เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 118

บทที่117 คำพูดเหล่านี้พูดได้เพียงรอบเดียว

เย่โม่เซิน: “...”

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนโง่สินะ?

ต้องใช่แน่

ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่ถามคำถามโง่ ๆ ในเวลาอย่างนี้แน่

“นี่ฉันยังแสดงออกไม่ชัดเจนอีกเหรอ?” เย่โม่เซินหรี่ตาลง ริมฝีปากบางเปิดออกเล็กน้อย “หรือว่าเธอมันใสซื่อเกินไป?”

เสิ่นเฉียวอ้าปากค้าง เขาแสดงออก...อะไรเหรอ?

“แม่ผู้หญิงแต่งงานรอบสอง คำพูดบางอย่างฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว เธออย่าหวังว่าฉันจะพูดให้เธอฟังเป็นครั้งที่สอง” เย่โม่เซินพูดขึ้นอย่างเย็นชา คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความหยิ่งยโส

ดวงตาของเสิ่นเฉียวเบิกกว้างอย่างสงสัย: “อะไรคะ?”

ให้ตายสิ!

เย่โม่เซินมองดูเธอในเวลานี้ที่แสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็นแล้วอยากจะจับคนที่อยู่ตรงหน้ามาตีตูดแรง ๆ สักที เขาพูดในสิ่งที่ไม่สามารถจะพูดออกไปได้หมดแล้ว สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ฟังสักนิด

คิดถึงตรงนี้ ริมฝีปากของเย่โม่เซินกระตุกเบา ๆ และเสียงของเขาก็เย็นลงเล็กน้อย

“ดูท่า ในสายตาของเธอคงจะไม่มีฉัน สามีคนนี้อยู่เลยสินะ”

เสิ่นเฉียว: “คุณพูดให้ชัดเจนสิคะ สุดท้ายแล้วคุณหมายความว่ายังไง? ก่อนหน้านี้ฉันนอนที่เตียงหลังเล็กก็สบายดี ทำไมจู่ ๆ จะนอนเตียงเดียวกัน หรือว่าเป็นเพราะฉันกับคุณ...”

คำพูดต่อไปยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเย่โม่เซินขัดจังหวะอย่างเกรี้ยวกราด: “พอแล้ว!”

ความหงุดหงิดอย่างกะทันหันนั้นน่ากลัว ระหว่างคิ้วและดวงตาของเย่โม่เซินถูกย้อมด้วยความดุดัน

“ไม่รู้อะไรก็อย่าถาม ยายผู้หญิงหน้าโง่ อยากจะนอนเตียงหลังเล็กก็เรียกคนงานให้ย้ายขึ้นมาเองก็แล้วกัน เธอคิดว่าฉันอยากจะนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงที่แต่งงานสองครั้งอย่างเธอเหรอ? มันทั้งลดค่า! เสียเกียรติ!

เสิ่นเฉียว: “...”

เย่โม่เซินหมุนล้อวีลแชร์แล้วหันหลังออกไปจากห้อง

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เสิ่นเฉียวโกรธจนใจกระเพื่อมแรง ให้สาวใช้ยกเตียงกลับมาคงเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าเขาคิดว่าการนอนกับเธอทำให้ลดค่าและเสียเกียรติแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากจะเสนอหน้าเข้าไป

เธอปูพื้นเอาได้รึเปล่า?

เสิ่นเฉียวออกไปของผ้านวมสองผืนจากสาวใช้ พื้นก็ถูกเช็ดทำความสะอาดหมดแล้ว เธอใช้ผ้านวมสองผืนนั้นปูไปกับพื้น และย้ายเครื่องนอนและของของเธอกลับมา

ทันใดนั้นเครื่องนอนสี่ชิ้นก็ขาดไปสองชิ้น เหลือเพียงผ้าปูและหมอนสีฟ้า มันดูว่างเปล่าไปหมด ดูแล้วร้างอย่างน่าประหลาด

เสิ่นเฉียวจัดการกับของของตัวเองเสร็จแล้วจึงไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จเธอก็เข้านอนทันที

เธอหลับไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีคนเลิกผ้าห่มเธอ

เพราะเธอง่วงมาก เธอจึงห่มผ้าไว้แน่นมาก แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าผ้าห่มมันถูกเลิกออกอยู่ดี

เสิ่นเฉียวลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว มันบังเอิญไปชนกับดวงตาที่เย็นชาและลึกล้ำคู่หนึ่ง

เย่โม่เซิน! ! !

