เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1120

บทที่ 1119 เปิดตัวต่อหน้าสาธารณชน

เสียงผู้ชายที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้คนทั้งสองต่างประหลาดใจ

คนที่ชวนเสี่ยวเหยียนคุยหันไปมองยังต้นตอของเสียง เขาเห็นว่าคนที่เดินเข้ามามีใบหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย เมื่อสายตาเย็นยะเยือกมองมาที่เขาก็รู้สึกหนาวสั่นบริเวณแผ่นหลังอย่างบอกไม่ถูก

“หาน ประธานหาน?”

คนที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงวันนี้ มีใครบ้างที่ไม่รู้จักประธานหาน?

ทว่าโดยปกติแล้วเขามักจะอยู่ตัวคนเดียว วันนี้ทำไมถึงเข้ามาร่วมเสวนากับคนอื่นได้ล่ะ? ถ้าพูดกันตามเหตุผลแล้ว เขาไม่น่าจะวางตัวแบบนี้ อย่างงั้นก็หมายความว่าสาเหตุที่ประธานหานเดินมานั่นก็คือ...ชายหนุ่มหันไปมองสาวน้อยชุดขาวที่เขากำลังจีบอยู่

แน่นอนว่าสายตาของเสี่ยวเหยียนจับจ้องไปที่ใบหน้าของหานชิง ใบหน้าขาวๆของเธอดูเหมือนได้รับความหวาดกลัว ริมฝีปากเปิดเล็กน้อยราวกับอยากอธิบายบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก

อันที่จริงตอนที่เสี่ยวเหยียนถูกคนรั้งไว้ไม่ให้เข้าไป ในใจเธอพะว้าพะวังอยู่บ้าง เนื่องจากเธอไม่รู้ว่าถ้าตัวเองสายแล้ว หานชิงจะเดินตรงดิ่งเข้าไปงานเลี้ยงเลยหรือไม่ พอถึงตอนนั้นเธอก็ต้องอยู่คนเดียว แม้แต่งานเลี้ยงก็อาจจะไม่ได้เข้าไป

ไม่คิดเลยว่าหานชิงจะเดินมาหา

สายตาของหานชิงในเวลานี้ดูเย็นชาเล็กน้อยและเข้มขึ้นมาหลายส่วน เสี่ยวเหยียนจับกระโปรงด้วยความลังเลอยู่สักพัก และในที่สุดก็เดินไปหาหานชิงด้วยก้าวที่ไม่มั่นคง

ในขณะที่เดินก็สูดหายใจไปด้วย

แม้วันนี้รองเท้าส้นสูงคู่นี้จะใส่ได้พอดีเท้า แต่มันก็ยังสูงมากเกินไป ถ้ารู้แบบนี้แล้วเธอคงเลือกสวมคู่ที่เตี้ยลงมาอีกนิด

อย่างไรก็ตามในบรรดารองเท้าเหล่านั้นมีเพียงรองเท้าส้นสูงคู่นี้ที่เข้ากับชุดของเธอ เลือกอยู่ตั้งนานกว่าจะเลือกได้

ในขณะที่สายตามองเพื่อจะเดินไปอยู่ข้างๆหานชิง ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนก็สะดุดโดยไม่คาดคิด เดิมทีก็ยืนไม่มั่นอยู่แล้ว การสาวเท้าก็ยิ่งเป็นเหมือนศัตรูตัวร้าย เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้การควบคุมและล้มลงไป

ไม่ไกลออกไป หลังจากที่ซูเหยาเหยาเห็นกับตาว่าพอหยูซานอิงแอบอยู่ในอ้อมอกหานชิงก็โดนเขาเหวี่ยงออกและล้มลงกับพื้นอย่างน่าอับอาย ต่อมาก็มีสายตาสมน้ำหน้ามองเธออยู่ไม่น้อย คาดไม่ถึงว่ายังมีผู้หญิงที่คิดจะเอาละครเก่ามาแสดงใหม่อีกครั้งโดยการโผเข้าซบเขาอีก?

ซูเหยาเหยายืนกอดอกอยู่ข้างหน้าพลางมองเสี่ยวเหยียนที่โผตัวล้มไปทางชายหนุ่มผู้เย็นชาและสูงส่ง หน้าตาเธอคนนั้นเปลี่ยนไป ใบหน้าเล็กตกตะลึงพรึงเพริด หากมองดีดีก็ดูแย่ลงเล็กน้อย

เล่นได้ไม่เลว แสดงได้ดีเลยทีเดียว

แต่ท่าทางสะดีดสะดิ้งของเธอดูจะแย่เกินไปหรือเปล่า? ทำท่าทางแบบนี้ตอนซบอกไม่กลัวตัวเองจะน่าเกลียดจนทำให้อีกฝ่ายตกใจหรือไง?

ฮึ โง่จริงๆเลย

ทว่าในไม่ช้า ซูเหยาเหยาก็ถูกตบหน้าด้วยความคิดของตัวเอง

เนื่องจากเห็นหานชิงดูไม่ไหวติงใดๆ ทั้งยังเอื้อมมือออกมารับเสี่ยวเหยียนไว้

ฝูงชนที่เตรียมตัวชมการแสดงดีดี “...”

ซูเหยาเหยา “...”

คนที่ขายหน้าอย่างน่าเวทนาก็ยังคงเป็นหยูซาน “...”

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เสี่ยวเหยียนยังคิดว่าตัวเองจะต้องสัมผัสพื้นเสียแล้ว แต่ใครจะรู้ว่ามีสองมือรับเธอไว้ จากนั้นก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยในลมหายใจและโอบล้อมเธอไว้

เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เธอสบกับดวงตาสงบและมืดมนของหานชิงเข้าพอดี เสี่ยวเหยียนใจเต้นรัวขึ้นมาทันใด ความคิดแรกของเธอก็คือเขาจะคิดว่าเธอจงใจล้มเพื่อให้เขากอดตัวเองหรือเปล่านะ?

พอคิดได้ดังนั้น เธอก็รีบอธิบายยกใหญ่ “ขอ ขอโทษค่ะ...รองเท้าสูงไปหน่อย แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ”