เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1161

บทที่1160 อย่าคิดไปเองเลย

หญิงสาวมีจุดประสงค์ที่จะปกป้องเขา หานชิงรู้สึกได้

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่รู้สึกอะไร ทว่าตอนนี้ภายในใจกลับรู้สึกแปลกๆเต็มไปหมด

“พอๆ แม่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย เธอไม่ต้องเป็นกังวลไป แม่ได้พูดสักคำหรือยังว่าเขาเป็นคนหัวรุนแรง?”

เสี่ยวเหยียน：“……”

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง เธอรู้สึกว่าแม่ของเธอนั้นคิดแบบนี้นิ หรือเธอเข้าใจผิด?

หลัวหุ้ยเหม่ยมองไปยังหานชิง

“ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้คุณก็ช่วยเสี่ยวเหยียนของเราไว้ ถ้าไม่ได้คุณไปช่วยทันเวลา เรื่องนี้ก็คงจะบานปลายจนเราไม่สามารถแก้ไขหรือจัดการได้ เพราะฉะนั้นขอบคุณมากนะ”

พูดจบ หลัวหุ้ยเหม่ยก็ยืนขึ้น แล้วโค้งคำนับไปทางหานชิงเพื่อแสดงความขอบคุณ

เมื่อพ่อจางเห็นเช่นนั้น ก็ทำตาม

อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ก็เลยอึ้งไปชั่วขณะแล้วค่อยได้สติกลับมา

“คุณลุงคุณป้าไม่ต้องทำแบบนี้หรอกครับ เรื่องแบบนี้ถึงไม่ใช่ผม เปลี่ยนเป็นคนอื่น เขาก็คงทำแบบนี้เหมือนกัน”

หลัวหุ้ยเหม่ยมองไปยังผู้ชายร่างสูงและหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าเธอ แล้วก็หันไปมองลูกสาวของตัวเองที่หดตัวเข้าไปในกระดองอย่างกับเต่า คิดไปคิดมา ตอนที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงโทรศัพท์ของหานชิงก็ดังขึ้น

“ขอโทษนะครับ ขอตัวรับสายสักครู่ครับ”

เขาถือโทรศัพท์ออกไปยังระเบียง

ในตอนที่เขากำลังคุยโทรศัพท์ หลัวหุ้ยเหม่ยก็มองดูลูกสาวของตัวเอง

ตอนแรกนึกว่าหลังจากผ่านพ้นเรื่องเมื่อคืน ลูกสาวอาจจะกลัวและระแวงไปหมด หรือได้รับผลกระทบต่อจิตใจอย่างหนัก แต่ว่าดูลูกสาวของเธอในตอนนี้สิ? ความรู้สึกเหล่านั้นไม่มีเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกัน บนใบหน้านั้นยังเต็มไปด้วยความสุข ในตอนที่หานชิงออกไปรับโทรศัพท์ สายตาของเธอก็มองไปทางเขาตลอด

เอ๋……..ผู้หญิงควรออกเรือนเร็วๆเมื่อถึงเวลาอันสมควร คำนี้เป็นจริงสินะ เป็นความจริงในชีวิตของคนเรา

ผักกาดขาวที่ปลูกไว้ที่บ้านในที่สุดก็กำลังจะถูกเด็ดไปแล้ว หลัวหุ้ยเหม่ยรู้สึกทั้งเศร้าและยินดี เธอเดินเข้าไปใกล้เสี่ยวเหยียนแล้วถามขึ้นว่า

“ไหนบอกแม่ซิว่า เมื่อคืนยังมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก?”

เสี่ยวเหยียน：“！！！”

ไม่พูดถึงเรื่องเมื่อคืนยังดี เมื่อพูดถึงแล้ว เสี่ยวเหยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ใหญ่มาก ทว่าเธอได้รับบทเรียนจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า เธอก็เลยไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป แกล้งทำเป็นนิ่งๆแล้วนั่งอยู่ที่เดิม

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ”

“ลูกแน่ใจ?”หลัวหุ้ยเหม่ยหรี่ตามองเธอ

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาด้วยความตื่นเต้น พยายามพยักหน้าให้ดูปกติที่สุด “ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”

ทว่า ในตอนที่หลัวหุ้ยเหม่ยเดินเข้ามาสำรวจเธอดีๆ เสี่ยวเหยียนก็ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกกลัว ไม่กล้าสบตากับหลัวหุ้ยเหม่ย

สีหน้าที่มีความรู้สึกกลัวแบบนี้ หลัวหุ้ยเหม่ยจะดูไม่ออกได้อย่างไร? เธอเหลือบไปมองร่างที่อยู่ตรงระเบียง แล้วพูดเสียงต่ำว่า “คนๆนี้เป็นคนเดียวกันกับคนที่ลูกบอกแม่ก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”

เสี่ยวเหยียน：“？？？”

จู่ๆทำไมแม่ถึงถามคำถามนี้ขึ้นมา? สกิลการดูคนของเธอเก่งขนาดนี้เลยเหรอ? เสี่ยวเหยียนนั้นรู้สึกไม่สู้ดีนัก

เมื่อเห็นท่าทางลนลานของลูกสาวตัวเอง เธอก็รู้คำตอบแล้ว

นึกไม่ถึงว่า คนที่ลูกสาวตัวเองชอบนั้นจะเป็นลุงของเสี่ยวหมี่โต้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลัวหุ้ยเหม่ยก็คิดอะไรออก “ลูกดีกับเสี่ยวหมี่โต้วขนาดนั้น คงไม่ใช่เพราะชอบลุงของเขาหรอกนะ?”

“แม่! แม่อย่าพูดมั่วนะ เสี่ยวหมี่โต้วก็คือเสี่ยวหมี่โต้ว หานชิงคือหานชิง ถึงแม้ความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเป็นญาติกัน แต่มันไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ลูกทำเลย”

อันดับแรกเธอเป็นเพื่อนสนิทของมู่จื่อ อันดับที่สองเธอมาชอบหานชิงภายหลัง และถึงแม้เธอจะไม่ได้รักกับหานชิง เธอกับมู่จื่อก็ไม่มีทางขาดการติดต่อกันอย่างแน่นอน เธอทำดีกับเสี่ยวหมี่โต้วเพราะอยากอยู่ใกล้หานชิงนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย