เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 113

บทที่112 เธอโง่รึเปล่า

เมื่อเสิ่นเฉียวเข้ามาในห้องน้ำ เธอเองก็ไม่สบอารมณ์กับกลิ่นเหม็นที่ส่งออกมาจากตัวเธอ

แต่ว่าก่อนหน้านี้เธอโกรธจริง ๆ

คนพวกนั้นทำงานในบริษัทตระกูลเย่ พูดจาดูถูกเธอ ดูถูกเย่โม่เซิน

เพียงแค่คิดว่าเย่โม่เซินต้องโดนพนักงานของตัวเองนินทาดูถูกลับหลังว่าเป็นคนพิการบ้างล่ะ ไร้สมรรถภาพบ้างล่ะ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ทำไมคนเหล่านั้นถึงหัวเราะเยาะผู้อื่นได้ตามอำเภอใจแบบนั้น? พวกเธอเองมีดีอะไรกันอย่างนั้นเหรอ?

น้ำไหลลงจากฝักบัวทำให้เสิ่นเฉียวเปียกไปทั้งตัว

เธอถอดเสื้อผ้าที่ส่งกลิ่นเหม็นพวกนั้นทิ้งไป แล้วยื่นมือไปเปิดท่อระบายอากาศภายในห้องน้ำ

แผลน้ำร้อนลวกบริเวณไหล่เวลาที่มันโดนน้ำแล้วรู้สึกเจ็บขึ้นมา เสิ่นเฉียวเดินไปด้านข้างสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

“ก๊อก ๆ——” เสียงของเย่หลิ่นหานดังมาจากด้านนอก เสิ่นเฉียวกอดตัวเองไว้แน่น

“น้องสะใภ้ ในนั้นมีเจลอาบน้ำ คุณใช้ได้เลยนะ ผมจะออกไปก่อน อีกเดี๋ยวผู้ช่วยผมจะเข้ามาหาคุณ”

“อ่อ ค่ะ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า ตอนนี้เธอเลอะเทอะมาก จำเป็นจะต้องอาบน้ำให้สะอาดก่อน

ดังนั้นไม่มีเวลาจะลังเลใจอีกแล้ว

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที เหมือนว่าจะมีคนผลักประตูห้องพักเข้ามา จากนั้นก็เคาะประตู

“ใครคะ?” เสียงเงียบไปนาน เสิ่นเฉียวจึงถามด้วยความระมัดระวัง

ด้านนอกไม่มีใครตอบ เสิ่นเฉียวนิ่งไป เธอเดินไปที่ข้างประตูแล้วเอ่ยปากถามอีกครั้ง: “นั่นใครคะ?”

ด้านนอกยังคงเงียบอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะมีเสียงผู้ชายที่เย็นชาดังขึ้น

“ฉันเอง”

เสิ่นเฉียวตกตะลึงในตอนแรกจากนั้นก็ตอบสนองทันที เสียงนี้ไม่ใช่...เย่โม่เซินอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อคิดว่าเวลานี้เย่โม่เซินอยู่ที่นอกประตูนั่น อารมณ์ที่กังวลอยู่แล้วของเสิ่นเฉียวตอนนี้ก็ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น และทำให้เธอคิดขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องพักของคนอื่น เย่โมเซินจะต้องโกรธเธอแน่นอน

ชั่วขณะหนึ่งเสิ่นเฉียวตื่นตระหนกและไม่รู้จะทำอย่างไร

“เปิดประตู”

ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็พูดขึ้น

เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยนไปและเธอพูดขึ้นเบา ๆ: “ไม่ ไม่ได้”

เย่โม่เซินที่อยู่ด้านนอกขมวดคิ้ว เขาก้มลงมองถุงที่อยู่ในมือของตัวเขาเอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เปิดประตู”

เสิ่นเฉียว: “...”

เอาอีกแล้ว! ทุกครั้งก่อนที่เขาจะโมโหเขาจะต้องใช้น้ำเสียงแบบนี้

ในใจของเสิ่นเฉียวยังคงกลัวเขา แต่ในที่สุดก็ค่อย ๆ เปิดประตูออกมา เธอแอบอยู่หลังประตู แล้วยื่นหน้าออกมาเพื่อดูเย่โม่เซิน

แววตาของเย่โม่เซินเย็นชา ร่างกายของเขาเปล่งประกายออกมาเหมือนสัตว์ร้ายซึ่งทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน

ในตอนที่เสิ่นเฉียวมองไปที่เขานั้น เขาก็มองมาพอดี ทำให้เสิ่นเฉียวตกใจกลัว เธออยากจะปิดประตู

แต่กลับมีถุงใบหนึ่งส่งมา

เสิ่นเฉียวตกตะลึง “อะ มันคืออะไรคะ?”

“อยากจะแก้ผ้าออกมาเหรอ?” เย่โม่เซินน้ำเสียงเย็นชาดังน้ำแข็ง ถูกบีบเค้นออกมาจากไรฟัน “ไม่อยากตายก็ลองดู”

ไหนเลยเสิ่นเฉียวจะออกไปโดยไม่ใส่เสื้อผ้าได้ เธอรีบรับถุงจากมือของเย่โม่เซิน พบว่าอันที่จริงแล้วในนั้นเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณ

เย่โม่เซินเบนสายตาไปทางอื่น สูดหายใจแล้วพูด “ให้เวลาเธอสิบนาที แต่ตัวให้เสร็จแล้วออกมา”

“ออ” เสิ่นเฉียวปิดประตู เธอใช้หูหิ้วแขวนถุงไว้ด้านข้าง จากนั้นจึงได้กลับไปเปิดฝักบัวและทำความสะอาดฟองสบู่

เมื่อมีเวลาสิบนาที เสิ่นเฉียวก็รักษาเวลาเป็นอย่างดี ใช้เวลาประมาณเก้านาทีในการแต่งตัวและเก็บของก็เดินออกมาจากห้องน้ำ