่ไหม?”

เสี่ยวเหยียนรู้ว่าหลัวหุ้ยเหม่ยหมายถึงอะไร ก็เลยส่ายหน้า

“ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว ไอ้พวกที่สมควรตายพวกนั้น ควรจะลงนรกไปให้หมด พ่อแม่พวกมันไม่เคยสอนลูกชายของตัวเองรึไงกันว่าห้ามทำร้ายผู้หญิง? จริงๆเลย ไอ้พวกนรก!”

“แม่ ไม่ต้องโมโหแล้ว”

“ใช่สิ ลูกบอกว่าหลินสวี่เจิ้งมาช่วยลูกงั้นเหรอ?”

“ใช่ ตอนที่หนูไปเสิร์ฟอาหารนั้น ก็เห็นว่าเขาไปหาคนที่นั่นพอดี หลังจากนั้นเขาน่าจะสังเกตเห็นว่าหนูไม่ออกมาสักที ก็เลยเข้าไปช่วยหนู หลังจากนั้นก็แจ้งตำรวจ แล้วทุกคนก็ถูกจับไปที่สถานีตำรวจ”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ถ้ายังงั้นครั้งนี้พวกเราควรจะไปขอบคุณนายหลินหน่อย ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเขา ก็ไม่รู้ว่าลูกต้องเจอกับเรื่องอะไรบ้าง”

ในสถานการณ์แบบนั้น ทั้งห้องนั้นไม่มีใครช่วยเสี่ยวเหยียนเลย แถมคนที่รังแกเธอก็มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น แค่คิดก็รู้สึกขนหัวลุกแล้ว

“อืม หนูจะหาเวลาไปขอบคุณเขา”

ตอนเย็นหลังจากที่พ่อจางรู้เรื่อง ก็ทำสิ่งที่ซ้ำกับที่หลัวหุ้ยเหม่ยทำเมื่อตอนกลางวันอีกรอบหนึ่ง พ่อจางยังตื่นเต้นกว่าหลัวหุ้ยเหม่ยซะอีก หลังจากที่เขารู้ก็วิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที หลัวหุ้ยเหม่ยกอดแขนของเขาไว้ ถามว่าเขาจะทำอะไร

พ่อจางแสดงให้เห็นว่า ตัวเองจะไปหยิบมีดไปหั่นคน

อีกด้านหนึ่งเสี่ยวเหยียนได้แต่กุมขมับอย่างไม่มีทางเลี่ยง

“พ่อ ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ พ่อต้องติดคุกด้วยนะ”

พ่อจาง “หรือว่าการที่ลูกสาวของพ่อถูกรังแก แล้วพ่อจะทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”

“ลูกบอกแล้ว ว่ากฎหมายจะลงโทษคนเลวพวกนั้น พวกเราไม่ต้องสนใจหรอก อย่างมากที่สุดก็คือรอให้พวกมันออกแล้วก็หาคนไปสั่งสอนพวกมันหน่อย ให้พวกมันได้รับรู้ว่าลูกสาวพวกเราไม่ใช่คนที่จะมารังแกได้”

หลังจากพูดจบ หลัวหุ้ยเหม่ยก็ชี้ไปที่มีดในมือของพ่อจาง

“มีดเล่มนี้ไม่ได้เอาไว้ให้คุณใช้แบบนั้น มันเป็นมีดที่ฉันเอาไว้หั่นเนื้อ รีบเอากลับไปคืนที่เดิมเดี๋ยวนี้เลย”

พ่อจางก็เลยจำเป็นต้องเอามีดไปเก็บในห้องครัว

เสี่ยวเหยียนปาดเหงื่อ

โชคดีที่พ่อแม่ของเธอเป็นคนที่รับฟัง ไม่ใช่คนที่หัวรุนแรงอะไรขนาดนั้น

เสี่ยวเหยียนพักรักษาแผลอยู่ที่บ้านเต็มวัน ก็ยังไม่ได้โทรศัพท์กลับคืนมา เธอเองก็ไม่กล้าโทรเข้าเบอร์ของตัวเอง ได้แต่ขลุกอยู่ในบ้านทั้งวัน

วันที่สอง เธอวางแผนจะไปที่ร้าน ตอนแรกคู่สามีภรรยาจางไม่เห็นด้วยที่เธอจะไป หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็รับปากว่าจะไปที่ร้านแค่เพื่อเฝ้าดูทั้งนั้น จะไม่ลุกขึ้นไปไหนมาไหน สองสามีภรรยาถึงได้ยอมตกลง

เพราะว่าเธอไม่ได้ไปที่ร้านหนึ่งวัน พอไปถึงก็มีพนักงานหลายคนถามเธออย่างสงสัยว่าเมื่อวานเธอไปที่ไหนมา เสี่ยวเหยียนตอบแค่ไม่กี่คำก็ให้พวกเธอออกไป ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีความจำเป็นที่ต้องเล่าไปทั่ว มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอะไร

ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็เลยแค่บอกว่าตอนขับรถไม่ทันระวังก็เลยเสียการทรงตัวหน่อย เพราะฉะนั้นตอนเดินก็เลยกะเผลก พนักงานหลายคนนั้นมีน้ำใจ วันนี้ให้เธอนั่งอยู่เฉยๆก็พอแล้ว ไม่ต้องลุกขึ้นเดินไปไหน เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกซาบซึ้งใจ

ตอนที่เกือบจะเที่ยง หลินสวี่เจิ้งก็มา

ตอนที่เห็นเสี่ยวเหยียนนั้น หลินสวี่เจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปาก

“ผมเดาว่าเมื่อวานคุณน่าจะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน วันนี้ก็จะมาที่ร้านราเมน ไม่คิดเลยว่าผมจะเดาถูก”