เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 111

บทที่110 หาเรื่อง

“แล้วยังไง?” เย่โม่เซินหรี่ตามองด้วยสายตาที่ดุดัน “คุณมีปัญหาอะไรมั้ย?”

เสิ่นเฉียวรู้สึกตกใจ จากนั้นจึงก้มหน้าหลบตา “ไม่ ไม่มี”

เธอแค่รู้สึกว่ามันแปลกมาก เย่โม่เซินคนนี้....ทั้งทั้งที่ก่อนหน้านี้เขารังเกียจเธอขนาดนั้น มันเป็นเพราะว่าเขาเคยนอนกับเธอเลยทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปอย่างนั้นหรอ? ฟังดูแล้วมันน่าเหลือเชื่อจริงๆ

เธออยากจะถามเขามาก งั้นเขาไม่ถือสาเด็กในท้องของเธอที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาใช่มั้ย?

คำพูดนั้นเกือบจะถูกพูดออกมา แต่เสิ่นเฉียวตัดสินใจที่จะกลืนคำพูดนั้นกลับไป

เธอกำลังคาดหวังอะไร? เขาไม่ชอบเด็กคนนี้อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้เขายังต้องการเอาลูกของเธอออก ถึงแม้ว่าต่อมาเสิ่นเฉียวจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่อยู่ๆเขาจึงเปลี่ยนความคิด แต่พวกเธอได้ทำข้อตกลงกันเอาไว้ ครึ่งปีหลังจากนี้เธอจะต้องออกไปจากที่นี่

เมื่อกลับมาถึงห้องพัก เสิ่นเฉียวจึงเงียบลง

เย่โม่เซินเอาโทรศัพท์มือถือสองเครื่องคืนให้กับเธอ

“ผู้หญิงคนนั้นให้คุณหรอ?”

ในตอนแรกเสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วครู่ สักพักเธอจึงนึกออกว่าผู้หญิงคนนั้นที่เขาพูดถึงคือใคร เธอขมวดคิ้วแล้วพูด “คุณอย่าเรียกเธอแบบนั้น เส่โยวมีชื่อนะ!”

เมื่อพูดจบ เธอเอานิ้วมาสแกนลายนิ้วมือเพื่อใช้งานโทรศัพท์มือถือ เธอหันมาถาม “คุณไม่ได้เข้ามายุ่งกับโทรศัพท์มือถือของฉันใช่มั้ย?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นแฝงไปด้วยความโมโห “มีความลับอะไรที่ให้ใครเห็นไม่ได้รึไง?”

เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวเหลือบตาขึ้นมามองเขา “ ความลับน่ะไม่มีหรอก แต่ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมาแอบส่องเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณเองก็มีเรื่องส่วนตัวเหมือนกันรึเปล่า?”

เย่โม่เซินยิ้มอย่างเย็นชา “ในความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา คุณมาพูดเรื่องความส่วนตัวกับฉันหรอ?”

เสิ่นเฉียว：“……”

พวกเธอไม่ใช่ว่าแต่งงานกันแบบมีข้อแลกเปลี่ยนรึไง? ไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆสักหน่อย

แต่ทว่าเธอไม่ได้พูดอะไรกับเย่โม่เซิน เธอแค่หันหลังแล้ววางโทรศัพท์มือถือลง จากนั้นเก็บเสื้อผ้า “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำอุ่นจนสบายตัว เสิ่นเฉียวจึงเดินกลับไปที่เตียงน้อยๆของตัวเอง

เย่โม่เซินไม่อยู่ในห้อง เธอรีบมุดเข้าไปหลบอยู่ในผ้าห่ม จากนั้นเปิดวีแชทในโทรศัพท์มือถือ เธอเปิดดูบันทึกแชทระหว่างเธอกับหานเส่โยว

เธอเห็นข้อความที่หายเส่โยวส่งมาให้เธอพอดี

{เฉียวเฉียว พรุ่งนี้คุณว่างมั้ย? พวกเราออกมาเจอกันเถอะ}

เมื่อมองเห็นข้อความนี้แล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้นมาหน่อยๆ

