เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1157

บทที่1156 จัดการเรื่องของเธอให้เรียบร้อยก่อนค่อยว่ากัน

บ้านจาง

“เป็นยังไงบ้าง? เยียนเหยียนได้บอกหรือเปล่าว่าลูกจะกลับมากี่โมง?”ที่จริงหลัวหุ้ยเหม่ยตื่นขึ้นมาทำโจ๊กตั้งแต่เช้าแล้ว สองสามีภรรยาเป็นห่วงลูกจนนอนไม่หลับทั้งคืน เมื่อเห็นว่าเช้าแล้วหลัวหุ้ยเหม่ยจึงตื่นขึ้นมาทำโจ๊ก เธอหวังว่า หลังจากที่ลูกสาวกลับมาจะได้กินเลย

ใครจะไปรู้ว่าพวกเขารอแล้วรอเล่าลูกสาวก็ยังไม่กลับมา แม้แต่โทรศัพท์ยังไม่โทรมาเลย

ทั้งสองคนจึงตัดสินใจโทรไปหาลูกสาวแทน หลังจากที่รู้ว่าเยียนเหยียนจะกลับมา หลัวหุ้ยเหม่ยเร่งให้พ่อจางรีบมากินโจ๊ก และกินให้เยอะๆหน่อย

“ลูกบอกว่าเดี๋ยวก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณจะเร่งทำไม กินโจ๊กของคุณไปเลย”

พ่อจาง: “ที่ผมนอนไม่หลับทั้งคืนก็เพราะเป็นห่วงลูก ตอนนี้ยังไม่ได้เจอหน้าลูก ผมจะกินลงได้ยังไง?”

“กินไม่ลงคุณก็ไม่ต้องกิน คุณมีแรงพูดตอนที่ลูกกลับมาก็พอแล้ว ถึงเวลานั้นอย่าให้เห็นว่ากินเหมือนคนตายอดตายอยากต่อหน้าลูกนะ”

พ่อจาง: “……..ไม่ใช่แบบนี้สิหุ้ยเหม่ย คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง? ลูกเรามีเรื่องนี่ คุณไม่กังวลเลยหรือไง? ดูคุณกินแต่ละคำสิ คำโตขนาดนั้น หัวใจของคุณเจ็บปวดไม่เป็นเลยหรือไง?”

หลัวหุ้ยเหม่ยแทบจะบ้าตาย เธอไปเก็บถ้วยที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที “คุณจะกินไม่กิน ถ้าไม่กินจะไปที่ไหนก็ไป หัวใจของฉันไม่เพียงแต่เจ็บปวดไม่เป็น แต่ยังดีมากเลยด้วย ทำไมไม่คิดว่าฉันเรียกคุณให้มากินเพราะอะไร คุณกินไม่อิ่มแบบนี้ เดี๋ยวถ้าเรื่องที่ลูกเล่าทำให้คุณโมโห แล้วคุณจะมีแรงไปสั่งสอนไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นแทนลูกได้ยังไง? เท่าที่ดูแล้ว หลี่ซือห้านต้องทำอะไรเสี่ยวเหยียนแน่ๆ มิเช่นนั้นจะไปอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง?”

เมื่อได้แบบนี้ พ่อจางเข้าใจขึ้นมาทันที

“เป็นแบบนี้นี่เอง! งั้นผมจะรีบกินเดี๋ยวนี้แหละ กินเยอะๆหน่อย ถ้าไอ้เด็กหลี่ซือห้านนั้นกล้ารังแกเสี่ยวเหยียน รับรองว่าผมจะส่งมันกลับไปทำนาที่บ้านเกิดแน่!”

พูดจบ พ่อจางก็ทำท่าจะไปเอาถ้วยในมือของหลัวหุ้ยเหม่ย หลัวหุ้ยเหม่ยยิ้มอย่างเยือกเย็น“จะกินก็ไปตักเองสิ ไม่มีมือหรือไง?”

“……”

ทำอย่างไรได้ล่ะ เพราะเมื่อสักครู่เขาทำให้หลัวหุ้ยเหม่ยโกรธ ตอนนี้เขาก็เลยโดนเธอด่า พ่อจางกลัวจนไม่กล้าทำอะไร ทำได้เพียงเดินตรงไปยังห้องครัว

หานชิงมาส่งเสี่ยวเหยียนที่ชั้นล่าง เสี่ยวเหยียนปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปมองหานชิง

“ขอบคุณที่มาส่งนะ แล้ว…….. เรื่องเมื่อคืนก็…..ขอบคุณนะ”

หลังสิ้นสุดคำพูด เสี่ยวเหยียนก็เห็นหานชิงปลดเข็มขัดนิรภัยเช่นกัน

เธอตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า “นายทำอะไรน่ะ?”

“จะขึ้นไปเป็นเพื่อน และช่วยอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเอง”

เสี่ยวเหยียน：“！！！”

มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ ถ้าให้หานชิงขึ้นไปด้วย หลัวหุ้ยเหม่ยต้องเข้าใจผิดแน่เลย เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็รีบพูดขึ้นเพื่อห้ามเขา

“ตอนนี้ก็เก้าโมงแล้ว นายไม่ไปทำงานเหรอ?”

“เลื่อนตารางงานทั้งหมดออกแล้ว ตอนเช้าฉันว่าง”

“แต่ว่า นายเป็นประธานบริษัทนะ ไม่ไปทำงาน………มันไม่ค่อยดีหรอกมั้ง?”

เสี่ยวเหยียนยังคงพยายามอธิบาย ทันใดนั้นหานชิงก็หยุดการกระทำทั้งหมด แล้วหันมามองเธอเงียบๆ