เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1110

บทที่1109 ฉันสัญญาแล้วว่าจะไม่พูด

“ก็ได้ ถ้ายังงั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยไปดูให้ว่าเธอเป็นอะไรไป เธอไม่ยอมเจอแก แต่เธอก็น่าจะยอมเจอฉันนะ”

เย่โม่เซินเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าก็พยักหน้า

“รบกวนด้วยนะครับคุณน้า”

“ชิ ค่อยมีมารยาทขึ้นมาหน่อย พอแกเรียกว่าคุณน้าแบบนี้ ต่อให้แกทำเรื่องอะไรผิดมา ฉันก็จะช่วยแกเกลี้ยกล่อมกับมู่จื่อเอง”หลังจากพูดจบ ก็พูดต่อ “แต่ว่าถ้าเกิดว่าแกแอบไปเด็ดดอกไม้ข้างนอกมาล่ะก็ ฉันจะเกลี้ยกล่อมให้เธอมาตัดขาแกกับฉันซะ”

หลังจากนั้นส้งอานก็ไปหาหานมู่จื่อ พอได้ยินเสียงคนเคาะประตู หานมู่จื่อก็นั่งพิงโซฟาอยู่ ไม่อยากแม้แต่จะขยับ

“มู่จื่อ น้าเอง”

พอได้ยินเสียงส้งอานดังมาจากด้านนอก หานมู่จื่อถึงได้สติ คุณน้างั้นเหรอ? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?

อย่างรวดเร็ว หานมู่จื่อก็รู้ทันทีว่าเย่โม่เซินต้องบอกให้ส้งอานมาที่นี่แน่ๆ หึ ไอ้คนเลวคนนี้เรียกพวกมาช่วยงั้นเหรอ เธอโกรธจะตายอยู่แล้ว

อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ หานมู่จื่อจะเสแสร้งทำเป็นไม่ได้อยู่ที่นี่ไม่ได้ เลยได้แต่พูดออกมา

“คุณน้า มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?”

“น้าได้ยินมาว่าสองวันมานี้หนูเหมือนจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นก็เลยเป็นห่วงนิดหน่อย ก็เลยมาเยี่ยมหนู หนูยังสบายดีไหม? อยากให้น้าพาหนูไปตรวจที่โรงพยาบาลไหม? หรือว่า ถ้าเกิดว่าหนูไม่อยากไปโรงพยาบาลก็ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก่อนหน้านี้น้าก็เคยเป็นหมอมาก่อน น่าจะเข้าใจสถานการณ์ของหนู น้าเข้าไปดูให้หนูดีไหม?”

หลังจากพูดจบ ส้งอานก็ลองเปิดประตู เสียงดังกึก ถึงแม้ว่าจะมีเสียงดังขึ้นที่ประตู แต่ว่าประตูก็ไม่ได้ถูกเปิดออก เพราะว่าหานมู่จื่อล็อกจากด้านใน

หานมู่จื่อค้ำแขนเกาอี้แล้วลุกขึ้น หลังจากนั้นก็เดินไปหน้าประตูแล้วเอ่ยปากถามส้งอาน

“คุณน้า มาคนเดียวรึเปล่าคะ?”

ส้งอานรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร แต่ไม่คิดว่าเธอจะถามออกมาตรงขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะในใจ ต้องขอบคุณที่เธอมองการณ์ไกล ไล่เย่โม่เซินออกไปก่อน ไม่ยังงั้นหานมู่จื่อต้องไม่เปิดประตูให้เธอแน่นอน

พอคิดได้แบบนี้ ส้งอานก็พูดว่า “อืม ด้านนอกมีแค่น้าอยู่คนเดียว หนูเปิดประตูได้อย่างสบายใจ มีเรื่องอะไรก็พูดกับน้าได้ ถ้าเกิดว่าได้รับความคับข้องใจอะไรล่ะก็ น้าจะจัดการแทนหนูเอง ไม่เหลือไอ้เจ้าเด็กบ้าเย่โม่เซินไว้แน่นอน”

แกร๊ก——

ประตูเปิดออกเล็กๆ ส้งอานมองดูอย่างละเอียด แต่ว่าก็ไม่เห็นร่างของหานมู่จื่อ “หนูอยู่ไหนน่ะ?”

“คุณน้า หนูอยู่นี่ค่ะ……”หานมู่จื่อเปิดประตูให้กว้างขึ้นเล็กน้อย ส้งอานก็เบียดตัวเข้าไป พอเธอเข้าไปแล้ว หานมู่จื่อก็ปิดประตูด้วยความรวดเร็วทันที กลัวว่าจะมีคนที่ตามส้งอานมาด้านหลังตามเข้ามาด้วย

“วางใจเถอะ หนูไม่อยากจะเจอเขาในเวลานี้ เขาก็ไม่พยายามฝืนเข้ามาหรอกนะ ไม่ยังงั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องมาหาฉันหรอก”

ถ้าเกิดว่าไม่ได้กลัวว่ามู่จื่อจะรับไม่ไหว ก็คงไม่ได้มาหาน้าอย่างเธอหรอกไม่ใช่เหรอ?

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ส้งอานก็สำรวจหานมู่จื่อ ที่จริงทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เพราะว่าหลังจากที่เย่โม่เซินได้ความทรงจำกลับมานั้น ส้งอานก็ไม่ได้รบกวนคู่สามีภรรยาคู่นี้ แล้วก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง แล้วก็พาชายแก่กลับไปด้วย บางทีก็พาเขาบินไปต่างประเทศบ้างเป็นครั้งคราว

เมื่อคิดอย่างละเอียดแล้ว เธอกับมู่จื่อน่าจะไม่ได้เจอหน้ากันประมาณสองเดือนแล้วนะ

เมื่อสองเดือนก่อน เธอก็พบว่าท้องของมู่จื่อกไม่ได้เล็ก แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากผ่านไปสองเดือน

ส้งอานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“มู่จื่อ ทำไมหนูถึงได้……”อ้วนขนาดนี้?

ประโยคหลังเธอไม่กล้าพูดออกมา กลัวว่ามันจะไปทำร้ายความภาคภูมิใจในตัวเองของมู่จื่อเข้า แต่ว่าเมื่อกี้เธอหัวเราะออกมาอย่างชัดเจนมาก เธอจ้องมองไปที่เธออีกครั้ง แล้วก็ไม่สามารถซ่อนได้

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด หลังจากที่เธอหัวเราะออกมา แก้มขาวๆของหานมู่จื่อก็แดงขึ้นมาทันที แล้วก็หันกลับไปด้วยความเก้อเขิน

“คุณน้าอย่าหัวเราะหนูสิคะ”

ส้งอานเก็บเสียงหัวเราะของตัวเอง หลังจากนั้นก็จ้องไปที่เธอ “ไม่ได้เจอกันแค่สองเดือนเอง หนูทำได้ยังไงกัน?”