เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1133

บทที่1132 ไม่สมดั่งหวัง

เสี่ยวเหยียนในวันนี้เทียบกับเมื่องานเลี้ยงครั้งที่แล้ว ได้กลับกลายมาเป็นคนไร้หัวใจขึ้นมา

ในตอนที่เผชิญหน้ากับเขา ก็ไม่ได้กระสับกระส่ายใจ ไม่กังวลตื่นตระหนกอีก แววตาที่ใช้มองเขาแฝงไปด้วยแววตาของความเยาะหยัน ในตอนที่พูดก็ได้เพ่งมองไปยังเขา ด้วยท่าทางที่ไร้ความหวั่นกลัว

เธอที่เป็นแบบนี้ ดีมาก

แต่คำพูดพวกนั้นที่ได้หลุดออกมาจากปากเธอ กลับไม่ใช่คำที่หานชิงอยากฟังเลย

ตรงระหว่างคิ้วของเขาก็ขมวดกันแน่นไม่มีคลาย บรรยากาศรอบตัวอยู่ในความกดดันอยู่ตลอด เขาเดินก้าวเข้าไปข้างหน้า “งั้นเธอฟังฉันพูดให้จบ เกี่ยวกับเรื่องคืนนั้น ฉันอยากอธิบาย”

พูดถึงเรื่องเมื่อคืนวันนั้น สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไป ก็ได้นึกถึงนาทีที่ตัวเองหลับตารอจูบของเขาอย่างโง่งมขึ้นมา แต่ผลสุดท้ายลืมตาออกมากลับเป็นภาพที่ถูกเขาผลักออกไปอย่างแรง

ในตอนนั้น ท่าทางของเธอจะต้องถูกหานชิงเห็นเข้าแน่ๆ เขาจะต้องคิดว่าเธอโง่มากแน่!

แม้แต่ตอนนี้ที่เสี่ยวเหยียนกำลังนึกย้อนขึ้นมานั้นเอง ก็คิดว่าทั้งโง่และทั้งน่าขยะแขยงเสียจริง

เรื่องมันเดินมาถึงตอนนี้ ภายในใจของเธอก็เกลียดตัวเองขึ้นมา ถ้าวันนี้เธอยังเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับหานชิงอีก ชีวิตนี้ของเธอคงต้องล้มลุกคลุกคลานเข้าไปจริงๆ

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็ได้เอ่ยพูดออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา

“ท่านประธานหานไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ผิดถูกยังไงตัวฉันรู้ดี”

หานชิงมองเธอไปด้วยแววตาใสกระจ่าง

“คืนวันนั้นฉันดื่มเยอะเกิน ก็เลย...”

“พอแล้ว!”

ทันใดนั้นเองเสี่ยวเหยียนก็ได้ยกมือขึ้นมาปิดหูของตัวเอง ถอยก้าวใหญ่ๆออกไปด้วยความรู้สึกสั่นไหว ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง ในแววตามีน้ำตาแวบผ่านออกมาจางๆ “ฉันก็บอกไปแล้วว่าไม่ต้องอธิบาย ตัวฉันเองก็ได้เห็นชัดเจนแล้ว คุณยังคิดยังไงอีก?”

ปฏิกิริยาที่รุนแรงเกินไปได้ทำให้หานชิงจับใจความไม่ได้ เขายืนขมวดอยู่ตรงที่เดิมแน่นขึ้น

ตั้งแต่คืนนั้นจนถึงตอนนี้ หานชิงพยายามคิดหาโอกาสอธิบายอยู่ตลอด แต่เธอก็ไม่เคยมาเลย ตอนนี้เขามาหา รอเธออยู่วันนึง

นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่ยอมฟังคำอธิบายเลยสักคำเดียว

เสี่ยวเหยียนปิดหูไปพลาง ตวาดเสียงดังออกไปพลาง “เมื่อก่อนเป็นฉันที่ไม่รู้ความ ทำเรื่องรบกวนคุณอยู่หลายเรื่อง ฉันรับรองว่าต่อจากนี้จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ถ้าคุณคิดว่าฉันทำเกินไปจริงๆ งั้นก็ได้โปรดเห็นแก่น้องสาวคุณแล้วปล่อยฉันไปเถอะ!”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้สนใจว่าหานชิงมีปฏิกิริยายังไงออกมา ก็ได้วิ่งหนีไปจากตรงหน้าของเขาทันที

เนื่องจากว่าความรู้สึกของเธอนั้นกำลังอ่อนไหว หานชิงก็ไม่อาจรั้งเธอเอาไว้อีก

หลัวหุ้ยเหม่ยยืนรออยู่ข้างๆ

เดิมทีการสนทนาของคนหนุ่มสาว เธอไม่ควรแอบฟัง แต่ก็ทั้งอยากรู้ทั้งเป็นห่วงไปด้วย ดังนั้นแล้วก็เลยเคลื่อนตัวก้าวไปใกล้ทั้งสองคนเงียบๆ อยากฟังสักหน่อยว่าสองคนนั้นคุยเรื่องอะไรกันแน่

แต่ใครจะรู้เธอเพิ่งจะเคลื่อนตัวออกไปเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆความรู้สึกของลูกสาวเธอก็อ่อนไหวขึ้นมา ตวาดออกมาเสียงดัง เกือบจะทำให้หลัวหุ้ยเหม่ยตกใจจนโรคหัวใจกำเริบขึ้นมา

เพียงไม่นานหลัวหุ้ยเหม่ยก็มองออกว่าความรู้สึกของลูกสาวเธอได้พังทลายไปอย่างหนัก ปิดหูไปพลางตวาดเสียงดังใส่อีกฝ่ายไปพลาง เรียกสายตาของคนบนท้องถนนให้มองเข้ามา

จนพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ได้หนีไป

หลัวหุ้ยเหม่ยในตอนนี้ถึงแม้ว่าจะคิดว่าหานชิงรอมาวันนึงแล้วยังมีความตั้งใจจริงอีก แต่ทำให้ลูกสาวของเธอโกรธจนกลายมาเป็นอย่างนี้แล้ว ก็ไม่อยากสนใจเขาอีก

ก็เลยเดินตามเสี่ยวเหยียนไปโดยไม่มองเขาเลยแม้แต่น้อย

เสี่ยวเหยียนก็ได้วิ่งหนีออกไปไกลด้วยความรู้สึกที่ประดังเข้ามา หอบหายใจแฮ่ก ๆ จนไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแล้วก็ได้หยุดฝีเท้าไป โค้งตัวหอบหายใจอย่างแรงอยู่ตรงริมถนน เหมือนกับว่าจะขาดอากาศหายใจเสียให้ได้

หลัวหุ้ยเหม่ยที่ตามมาจากทางด้านหลัง หอบหายใจอยู่ข้างๆร่างของเธอ

“ไอ๊หยา ไล่ตามเกือบตายเหยียนเหยียน ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”