เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1156

บทที่1155 แก้มยังเจ็บอยู่ไหม

เสี่ยวเหยียนรีบพุ่งตัวตรงเข้าห้อง หลังจากปิดประตูก็พักหายใจอยู่หลังบานประตู เธอกัดปากล่างของตัวเองอย่างหงุดหงิด แล้วเอามือแนบแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง ทำไมเธอต้องร้อนตัวด้วย? จริงๆเธอควรจะตอบคำถามนิ่งๆ แล้วเธอก็แกล้งทำเป็นเรื่องเมื่อวานไม่ได้เกิดขึ้นก็ได้

แย่กว่าเดิมเลย ร้อนตัวต่อหน้าหานชิงขนาดนั้น ยิ่งทำให้เขารู้สิว่าเธอแคร์หน่ะ

ฮือฮือ เธอมันทั้งไม่สู้คนทั้งน่าขายหน้าอีก

อีกเดี๋ยวจะลงไปยังไงดี? แล้วอีกอย่างเรื่องเมื่อคืน เขาหมายความว่ายังไง? หรือว่า......เธอจะแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีนะ?

พอนึกได้เท่านี้ เสี่ยวเหยียนก็ยกนิ้วเห็นด้วยกับความคิดตัวเอง

แค่เธอแกล้งทำเหมือนเมื่อวานไม่ได้เกิดอะไรขึ้น กลับมาเหมือนปกติ คงไม่มีปัญหาแน่นอน

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เสี่ยวเหยียนให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูออก ในขณะที่เตรียมลงบันไดนั้น หานชิงก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

เธอตกใจอย่างมาก สองตาเบิกกว้าง ร่างกายเดินถอยหลังไปสองสามก้าว

“นาย นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

เขาควรจะคุยงานอยู่ด้านล่างกับซูจิ่วไม่ใช่หรือไง ทำไมเวลาแค่แป๊บเดียว เขาถึงขึ้นมาได้?

“ทานแค่นี้?” เพราะเอาแต่นึกถึงเรื่องที่เธอแทบจะไม่ได้ทานอะไร เพราะฉะนั้นหานชิงจึงถามทันทีที่เจอหน้า เสี่ยวเหยียนนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะพยักหน้าอย่างงงๆ

“ฉัน ฉันอิ่มแล้ว ทานไม่ลงแล้ว”

“ไปทานอีกหน่อย ทานเสร็จเดี๋ยวฉันส่งเธอกลับบ้าน”

ไม่ได้กลับบ้านมาทั้งคืน พ่อแม่เธอคงเป็นห่วงแย่ ทั้งที่หลังจากเมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น หานชิงควรส่งเธอไปโรงพยาบาล แล้วส่งเธอกลับบ้าน

แต่เธอน่าจะไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง ก็เลยให้เขาพาเธอไปโรงแรม

แล้วเขาจะทิ้งเธอไว้ที่โรงแรมคนเดียวได้ยังไง อีกอย่างเธอยังเป็น......

พอนึกถึงสิ่งนี้ สายตาของหานชิงก็ไปหยุดอยู่ตรงแผลบนใบหน้าของเธอ บริเวณที่โดนตบไปเมื่อวานแม้จะทายาแล้ว ผ่านไปหนึ่งคืนก็ยังคงมีรอยช้ำอ่อนๆคงอยู่

“แก้มยังเจ็บอยู่ไหม?” น้ำเสียงหานชิงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขายื่นมือออกมาประคองไว้บนหน้าที่เป็นแผลของเธอ นิ้วของเขาลูบผ่านเบาๆ

เสี่ยวเหยียนตัวสั่น คิ้วของหานชิงขมวดเข้าหากัน “เจ็บมาก? ต้องทายาต่อเนื่องนะ”

แม้ว่าแรงตบนั้นจะเจ็บก็จริง แต่ยาที่หานชิงให้เธอคือยาแก้อักเสบ ดังนั้นผ่านไปหนึ่งคืนก็พอจะหายดีแล้ว ถึงตอนแตะโดนจะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย

แต่เพราะตอนที่ปลายนิ้วเย็นของหานชิงสัมผัสโดนเธอ เสี่ยวเหยียนไม่สามารถที่จะควบคุมความตื่นเต้นหรือหัวใจที่เต้นแรงได้

พอตื่นเต้น เสี่ยวเหยียนก็เริ่มพูดติดอ่าง

“ไม่ ไม่เจ็บ ดีขึ้นเยอะแล้ว”

“ยาหล่ะ?” หานชิงถาม

“อยู่ อยู่ข้างใน ฉันไปเอานะ?”

“อื้ม”

เสี่ยวเหยียนเลยต้องหันตัวกลับเข้าไปเอายา เมื่อคืนหลังจากที่ทาเสร็จเธอก็วางไว้ในห้องน้ำ เธอถือยาทาแล้วเดินมายืนตรงหน้าของหานชิง แล้วยื่นให้กับเขา

หลังจากยื่นให้เขาเสี่ยวเหยียนก็เหมือนนึกอะไรหรอก เธอบาดเจ็บตรงแก้มหนิ ยานั่นเธอทาเองที่ห้องน้ำก็ได้ นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่ ถือยามาให้หานชิงแบบนี้ หมายความว่าจะให้เขาทายาให้งั้นหรอ?

นึกได้เท่านี้ เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกไปอย่างประหม่า “ฉัน ฉันทาเองก็ได้”

แต่หานชิงกลับเปิดฝายาออก แล้วทาให้เธอ

เสี่ยวเหยียนมองต่ำลงอย่างดื้อรั้น อยากจะหนีออกไป

“อย่าดิ้น”