“คุณทำอะไรน่ะ” เสิ่นเฉียวถามออกมา

เย่โม่เซินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา: “เธอว่าไงล่ะ?”

เสิ่นเฉียวสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นนั่ง กำผ้านวมในมือแน่น “ฉันกำลังนอนอยู่ดี ๆ คุณมาแย่งผ้าห่ม แล้วคุณยังจะมาถามฉันอีก”

เย่โม่เซินหัวเราะคิกคัก: “ผ้านวมเป็นของเธอเหรอ?”

“...”

ก็ได้ เธอหยิบผ้าห่มมาจากเตียงของเย่โม่เซิน

เสิ่นเฉียวร้องออกมาเบา ๆ ภายใต้การรุกของฝ่ายตรงข้าม ทำให้อีกฝ่ายสูญเสียตำแหน่งของเขาเพียงใช้ปลายลิ้นดุนดันเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย เป็นเหมือนการทะลุประตูเมืองของกองทัพศัตรู

“อืม” เสียงของเสิ่นเฉียวที่ดังขึ้นในขณะที่เธอยังหลับดังเข้าไปในหูของเย่โม่เซินราวกับมีเวทมนตร์ เสียงนั้นทำให้ท้องเขาร้อน มือใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนไปที่แผ่นหลังของเธอ

จูบค่อย ๆ ดื่มด่ำ ค่ำคืนที่เงียบสนิท เย่โม่เซินราวกับจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น

ตึก!

ตึก! !

ดังขึ้นเป็นจังหวะ มันดังเหมือนพลุที่ถูกจุดขึ้นในคืนที่เงียบสงัด

ถึงแม้จะห่างไกล แต่เสียงนั้นเหมือนกำลังกระแทกหัวใจ ทีละนิด ๆ

“อือ...” เขาร้องขอมากเกินไป ในที่สุดเสิ่นเฉียวไม่สามารถจะนอนสงบ ๆ ได้อีก คิ้วงามคู่นั้นขมวดหากันแน่น มือน้อยผลักเขาโดยไม่รู้ตัว

เย่โม่เซินจับข้อมือของเธอไว้ ร่างใหญ่หันกลับมาตามใจทาบทับร่างของเธอ

เพียงชั่วครู่ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ เธอค่อย ๆ ตื่นจากฝัน

วินาทีแรกที่ลืมตา ข้างหน้ามืดไปหมดไม่เห็นอะไร แต่กลับจำได้ชัดเจนถึงร่างแกร่งของชายหนุ่มที่กำลังทาบทับเธออยู่ และริมฝีปากของชายหนุ่มคนนั้นก็กำลังประกบปากเธออยู่

ตัวแข็งทื่ออยู่เกือบสิบวินาที เสิ่นเฉียวก็ได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาสวยเบิกโพลงท่ามกลางความมืด ร่างเล็กของเธอต่อสู้ดิ้นรนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเย่โม่เซิน

“ปล่อยฉันนะ...อือ...”

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากและหัวเราะเบา ๆ: “หึ ตอนนี้เพิ่งจะมาตอบโต้มันช้าไปแล้วรึเปล่า”

เสียงของเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นเธอก็ใช้แรงกัดเย่โม่เซิน

ฟู่——

เสียงหายใจของเย่โม่เซินดังออกมาจากความมืด เสิ่นเฉียวแอบสบถออกมาเบา ๆ แล้วผลักร่างของเขาออก