เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1121

บทที่ 1120 การดูแลอย่างดีที่สุด

“จริงด้วย หยูซานยังคิดไปซบประธานหานอีกแน่ะ แต่ผลสุดท้ายก็โดนเหวี่ยง...

“หยูซานช่างน่าสมเพชจริงๆ”

“เฮ้อซบอกผู้ชายต่อหน้าสาธารณชน ล้มลงไปก็ดี ครั้งหน้าเธอจะได้รู้ตัวซะบ้าง”

เมื่อหยูซานได้ยินประโยคนี้ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นความอับอาย แต่เนื่องจากเธอเพิ่งขายหน้าต่อหน้าทุกคนเมื่อกี้นี้ ในตอนนี้เธอจึงไม่มีหน้าไปโต้เถียงกับทุกคนอีก เธอเดินจากไปด้วยความโกรธ พ่อของเธอจึงได้แต่รีบเดินตามไป ทางด้านพ่อของซูเหยาเหยาก็มีสีหน้าเคร่งเครียด

“โชคดีที่แกไม่เป็นอย่างหยูซานนั่น ไม่อย่างงั้นล่ะก็ คนที่ขายหน้าในเวลานี้ก็คือแก”

เดิมทีซูเหยาเหยาก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว แต่พอเห็นหยูซานถูกทำให้โมโหไปแบบนี้ เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ถึงอย่างไรแม้เธอจะไม่ใช่ผู้โชคดีคนนั้น แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่โชคร้ายที่สุด

เนื่องจากหยูซานเบี่ยงเบนความสนใจไปจากเธอ 80% จากการแสดงละคร

“พ่อคะ เมื่อก่อนพ่อเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าประธานหานไม่เคยพาผู้หญิงออกงานเลย? งั้นผู้หญิงคนเมื่อกี้ล่ะ? หนูยังเห็นอยู่เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นฝ่ายซบอกเขาก่อน?”

“ใช่แล้ว เมื่อก่อนไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น คราวนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ดูไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย ไม่เคยเจอมาก่อน”

ซูเหยาเหยาหรี่ตาพลางนึกถึงปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนนั้น เมื่อครู่นี้มีคนในบรรดากลุ่มคนต่างคาดเดากันว่าที่ประธานหานพาผู้หญิงคนนั้นมาร่วมงานเลี้ยงก็เพื่อต้องการป่าวประกาศ

แต่ถ้าต้องการป่าวประกาศจริงๆ นั่นก็หมายความว่าทั้งสองน่าจะมีความสัมพันธ์คู่รักถึงจะถูก

แต่ถ้าพูดถึงความสัมพันธ์แบบคู่รักแล้ว ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่จูงมือเขา อีกทั้งยังจับแขนเสื้อของเขาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังราวกับว่าเธอกลัวที่จะสัมผัสเขาจนทำให้เขาไม่พอใจ

ซูเหยาเหยาคิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน เธอจ้องเสี่ยวเหยียนไม่วางตาก่อนจะกล่าวว่า “เป็นไปได้ไหมว่ามีผู้หญิงเข้ามายุ่มย่ามประธานหานมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงตั้งใจหาใครสักคนมาออกงานเพื่อปิดปากทุกคน”

“ปิดปากทุกคน?”พ่อของซูเหยาเหยาได้ยินดังนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “แบบนี้ก็พอมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ว่า...ถ้าเป็นคนอื่น เหตุผลนี้ก็พอจะเชื่อถือได้ แต่คนคนนั้นเป็นถึงท่านประธานหานคนที่ฉายเดี่ยวมาหลายปีแล้ว เขาจะมีเหตุผลอะไรที่จู่ๆก็หาผู้หญิงมาปิดปากทุกคนล่ะ มันดูไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย”

ซูเหยาเหยายังไม่ตายใจ “แต่ว่าพ่อคะ พ่อก็เห็นนี่ว่าพวกเขาดูไม่เหมือนคู่รักกันแม้แต่น้อย คนรักกันมันควรสนิทสนมกันมากๆไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างก่อนที่เราจะมากัน ประธานหานก็ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว”

“อืม แกพูดมาขนาดนี้ก็พอดูมีเหตุผลอยู่บ้าง”

“พ่อคะ จู่ๆหนูก็นึกสงสัยขึ้นมา พวกเราเข้าไปในงานกันเถอะ เดี๋ยวพ่อหาโอกาสช่วยหนูหน่อยนะคะ หนูจะลองถามผู้หญิงคนนั้นดูก็ได้”

“...แกคิดจะทำอะไรเนี่ย? ที่ฉันจะให้แกไปทักทายประธานหานก็เผื่อจะโชคดีเท่านั้น แต่เขาไม่มองแกเลย ถ้าเวลานี้แกไปทำอะไรอีกล่ะก็ มันจะทำให้เขาไม่พอใจเอาได้หรือเปล่า?”

“พ่อ นี่พ่อคิดอะไรอยู่เนี่ย? ถึงสาวน้อยคนนั้นจะเป็นอะไรกับเขาจริงๆ แต่หนูก็แค่คุยกับเธอแค่สองสามคำ ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นแค่นั้นเอง ไม่ได้ทำร้ายเธอเสียหน่อย แล้วอีกอย่างถ้าทำให้เขาไม่พอใจ เขาจะทำอะไรตระกูลซูเราได้”

พอพ่อซูคิดไปคิดมาก็เห็นด้วย “แล้วแต่แกแล้วกัน”

*

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินตามหลังหานชิงเข้าไปในสถานที่จัดงานเลี้ยงก็ดึงดูดสายตาผู้คนจำนวนมาก ส่วนมากแล้วเป็นการสำรวจมองด้วยความสงสัยเพราะเนื่องจากจู่ๆหานชิงก็พาผู้หญิงคนนี้ออกงาน ซึ่งเป็นเรื่องราวที่น่าประหลาดใจ

สิ่งแรกที่จางเสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ก็คือสายตานับร้อยนับพัน

มิน่าล่ะซูจิ่วถึงได้บอกว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่เฉิดฉายที่สุดภายในงานคืนนี้

เมื่อเดินบนพรมแดงครั้งแรกมีเพียงไม่กี่สายตาเท่านั้นที่มองมาที่เธอ แต่ตอนนี้มันต่างออกไป เพราะแทบทุกสายตาล้วนจับจ้องมาที่เธอ

ทุกคนล้วนรู้จักหานชิง แต่ตอนนี้ทุกคนกลับไม่ได้มองมาทางหานชิง มองเพียงคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยความกระตือรือร้น

ภายใต้สายตาที่มองมาแบบนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนอายเล็กน้อยพลางกัดริมฝีปากล่าง แรงดึงแขนเสื้อหานชิงก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

หานชิงรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของเธอ ตอนที่เขารู้สึกได้ว่าเธอกำลังดึง หานชิงก็หยุดเท้าลงและเหลือบมองสาวน้อย