{มีอะไรรึเปล่า}

{ในที่สุดคุณก็ตอบฉันสักที ฉันคิดว่าคุณจะไม่สนใจฉันแล้ว}

{เส่โยว?}

{ไม่มีอะไร แค่มีเรื่องจะพูดกับคุณ}

{โอเค พรุ่งนี้หลังเลิกงานนะ}

หลังจากที่ทั้งสองนัดเวลากันเรียบร้อยแล้ว เสิ่นเฉียวรีบลบบันทึกแชทที่คุยกันก่อนหน้านี้ทันที เมื่อมองเห็นห้องแชทที่ว่างเปล่า เสิ่นเฉียวจึงรู้สึกวางใจมากขึ้น

เสิ่นเฉียวเก็บโทรศัพท์มือถือ จากนั้นห่มผ้าแล้วเตรียมตัวจะเข้านอน

น่าจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนเหนื่อยมากไปหน่อย ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงเข้าสู่ห่วงแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว

เมื่อตกกลางดึก เสิ่นเฉียวรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มๆอยู่บนริมฝีปากของเธอ แต่สัมผัสนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว

เธอพลิกตัวแล้วนอนหลับต่อ

วันต่อมา

ตอนที่เสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมา เย่โม่เซินได้เดินออกมาจากห้องอาบน้ำแล้ว

ปกติเธอจะตื่นเช้ากว่าเย่โม่เซิน แต่วันนี้เธอกลับ.....

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวจึงรีบลุกขึ้นมาแล้วพุ่งตัวเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่โม่เซินดังมาจากด้านนอก “เร็วๆหน่อย”

เสิ่นเฉียวอึ้งไปสักพัก จากนั้นจึงพยักหน้าตอบ

เมื่อเธอเก็บข้าวของเสร็จ เธอนึกว่าเย่โม่เซินจะออกไปซะแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะรอเธออยู่ข้างนอก

เธอเหลือบไปมองด้านหลังศีรษะของเย่โม่เซิน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆวันนี้เขาจึงให้เธอขึ้นรถของเขามาที่บริษัทด้วยกัน หรือจะเป็นเพราะว่า.....

เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นแล้ว สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถ้าจะบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่โม่เซินเปลี่ยนไปเพราะเรื่องนี้ละก็งั้นเธอยอมที่จะไม่เอาเช่นนี้

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จิตใต้สำนึกของเสิ่นเฉียวรู้สึกขัดแย้งต่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่โม่เซินที่เกิดขึ้นเพราะเรื่องแบบนั้น

รู้สึกขัดแย้งเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เธอเข็นเย่โม่เซินเข้าไปในห้องทำงานแล้ว เสิ่นเฉียวจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำชาเพื่อชงกาแฟให้กับเขา

ตอนที่เสิ่นเฉียวเดินเข้าไปวางกาแฟให้กับเขา เธอสังเกตเห็นสายตาของเย่โม่เซินที่มองมา เธอหลบสายตาในทันที

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวออกไปทำงานก่อนนะ”

เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวไม่รอให้เขาตอบกลับมา จากนั้นเธอจึงรีบเดินออกไปอยู่ประจำตำแหน่งของตัวเอง

เย่โม่เซินจ้องมองร่างของเธอ ดูเหมือนว่าเธอกำลังหลบหน้าเขา เขาหรี่ตาแล้วมองไปที่เธอ

เธอกำลังหลบหน้าเขา?

ทำไมกัน?

เสิ่นเฉียวใช้เวลาครึ่งเช้าในการทำความเข้าใจกับบริษัทตระกูลฟาง เมื่อถึงเวลาเธอจึงเดินลงมาทานข้าว

เธอลืมเรื่องในตอนเช้าที่เธอเดินทางมาบริษัทพร้อมกับเย่โม่เซินจนหมดสิ้น เมื่อเดินมาถึงโรงอาหารแล้วมองเห็นสายตาแปลกประหลาดเหล่านั้นแล้ว เธอจึงค่อยๆนึกมันออก

“เห้ย นี่มันผู้ช่วยเสิ่นไม่ใช่หรอ?”

มีผู้หญิงสองสามคนนั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ

“จับประธานเย่ได้แล้วแท้ๆ ทำไมยังมากินข้าวในโรงอาหารอีก?”

“เห้ย จับน่ะจับได้แล้ว แต่ยังไงก็ยังไม่ใช่ตัวจริง ถ้าไม่กินข้าวในโรงอาหารแล้วจะไปกินข้าวที่บ้านตระกูลเย่รึไง?”

เสิ่นเฉียว “.....” หาเรื่องรึไง?