เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1131

บทที่ 1130 คุณก็อย่ามาหาฉันอีก

จ้องจนหล่อนรู้สึกร้อนไปทั้งหลัง

สุดท้ายเสี่ยวเหยียนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงหลบเข้าไปทำงานในห้องครัว ไม่ออกมาข้างนอกอีก

หลัวหุ้ยเหม่ยเห็นว่าหล่อนทำตัวผิดปกติ จึงแกล้งพูดว่าจะออกไปเสิร์ฟอาหาร ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายจะถูกเสี่ยวเหยียนห้ามไว้

“แม่ ห้ามออกไปข้างนอก แม่ต้องอยู่กับหนูที่นี่เท่านั้น”

“นี่ลูกพูดเพ้อเจ้ออะไรของลูก? แม่จะออกไปเสิร์ฟอาหาร รีบหลีกไป”

“ไม่ค่ะ แม่แสร้งทำเป็นบอกว่าไปเสิร์ฟอาหาร แต่จริงๆแล้วแม่ต้องออกไปหาใครบางคนข้างนอก”

เสี่ยวเหยียนเข้าใจหลัวหุ้ยเหม่ยเป็นอย่างดี แต่หล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับเขาอีก จึงไม่อยากให้หลัวหุ้ยเหม่ยรู้ ยิ่งไม่อยากให้ไปเจอ

กลัวว่าต่อไปจะยิ่งทำตัวไม่ถูก

“ใครบอกกัน? ฉันจะออกไปหาใคร? ลูกไม่เห็นเหรอว่าในร้านยุ่งขนาดไหน? แม่แค่จะออกไปช่วย”

เสี่ยวเหยียนพูดด้วยสีหน้าเศร้า: “ในครัวก็ยุ่งมากนะคะ แม่อยู่ช่วยตรงนี้ก็เหมือนกัน”

ไม่ว่าหลัวหุ้ยเหม่ยจะพูดยังไง เสี่ยวเหยียนก็ไม่ยอมให้หล่อนออกไป จนถึงตอนค่ำ เสี่ยวเหยียนทานข้าวเย็นเสร็จก็ยังเก็บตัวอยู่ที่เดิม

“เขาคนนั้นไปแล้วยัง?”

หล่อนเรียกพนักงานมาถามอย่างระมัดระวัง

พนักงานส่ายหน้าไปมา

“ยังอยู่ค่ะ เจ้านายจะไม่ออกไปดูจริงเหรอคะ? ฉันเห็นว่าเขาอยู่ตรงนั้นมาทั้งวันแล้วนะ จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ทานอะไรเลย หรือว่า...”

“ฝันไปเถอะ!” เสี่ยวเหยียนรีบพูดตัดบท: “ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ห้ามเด็ดขาด! เข้าใจไหม?”

ก็แค่ทนหิวหนึ่งวัน? วันนั้น ก่อนที่หล่อนไปร่วมงานเลี้ยงกับเขา หล่อนเองก็หิวไม่ได้ทานอะไรทั้งวัน สุดท้ายต้องแลกกลับมาด้วยอะไรล่ะ?

หล่อนไม่อยากโง่แบบนั้นอีกแล้ว ถ้าเขาอยากรอ ไม่กินข้าว ก็ปล่อยเขาไป

เสี่ยวเหยียนรู้ดีว่า เขาต้องมาเพราะเรื่องเงินหกหมื่น

จนถึงสามทุ่ม เสี่ยวเหยียนยังคงอยู่ในห้องครัว นอนฟุบอยู่ตรงนั้นจนไม่อยากลืมตาขึ้นมา

“เขายังไม่ไปอีกเหรอ?”

“ใช่ค่ะ เจ้านาย”

“……”

“ทำไมเขายังไม่ไปอีก?”

เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจ ก็แค่เงินหกหมื่นไม่ใช่เหรอ? ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้รึเปล่า?

“เหยียนเหยียน สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ นี่เขายังรออยู่ข้างนอก แม่ว่าลูกออกไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องดีกว่าไหม?” แม้ว่าหลัวหุ้ยเหม่ยจะรู้สึกสงสัย แต่ยังไงก็เป็นห่วงลูกมากกว่า

คืนวันนั้นเห็นลูกร้องไห้หนักขนาดนั้น คนเป็นแม่จะไม่รู้สึกสงสารได้ยังไง? ตอนนี้หล่อนหลบหน้าเขาไม่ยอมเจอ คนที่ทำให้หล่อนร้องไห้วันนั้นก็คงเป็นเขาคนนี้

“เรื่องทุกอย่างก็ต้องมีทางออกไม่ใช่เหรอ? ลูกคอยหนีอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”

“แม่ หนูไม่ได้หนี...”

หล่อนหลบหนีที่ไหนกัน หล่อนแค่ไม่อยากทำให้ตัวเองต้องผิดหวังเสียใจอีก

“ไม่ได้หนี งั้นลูกก็ออกไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง นี่เขารอมาเป็นวันแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนจริงใจมากเลยนะ”

หลัวหุ้ยเหม่ยพูดโน้มน้าวหล่อน กำแพงของเสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆถูกทลายคง พยักหน้าอย่างจนปัญญา

“หนูเข้าใจแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวหนูออกไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”

“มีอะไรก็พูดออกมา อย่าเก็บไว้” หลัวหุ้ยเหม่ยพูดเตือนเสี่ยวเหยียน ดึงแขนเสื้อของหล่อน: “ได้ยินแล้วยัง? พูดกันเข้าใจแล้วทุกคนจะได้สบายใจด้วย”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

หานชิงมาตัวคนเดียว เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องมารออยู่ที่นี่ทั้งวัน จนถึงตอนนี้สาวน้อยยังไม่ยอมออกมาหาเขา

อีกทั้งเขายังเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีมาก จึงยอมรอหล่อนไม่ไปไหน กระทั่งตอนนี้เขายังไม่มีแสดงท่าทีอารมณ์ไม่พอใจออกมา

ตอนที่เสี่ยวเหยียนออกมาจากห้องครัว หล่อนคิดอยู่ภายในใจ

เดี๋ยวหล่อนจะต้องวางตัวควบคุมอำนาจไว้ให้ได้ จากนั้นก็จะพูดอธิบายให้ชัดเจน จะได้ไม่รู้สึกผิดกับตัวเองอีกต่อไป!

พูดให้จบรวดเดียว จากนั้นก็ไล่ให้หานชิงกลับไป! ต่อไปไม่ให้เขามาหาหล่อนอีก!