เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 112

บทที่111 เขาที่อ่อนโยน

“ฉันจะถามผู้ช่วยเสิ่นว่า เตียงของประธานเย่——มันปีนง่ายไหม?”

หนึ่งในนั้นแต่งตัวเซ็กซี่ยั่วยวน เอื้อมมือไปไล้ผมที่แก้มของตัวเอง และมองไปที่เสิ่นเฉียวด้วยสายตาดูถูกอย่างมาก

เมื่อเสิ่นเฉียวได้ยินเช่นนั้นใบหน้าก็พลันซีดขาว

“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“หมายความตามตัวอักษรนั่นแหละ เธอใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้ตำแหน่งผู้ช่วยใช่ไหม?” หญิงสาวคนนั้นหัวเราะอย่างเหยียดหยาม: “ก่อนหน้านี้ว่าเธอมีเส้นสาย แต่ไม่คิดว่าเส้นเธอจะใหญ่ขนาดนี้นะ”

“ตายแล้ว พี่เฉียงเวย อย่างเธอมันเรียกว่ามีเส้นได้ที่ไหน? มีเส้นสายคือมีคนคอยหนุน อย่างเธอรูปร่างก็งั้น ๆ หน้าตาก็บ้าน ๆ จะมีเส้นสายที่ไหนกัน? พี่ไม่เห็นเหรอว่าเธอยังต้องมากินข้าวที่โรงอาหาร? ยังวิ่งขึ้นลงรถของประธานเย่ คิดว่าตัวเองจับประธานเย่ได้แล้วสิ? หน้าไม่อาย”

ริมฝีปากเสิ่นเฉียวซีดขาว เธอกำตะเกียบในมือแน่นอย่างเงียบ ๆ

“แนะนำหน่อยสิ เธอทำยังไงให้คนอย่างประธานเย่ที่ทั้งพิการและหมดสมรรถภาพแบบนั้นหลงเสน่ห์เธอได้?”

เสิ่นเฉียว: “เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ?”

“ก็ขอคำแนะนำเธอไง พวกเราก็อยากจะนั่งอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วย ดังนั้นเธอแนะนำหน่อยสิ”

เมื่อครู่ที่พวกเธอสบประมาทเธอนั้น เสิ่นเฉียวเพียงแค่รู้สึกโมโห แต่ตอนนี้เธอกลับได้ยินพวกเธอที่พูดถึงเรื่องส่วนตัวว่าเย่โม่เซินเป็นคนพิการหรือไร้สมรรถภาพ ทำให้เธอโกรธจนหน้าของเธอแทบจะบิดเบี้ยว เธอวางตะเกียบเสียงดัง

“พวกเธอว่าใครพิการไร้สมรรถภาพ?”

รัศมีความโกรธที่รุนแรงอย่างฉับพลันจากเสิ่นเฉียวทำให้พวกผู้หญิงเหล่านั้นตกใจกลัว ยืนนิ่งมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้สติกลับมาแล้วหัวเราะเยาะ “ใครพิการและไร้สมรรถภาพเธอไม่รู้เหรอ? ทำไมจะต้องแกล้งถามด้วย?”

“ตายแล้ว ตอนนี้คนเขาเป็นถึงคนดังข้างกายประธานเย่นะ เธอพูดอะไรเกรงใจหน่อยสิ”

“ฉันจะกลัวทำไม? ก็แค่เมียน้อยไม่ใช่รึไง?”

พิการ ไร้สมรรถภาพ เมียน้อย หลังจากที่คำพูดไม่เข้าหูพวกนี้ดังขึ้น เสิ่นเฉียวไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เธอจ้องมองหญิงสาวเหล่านั้นด้วยสายตาเย็นชา

“คิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะต่ำขนาดนี้”

“อะไรนะ? กล้าทำแต่ไม่กล้ารับคำพูดคนอื่นงั้นเหรอ?” หนึ่งในกลุ่มหญิงสาวมองเธออย่างไม่เข้าตา แล้วหยิบถ้วยใส่น้ำซุปร้อน ๆ สาดตรงเข้าใส่เธอ

ด้วยความรวดเร็วของเธอ และเดิมทีที่เธอนั่งอยู่ ในตอนเสิ่นเฉียวลุกขึ้นไม่เห็นว่าเธอจะลงมืออย่างทันทีทันใด เธอเพียงเบี่ยงไหล่โดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นว่าเธอสาดถ้วยน้ำซุปใส่เธอ

แต่น้ำซุปร้อนก็ยังหกใส่ไหล่และหลังเธอโดยตรง

อา...

น้ำซุปเพิ่งจะตักขึ้นมา ถูกสาดลงไปที่ไหล่ของเสิ่นเฉียว เพียงครู่เดียวก็ทำให้ไหล่ขาวเนียนของเธอถูกลวกจนแดง นอกจากนั้นบวกกับเสื้อที่เปียกแล้วติดกับผิวของเธอทำให้มันยิ่งแย่

“หึ ยังคิดว่าตัวเองเป็นคนอยู่รึไง?”

“ไม่รู้จักไปถามดูบ้างรึไง พวกเราเป็นใคร!”

เสิ่นเฉียวกุมไหล่ของเธอ และกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ

แผลเดิมที่ยังไม่หายดีก็ต้องแตกออกอีกแบบนี้ เธอจ้องไปที่หญิงสาวที่สาดน้ำซุปใส่เธอ

คิดว่าแกล้งเสิ่นเฉียวมันสนุกมากงั้นสิ?

เสิ่นเฉียวไม่คิดอะไรทั้งนั้น เธอคว่ำจานใส่หญิงสาวสามคนตรงข้ามเธอ

“ว๊าย! ! !”

“แกทำอะไรน่ะ?”

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวสามคนนั้นดังทั่วโรงอาหาร

คนทั้งโรงอาหารต่างหันไปที่ต้นเสียงนั้น

อาหารนั้นเป็นอาหารที่เสิ่นเฉียวเพิ่งจะตักมา ในบทที่เธอคว่ำจานใส่ผู้หญิงทั้งสามคนนั้น ทั้งข้าว กับข้าวมัน ๆ และน้ำซุปต่างประสมปนเปราดไปบนตัวของพวกเธอ ไม่มีใครรอดสักคน

เพราะเธอสาดเข้าไปตรงกลาง ซึ่งมันโดนคนที่สาดน้ำซุปใส่เธอเข้าอย่างจัง