เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1155

บทที่1154 ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คำพูดนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนยืนอยู่กับที่ ไม่ได้เดินหน้าต่อ แล้วมองหานชิงที่มือถือรองเท้าคู่หนึ่งไว้เดินมาตรงหน้าของเธอพร้อมก้มตัวลง

“เปลี่ยนคู่นี้แทน คู่นั้นใหญ่ไป ล้มง่าย”

เธอมองไปยังสลิปเปอร์ผู้หญิงสีฟ้าอ่อนตรงหน้า หลังจากที่เสี่ยวเหยียนกล่าวขอบคุณแล้วก็เปลี่ยนใส่มันทันที หลังจากที่เปลี่ยนเสร็จเธอก้มตัวลงเพื่อจะไปหยิบสลิปเปอร์ของผู้ชายที่อยู่ข้างๆ แต่หานชิงกลับเร็วกว่า

เขาหยิบรองเท้าคู่นั้นแล้วลงบันไดไป เสี่ยวเหยียนยังคงยืนอยู่ที่เดิมแล้วสำรวจเดรสที่เธอสวมไว้ เธอยังมองไปยังสีของสลิปเปอร์ที่เธอใส่อยู่ ได้แต่แอบถอนหายใจในใจ

แม้ว่าหานชิงจะเป็นคนแมนๆ แต่ว่า......โชคดีที่สไตล์การแต่งตัวของเขานั้นไม่ได้เป็นสไตล์แมนๆแบบนั้น

ถ้าเขาเป็นแบบนั้นล่ะก็ คงคิดว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกคงจะชอบสีชมพู

ถ้าเขาคิดแบบนั้นวันนี้เดรสและสลิปเปอร์ที่เธอใส่คงจะเป็นสีชมพูจ๋าไปทั้งตัวแน่นอน

เธอเดนลงบันไดมากับหานชิง โคงโคงเจ้าแร็กดอลล์น้อยนั่งรออยู่บนโต๊ะอาหารแล้วเรียบร้อย พอเห็นเสี่ยวเหยียนลงมา ก็เอนหัวไปทางเธอแล้วร้องเหมียว

เสี่ยวเหยียนรีบเดินมานั่งข้างมันทันที

บนโต๊ะวางอาหารเช้าไว้อย่างมากมาย นมยังคงร้อน ทานอาหารเช้ากับหานชิงสองต่อสองครั้งแรก เธอรู้สึกใจอยู่ไม่เป็นสุข นั่งลูบหัวโคงโคงอย่างนั้นอยู่พักใหญ่

โคงโคงส่งเสียงร้องเหมียว รู้สึกว่าหัวของตัวเองจะโดนเสี่ยวเหยียนลูบจนผิวถลอก มันเอียงหัวไปมา อยากจะหลุดพ้นจากมือของเสี่ยวเหยียน

“อย่าวิ่งนะ” เสี่ยวเหยียนร้องเสียงเบา เธออยากจะจับโคงโคงเจ้าแร็กดอลล์น้อยที่วิ่งหนีให้กลับมา เพราะว่าเธอประหม่าจนไม่รู้จะเอามือไปวางที่ไหน ก็เลยได้แต่ลูบหัวโคงโคง

“เมี๊ยวเมี๊ยว!” โคงโคงประท้วงอย่างไม่พอใจ เริ่มซนเล็กน้อย

“ปล่อยมันลงไปเถอะ” เสียงของหานชิงดังขึ้นกะทันหันจากฝั่งตรงข้าม ทำให้เสี่ยวเหยียนตกใจ เงยหน้าแล้วมองไปทางเขา มือก็ปล่อยอย่างไม่รู้ตัว

โคงโคงเจ้าแร็กดอลล์น้อยได้รับอิสระแล้ว มันกระโดดออกจากอ้อมแขนของเธอไปไกลทันที เดิมทีมันอยากจะใช้เวลาเช้าอันสดใสอยู่ที่นี่กับทาสแมวอย่างหานชิง นัวเนียกันไปมาทำนองนั้น ตอนนี้ล่ะ? เพื่อที่ให้โดนลูบจนผิวถลอก มันเลยขอหนีไปก่อนเสียดีกว่า

ผ่านไปไม่นาน ในห้องอาหารก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าแมวแล้ว

เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เพราะโคงโคงวิ่งออกไปเร็วมาก ราวกับว่าเกรงกลัวเธอยังไงอย่างงั้น

เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ไม่กล้ามองตาหานชิง แต่กลับฟังเขาพูดว่า

“ทานอาหารเช้าเสร็จ เดี๋ยวฉันส่งเธอกลับบ้าน”

“โอเค......” เสี่ยวเหยียนทำได้แค่ก้มหัวลงแล้วทานอาหาร

เธอกินช้ามาก ในขณะที่เธอกินใกล้จะเสร็จก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากข้างนอก เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมอง คนที่เดินเข้ามาคือซูจิ่ว เสียงของรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นอันเงา

ตอนเจอเขา ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนแดงขึ้นมาทันที เธอหันหน้าไปอีกทางอย่างรู้สึกผิด

เขามาที่นี่ได้ยังไง? มาเจอเธอกับหานชิงที่นี่ เขาจะไม่......

“ประธานหาน” ในตอนที่ซูจิ่วเดินเข้ามาก็เห็นว่าทั้งสองกำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้มีความเกรงใจใดๆ พอเดินเข้ามาก็ลากเก้าอี้อีกฝั่งออกมาแล้วนั่งลง จากนั้นก็นำเอกสารต่างๆออกมาวางบนโต๊ะ

“อืม”

เสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงหานชิงตอบเสียงเบา น้ำเสียงเย็นชา

“นี่คือสิ่งที่ฉันรวบรวมมาได้ทั้งคืน แล้วก็เสียเวลาจัดเรียงมันอีก คดีเมื่อก่อนของเขา แล้วก็เงินมากมายที่เขาไปโกงมา รวมกับเรื่องในครั้งนี้แล้ว ถ้าเขาเข้าไปแล้วอยากจะออกมา คงต้องใช้เวลาหลายปีเลยทีเดียว”

พอได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเรื่องที่พูดนั้นเกี่ยวกับตัวเอง จึงแอบๆมองไปทางซูจิ่ว

เดิมทีเธอนึกว่าขณะที่ซูจิ่วพูดนั้นคงมองไปที่หานชิงไม่ก็กองเอกสารพวกนั้นอย่างตั้งใจ แต่ไม่คิดว่าพอเธอหันไปแล้ว ก็สบเข้ากับสายตาที่ยิ้มแย้มของเขา ที่มองเธออยู่พอดี

เสี่ยวเหยียน：“……”

เธอรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที รีบมองไปยังที่อื่นอย่างรวดเร็ว หูและคอก็เริ่มขึ้นสีชมพูเล็กน้อย

จิ๊ เป็นผู้หญิงที่ขี้อายจริงๆด้วย