เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1145

บทที่1144 ทำเธอเสื่อมเสียชื่อเสียง

ถึงแม้จะพูดว่าทุกคนมาทานข้าวด้วยกัน

แต่ตอนแรกก็มีแต่เสี่ยวหมี่โต้วคนเดียวเท่านั้นที่กิน

เสี่ยวเหยียนโมโหจนไม่รู้สึกอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย เธออยากจะทะเลาะกับหานชิง แต่ว่าอีกฝ่ายกลับมีท่าทีเรียบเฉยตลอดเวลา ความโกรธที่ลุกโชนของเธอก็เลยไร้ที่ระบาย

ราวกับกำปั้นที่ชกออกไปเต็มแรง แต่กลับต่อยโดนปุยฝ้ายก้อนหนึ่ง ไม่ทำให้คนที่โดนรู้สึกทุกข์ร้อน แต่ใจกลับไม่สบาย

ดังนั้นเธอก็เลยไม่กินอะไรเลย หลี่ซือห้านกล่อมเธออยู่หลายครั้ง เสี่ยวเหยียนก็เอาแต่พูดว่า “ขอบคุณ แต่ฉันไม่หิว คุณกินเถอะ”

หลี่ซือห้านอยากจะกิน เพราะอย่างไรของพวกนี้ก็มีแต่ของที่เขาไม่เคยกิน อีกทั้งยังเสียเงินแล้ว ถ้ากินไม่หมดคงฟุ่มเฟือยแย่

ที่เขากล่อมให้เสี่ยวเหยียนกินก็เพราะรู้สึกว่าถ้าตัวเองกินอยู่คนเดียวมันน่าขายหน้า แต่ไม่ว่าอย่างไรเสี่ยวเหยียนก็ไม่ยอมกิน หลี่ซือห้านไม่มีทางเลือก สุดท้ายก็เลยต้องก้มหน้าก้มตากิน

ส่วนคนที่ไม่ได้ขยับตะเกียบเลยเช่นเดียวกับเสี่ยวเหยียนก็คือหานชิง

ตั้งแต่เขาเข้ามาก็เอาแต่ดื่มชา ไม่ได้แตะอาหารที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่คำเดียว และสีหน้าของเขาก็ย่ำแย่มาก นัยน์ตาสีเข้มนั้นลุ่มลึก ทำให้คนเดาความรู้สึกไม่ถูก

และก็ไม่รู้ว่าอาหารมื้อนี้จะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน เสี่ยวเหยียนแทบจะนั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้วกินจนพุงแทบแตกแล้วถึงกล้าหยุด จากนั้นก็หันไปมองหานชิงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างระมัดระวัง

“คุณน้า ผมอิ่มแล้วครับ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หานชิงก็กวาดสายตาเย็นชาไปทางเขา แต่ริมฝีปากกลับปิดสนิทไม่พูดอะไร

เสี่ยวหมี่โต้วทำสีหน้าหดหู่ แล้วลูบท้องที่นูนขึ้นมาของตัวเอง

“กินไม่ไหวแล้วจริงๆนะฮะ”

เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณน้าทำสีหน้าเคร่งขรึมขนาดนี้ น่ากลัวมาก เขาอยากจะกลับบ้านไปหาคุณแม่แล้ว

หานชิงยังมีความโกรธอยู่ในใจ แต่พอเห็นมือนุ่มนิ่มของเจ้าตัวเล็กปิดอยู่บนท้องที่นูนขึ้นมาของตัวเอง เขาถึงตระหนักได้ถึงบางอย่าง แล้วริมฝีปากบางก็เปิดขึ้น

“งั้นก็อย่าฝืน”

อย่างไรก็เป็นแค่เด็ก ให้เขาก้มหน้าก้มตากินไปมากขนาดนั้น ครั้งต่อไปคงหลาบจำแล้ว

อีกอย่าง ถ้าฝืนจนท้องแตกขึ้นมา เขาที่เป็นคุณน้าคงไม่มีหน้าไปรายงานน้องสาวตัวเองแน่

เมื่อได้รับการยินยอมจากหานชิงแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกโล่งอก ร่างเล็กๆพิงอยู่บนโต๊ะ “ขอบคุณครับคุณน้า”

ในที่สุดก็ไม่ต้องกินแล้ว ถ้าต้องกินต่อไป เขาคงต้องท้องแตกแน่ๆ

บนโต๊ะเหลือแค่หลี่ซือห้านคนเดียวที่ยังกินอยู่

เขากินเก่งมากจริงๆ แถมตอนที่กินอาหารก็ยังมีเสียงอีกด้วย ถึงแม้แต่ละคนจะมีเอกลักษณ์ในการกินเป็นของตัวเอง แต่ต่อหน้าสาธารณะก็ควรจะระมัดระวังบ้าง

เสี่ยวเหยียนเองก็ไม่คิดว่าหลี่ซือห้านจะเป็นแบบนี้ แต่เธอก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปสนใจ

ทุกคนต่างก็กำลังรอหลี่ซือห้าน

จนตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเอ่ยปากถามขึ้น “คุณลุง คุณหิวมากเหรอฮะ”

หลี่ซือห้านถึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองกินเพลินไปหน่อย เลยหยุดลงอย่างเก้ๆกังๆ จากนั้นก็หยิบทิชชูมาเช็ดปาก แล้วเผยรอยยิ้มสุภาพออกมาอีกครั้ง

“คุณลุงไม่ได้หิว ก็แค่ไม่อยากปล่อยให้อาหารสิ้นเปลือง”

อืม ไม่สิ้นเปลืองอาหารคือเรื่องที่ดี เสี่ยวหมี่โต้วเลยไม่มีอะไรจะพูดต่อ

ตอนที่เช็กบิล พนักงานนำใบเสร็จเข้ามา หลี่ซือห้านรีบออกเสียงทันที “ผมจ่ายเอง！”

เสี่ยวเหยียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากู้เงินจากhuabei เธอเห็นไวน์ขวดนั้นแล้ว ฝากขวดไวน์ถูกเปิดออกแล้ว คงไม่มีทางคืนได้ ดังนั้นมื้อนี้คงไม่ใช่ถูกๆแน่ ยังดีที่วงเงินกู้ยืมของเธอยังเพียงพอ

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่จำเป็นต้องให้หานชิงต้องมาจ่ายค่าอาหารมื้อนี้

แต่เธอยังไม่ทันได้ทำเสร็จ คิดไม่ถึงว่าหลี่ซือห้านที่อยู่ข้างๆจะยืนขึ้นก่อน ทำท่าทางเหมือนคนมีเงินล้นหลาม

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบๆ แล้วส่งยิ้มให้หลี่ซือห้าน

“ขอบคุณคุณลุงมากนะครับที่เลี้ยงข้าวผม”