เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1148

บทที่1147 พวกเราไม่เหมาะสมกัน

คิดไม่ถึงว่าสาวน้อยจะดื้อดึงถึงขนาดนี้ พูดว่าฆาตกรอะไรกัน เธอไม่รู้ถึงความสำคัญของสิ่งเหล่านี้หรืออย่างไร การแต่งงานในชีวิตของคนเรามีเพียงครั้งเดียว หากเดิมพันความสุขของตัวเองกับคนที่ไม่น่าเชื่อถือเพราะความโกรธ แบบนั้นมันโง่มากจริงๆ

“ใช่ ฉันเอาแต่ใจเป็นที่สุด ฉันไม่เคยเห็นอกเห็นใจใคร พูดแบบนี้คุณพอใจหรือยัง”

ตอนนี้ในหัวของเสี่ยวเหยียนกำลังต่อต้านหานชิงเต็มที่ ดังนั้นคำพูดที่ออกมาก็เลยไม่ได้ผ่านการคัดกรอง

พอพูดจบ เธอก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่กับหานชิงอีกต่อไป เลยหันไปเปิดประตูเตรียมจะออกจากรถ แต่มือเธอพึ่งจะสัมผัสถูกประตูรถ ข้อมือขาวนวลก็ถูกหานชิงคว้าเอาไว้เสียก่อน เขาชะโงกตัวเข้ามา จับข้อมือของเธอด้วยมือเดียวและดึงเข้าสู่อ้อมแขนของเขา มืออีกข้างกั้นระหว่างเธอกับประตู ไม่ยอมให้เธอลงจากรถ

“คุณทำอะไร ปล่อยฉันนะ” เสี่ยวเหยียนเริ่มขัดขืนและคิดจะดึงมือกลับมา แต่ว่าอีกฝ่ายแรงเยอะมาก เธอดิ้นอยู่ครู่ใหญ่แต่ก็ไม่สามารถดึงมือตัวเองกลับมาได้

แต่ว่าเสี่ยวเหยียนก็ไม่ยอมแพ้ ยังพยายามขัดขืนต่อไป อยากจะหนีออกไปให้ได้

หานชิงปิดล็อกประตูรถอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปล่อยเธอออก

เสี่ยวเหยียนเปิดประตูอยู่หลายครั้งแต่ก็เปิดไม่ออก ก่อนจะจ้องหานชิงอย่างโกรธเคือง

“คุณคิดจะเอายังไงกันแน่”

“ฉันรับปากคุณป้าแล้ว ว่าจะส่งเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย”

หลังจากรู้เรื่องที่ผู้ชายคนนั้นเคยติดคุกแล้ว หานชิงก็รู้สึกว่าตอนนี้สถานการณ์ของเสี่ยวเหยียนอันตรายมาก ถ้าปล่อยให้เธอคบกับผู้ชายคนนั้นต่อไป จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ยังไม่รู้

แต่ว่าจากสถานการณ์ในตอนนี้ สาวน้อยต่อต้านเขาเป็นที่สุด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร หรือพูดอะไร ก็ทำให้สาวน้อยยิ่งโมโหกว่าเดิม

“ฉันบอกแล้ว ว่าคุณรับปากเอง ฉันไม่ได้รับปาก คุณเปิดประตูรถได้แล้ว ฉันจะลงจากรถ”

ที่ตอบเธอกลับก็คือ เสียงขับรถของหานชิง

รถขับไปอย่างเงียบๆบนถนนที่ว่างเปล่าในตอนกลางคืน

เทียบกับความเงียบด้านนอกแล้ว ในใจของเสี่ยวเหยียนกลับลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่รู้ว่าทำไมเรื่องราวถึงพัฒนามาถึงขั้นนี้ได้ ราวกับตัวเองกลายเป็นคนบ้าคลั่ง และเสียสติ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ปิดตาลง แล้วพิงไปทางที่ตัวเองอยู่ห่างไกล่จากหานชิงมากที่สุด

อยากไปส่งก็ไปส่งเถอะ ยังไงพอผ่านคืนนี้ไปแล้ว ต่อไปไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็จะทำเหมือนไม่รู้จักคนๆนี้ นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย

จู่ๆสาวน้อยก็เงียบสงบลง จุดนี้ทำให้หานชิงรู้สึกประหลาดใจมาก

ส่งเธอถึงบ้านด้วยความเงียบตลอดทาง พอรถหยุดลง เสี่ยวเหยียนก็เตรียมจะลงจากรถทันที แต่หานชิงก็ยังล็อกประตูรถไว้แน่น เสี่ยวเหยียนเลยพูดเยาะเย้ยขึ้น “ทำไม ประธานจะไม่ปล่อยฉันลงเหรอ หรือว่าอาลัยอาวรณ์ฉัน”

หานชิง “......”

ท่าทางแปลกประหลาดแบบนี้ ทำให้คนรู้สึกปวดหัวเสียจริง

เขาเปิดปากพูดด้วยเสียงเรียบๆว่า “ฉันไม่ได้อยากแทรกแซงเธอ เพียงแค่ไม่อยากให้เธอถูกทำร้ายเท่านั้น อย่าไปคบกับคนแบบนั้นอีกเลย”

“ประธานหาน ฉันถึงบ้านแล้ว คุณทำตามสัญญาที่ให้ไว้แล้ว ตอนนี้เปิดประตูได้แล้วค่ะ”

ดูท่าว่าตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว หานชิงปลดล็อกประตู เสี่ยวเหยียนรีบลงจากรถทันที แล้วขึ้นตึกไป

หลังจากเสี่ยวเหยียนกลับไปแล้ว หลัวหุ้ยเหม่ยก็รีบออกมารับ แต่เสี่ยวเหยียนกลับไม่อยากจะพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว รีบเข้าไปในห้องนอนทันที มุดเข้าไปในผ้าห่มของตัวเองทันทีทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆภายในผ้านวม

วันที่สองหลี่ซือห้านก็มาที่ร้านหลังเลิกงานเหมือนเดิม

หลังจากผ่านเรื่องเมื่อวานแล้ว ตอนนี้แววตาที่เสี่ยวเหยียนมองหลี่ซือห้านก็ไม่ค่อยเหมือนเดิมอีกแล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าป้าจางจะเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ถึงขนาดนี้ แนะนำคนที่มีปัญหาแบบนี้มาให้เธอได้