เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1123

บทที่ 1122 คนเดียวสบายใจ

“ไม่เป็นไร แต่...” เสี่ยวเหยียนยังคงหันไปถามความเห็นของบริกร

บริกรยิ้มให้: “ถ้าคุณจางยอมให้หล่อนนั่งด้วย ก็ตามเจตนาของคุณจางเลยครับ แม้ว่าชิงช้าตัวนี้จะไม่เคยมีใครนั่งพร้อมกันสองคนมาก่อน แต่ดูแล้วคงไม่มีปัญหาอะไรครับ”

“…ไม่เคยมีใครนั่งสองคนมาก่อน?” เมื่อบริกรพูดมาเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกตื่นตกใจขึ้นมาทันที

หล่อนไม่ได้กลัวตกลงมา เพียงแค่กลัวว่าจะทำให้ชิงช้าพัง เพราะนี่ไม่ใช่ของของหล่อน ให้หล่อนตัดสินใจคงจะดูไม่ดี

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสี่ยวเหยียนจึงลงมาจากชิงช้า จากนั้นพูดขอโทษกับซูเหยาเหยา “ขอโทษนะคะ ชิงช้าตัวนี้ไม่ใช่ของฉัน ดังนั้นฉันไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะให้เธอนั่งด้วยได้หรือไม่ ถ้าเธออยากนั่ง เธอตัดสินใจเองได้ตามสบายเลย”

ซูเหยาเหยา: “…”

เดิมทีเป็นแค่เรื่องเล็กๆ ซูเหยาเหยาไม่ได้คิดอะไรมาก หล่อนจะให้นั่งหรือไม่ก็ไม่เป็นไร หล่อนแค่อยากหาโอกาสเข้าใกล้ แอบถามเรื่องหล่อนกับหานชิงเท่านั้น

แต่ตอนนี้ล่ะ? คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวเหยียนจะให้หล่อนตัดสินใจเอง งั้นก็หมายความว่าหล่อนคืนอำนาจตัดสินใจให้หล่อนแล้วสิ และไม่ว่าผลของการตัดสินใจจะเป็นอย่างไร สุดท้ายหล่อนก็ต้องเป็นผู้รับผิดชอบ

เห็นทีหล่อนคงดูถูกหญิงสาวคนนี้มากไปแล้ว หล่อนไม่ได้ซื่อใสเหมือนลักษณะภายนอก

ถ้าหล่อนอยากจะหยั่งเชิงถาม มันก็คงจะยากหน่อยใช่ไหม?

แต่ไม่นานนัก ซูเหยาเหยาก็ตั้งสติขึ้นมาได้ ยิ้มและพูดตอบ: “ในเมื่อพูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้าฉันยังขึ้นไปนั่งอีกก็คงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ แต่ทำไมเธอถึงคิดอยากออกมาล่ะ? ฉันว่าในงานครึกครื้นมากเลยนะ”

ขณะที่ซูเหยาเหยาพูดอยู่ หล่อนกลับเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หินอ่อนด้านข้าง ชายกระโปรงยาวลากพื้น

เสี่ยวเหยียนเห็นเช่นนั้น จึงต้องเดินไปนั่งตรงข้ามหล่อน

กระโปรงของหล่อนไม่ได้ยาวขนาดนั้น คลุมเข่าพอดี เผยให้เห็นเรียวขาอันสวยงาม เมื่อนั่งลงก็ไม่ทำให้ชายกระโปรงลากพื้น

ฉากนี้ทำให้เห็นถึงความแตกต่างทั้งสอง ทำให้ซูเหยาเหยารู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

หล่อนชอบชุดราตรีของเสี่ยวเหยียน เป็นผลงานของดีไซน์เนอร์คนหนึ่ง หล่อนชอบผลงานของดีไซน์เนอร์ผู้นี้มาก แต่ที่น่าขัดใจก็คือ...ผลงานของดีไซน์เนอร์คนนี้มีเพียงแบบละตัวเท่านั้น อีกทั้งยังไม่มีไซส์ที่หล่อนใส่ได้อีกด้วย

ถูกต้อง ซูเหยาเหยาเป็นคนที่มีรูปร่างค่อนข้างอวบ ทานน้อย แต่ยังคงอวบท้วม แต่หล่อนก็ไม่ยอมขยับออกกำลังกาย...ดังนั้นจึงทำได้เพียงควบคุมตัวเองไม่ให้ทานของที่ทำให้อ้วน แต่บางครั้งหล่อนก็อดใจตัวเองไม่ได้ที่จะทานของหวานหรือของทอด พออ้วน เมื่อใส่กระโปรงแล้วก็ไม่พอดีตัว เผยให้เห็นถึงจุดที่ไม่สวยงาม และขาของหล่อนยังใหญ่อีกด้วย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าผลงานของนักออกแบบท่านนี้จะดูดีและเหมาะสมมากเมื่ออยู่บนเรือนร่างของเสี่ยวเหยียน

“งานเลี้ยงครึกครื้นมากจริงๆ แต่ฉันอยากอยู่คนเดียว สบายใจกว่า” เสี่ยวเหยียนเพิ่งจะนั่งได้ไม่นาน ก็พูดอธิบาย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซูเหยาเหยาก็ตั้งสติขึ้นมา ยิ้มให้: “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ งั้นฉันก็เหมือนกับเธอ งานเลี้ยงช่างน่าเบื่อ ก็เลยออกมาเดินเล่น คิดไม่ถึงเลยว่าจะหลงทาง ถ้าเธอไม่ถือสาอะไร ฉันขอนั่งคุยกับเธอตรงนี้สักพักได้ไหม?”

จางเสี่ยวเหยียนพยักหน้าลงอย่างนอบน้อม: “ได้สิ”

เพราะตอนที่เสี่ยวเหยียนออกมา หล่อนหยิบเค้กออกมาเยอะมาก หล่อนก็ไม่อยากกินคนเดียวจนหมด จึงแบ่งเค้กให้ซูเหยาเหยาได้ทานด้วย

เมื่อเห็นเค้ก สีหน้าของซูเหยาเหยาเปลี่ยนไปทันที

“ไม่เป็นไร ฉันลดความอ้วนอยู่ ของพวกนี้แคลอรี่สูงเกินไป”

“งั้นเหรอ?” เสี่ยวเหยียนมองดูขนมที่ตัวเองเอามา ดูเหมือนว่าจะมีแต่ของที่แคลอรี่สูงจริงๆ หล่อนครุ่นคิดสักพัก “ไม่ลองชิมสักหน่อยเหรอ?”

ซูเหยาเหยาส่ายมือไปมา

“ก็ได้ งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ วันนี้ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย ฉันทานอะไรเติมท้องสักหน่อย”