เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 117
บทที่116 ร่วมเรียงเคียงหมอน
ทางด้านเสิ่นเฉียวไม่รู้ถึงความคิดที่แปลกประหลาดและยุ่งเหยิงของหานเส่โยว
หลังจากแยกกับหานเส่โยวเธอก็ตรงกลับบ้านตระกูลเย่
เมื่อกลับถึงบ้านตระกูลเย่ เธอก็พบว่าเตียงหลังเล็กของเธอไม่อยู่แล้ว
สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปในทันที คิดถึงเรื่องเมื่อสมัยที่เธอเพิ่งจะย้ายมาตระกูลเย่แล้วต้องนอนกับพื้นหรือนั่งหลับอยู่ข้างนอกในตอนนั้น ตอนหลังเพราะเซียวซู่รู้สึกว่าเธอน่าสมเพชเหลือทน ดังนั้นจึงหาเตียงหลังเล็กมาให้เธอ ทำให้เสิ่นเฉียวได้นอนหลับอย่างสงบในเวลากลางคืน
แต่ว่าจู่ ๆ เตียงหลังเล็กก็หายไปเสียอย่างนั้น ในใจของเสิ่นเฉียวเกิดความตระหนกขึ้น
เธอคิดว่าเป็นเพราะจู่ ๆ เย่โม่เซินก็เกิดโกรธเธอขึ้นมา แล้วสั่งให้คนย้ายเตียงหลังเล็กของเธอออกไปรึเปล่า
เสิ่นเฉียวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น และทำอะไรไม่ถูก
ทันใดนั้นสาวใช้สองคนก็เข้ามาและเห็นเธอ จึงเรียกเธอ
“คุณนายน้อยสอง”
เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวจึงได้สติและหันกลับมามองพวกเธอ พยักหน้าแล้วจึงพบว่าพวกเธอกำลังถือเสื้อผ้าของเธอ
“พวกคุณกำลังทำอะไรเหรอคะ?” เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วถาม จากนั้นจึงหันไปมองตำแหน่งของเตียงหลังเล็ก “เมื่อกี้พวกคุณกำลังเก็บของของฉันเหรอคะ?”
สาวใช้สองคนพยักหน้า: “คุณชายสองให้พวกเราเก็บของของคุณนายน้อยสองค่ะ”
สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนเป็นซีดขาว เก็บของของเธอแล้ว
ได้ฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว...เหมือนกับกำลังจะไล่เธอไป
“เพราะ...เพราะอะไร?” เสิ่นเฉียวพูดอย่างยากลำบากและเลือดบนริมฝีปากของเธอค่อยๆจางลง
สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่ทราบสาเหตุจากนั้นก็ส่ายหัว: “พวกเราก็ไม่ทราบค่ะคุณนายน้อยสอง คุณชายสองสั่งมาแบบนี้ พวกเราก็ทำตามนั้นค่ะ”
ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็พูดอะไรไม่ออก
ผ่านไปนานเธอจึงถาม: “แล้วเขาล่ะ?”
“คุณชายสองอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ”
“ฉันทราบแล้ว”
เสิ่นเฉียวไม่ลังเลนาน เธอก้าวเท้าเดินไปทางห้องหนังสือ
แน่นอนว่า ไฟห้องหนังสือยังเปิดอยู่ เมื่อเดินมาถึงที่หน้าประตูเสิ่นเฉียวพบว่าเซียวซู่ก็อยู่ที่นั่นด้วย
เซียวซู่ได้ยินเสียง จึงมองมาทางเธอ แล้วหันไปพูดเบา ๆ กับเย่โม่เซิน “คุณชายเย่ครับ ผู้ช่วยเสิ่นมาแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน”
“อือ” เย่โม่เซินยังคงจ้องมองไปที่จอคอมพิวเตอร์ ด้วยสายตาเย็นชาและตอบรับคำหนึ่ง
เซียวซู่ออกจากห้องหนังสือและเดินสวนกับเสิ่นเฉียวไป
เสิ่นเฉียวยืนอยู่หน้าห้องครู่หนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปในห้องหนังสือ เธอเดินไปทางข้างกายเย่โม่เซิน จ้องมองแผ่นหลังบางของเขาอย่างตั้งใจ
เย่โม่เซินรู้ว่าเธอมาแล้ว แต่ไม่ได้สนใจเธอ สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เสิ่นเฉียวยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งและไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไรดี เธออยากจะถามเขาไปตรง ๆ ว่าทำไมต้องย้ายเตียงของเธอไป เขาอยากจะให้เธอไปนอนข้างนอกอย่างนั้นเหรอ?
แต่ว่าเธอกลับพูดมันออกมาไม่ได้เมื่อคำพูดมันติดอยู่ที่ริมฝีปาก
สุดท้ายกลับเป็นเย่โม่เซินที่พูดขึ้นก่อน: “กลับมาแล้วเหรอ?”
เสียงของเขาต่ำและเขาแสดงอารมณ์ใด ๆ
เสิ่นเฉียวเม้มปาก พยักหน้า: “ค่ะ”
มือของเย่โม่เซินกำลังกดแป้นพิมพ์บนคีย์บอร์ด แล้วพลางพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “ฉันยังมีงานต้องทำ เธอไปดูหน่อยว่าคนงานเก็บของเธอเสร็จรึยัง”
เสิ่นเฉียว: “...”
นี่เป็นคำสั่งราชโองการบอกเธอหรืออย่างไร?
เสิ่นเฉียวกำมือแน่นอยู่เงียบ ๆ สุดท้ายเธอกลับไม่พูดอะไรสักคำ หันหลังเดินไปด้วยความโกรธ
เธอคิด ในเมื่ออีกฝ่ายไล่เธอถึงขั้นนี้แล้วเธอจะยังอยู่ทำไม?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่