เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1171

บทที่ 1170 ไปหาเขา

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนกลับไปถึงห้องก็รีบเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดทันที หาไปหามาก็พบว่าเสื้อผ้าของตัวเองมีแต่แบบใส่เที่ยวเล่นสบายๆ ไม่มีชุดผู้หญิงที่ดูเรียบร้อย หรือชุดที่มีกลิ่นอายความเป็นผู้หญิงบ้างเลย

ดูไปดูมา ในตู้มีเพียงกระโปรงตัวหนึ่งที่ดูสะดุดตา เป็นกระโปรงลายดอกไม้ที่โคงโคงให้หล่อนตอนที่ไปบ้านหานชิงในวันนั้น

หล่อนหยิบกระโปรงออกมายืนเทียบหน้ากระจกสักพัก คิดไม่ถึงว่าชุดนี้เป็นชุดที่ดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยมากที่สุด แต่ นี่เป็นชุดที่หานชิงให้หล่อน หล่อนเอาออกมาใส่เพื่อไปหาเขา จะดูไม่จริงใจเกินไปรึเปล่า?

ครุ่นคิดอยู่สักพัก เสี่ยวเหยียนกำลังเตรียมจะไปซื้อชุดใหม่ที่ห้าง

ไม่สิ ตอนนี้หล่อนจนมาก...ก่อนหน้านี้ที่ให้เสี่ยวหมี่โต้วโอนเงินไปให้หานชิง ตอนนี้หล่อนกลายเป็นยาจกแล้ว

เสี่ยวเหยียนเปิดบัญชีเงินดูยอดเงินที่เหลืออยู่ เห็นว่ามียอดเงินคงเหลือเพียงแค่สองร้อยหยวน

หล่อนยกมือขึ้นมาเท้าคางครุ่นคิด หรือจะไปเอาเงินจากร้านออกมาก่อนดี?

ไม่ได้! เงินที่ร้านเก็บไว้เป็นค่าสินค้าและค่าแรงพนักงาน ถ้าหล่อนไปเอาเงินออกมาก่อนแบบนี้ทุกครั้งที่ไม่มีเงิน ถึงตอนนั้นจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของ เอาเงินที่ไหนมาจ่ายเงินเดือน? ยังจะเปิดร้านอีกไหม?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนจึงลบความคิดนั้นทิ้งทันที

ตอนเช้าหลัวหุ้ยเหม่ยออกไปที่ร้านก่อน หลังจากที่หลัวหุ้ยเหม่ยออกไป เสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆเดินไปหาพ่อจางทางด้านข้าง พูดด้วยเสียงอ่อนหวาน: “พ่อ~”

พ่อจางกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากหล่อนดังขึ้น ก็หันไปมองลูกสาวทันที

“เหยียนเหยียน? จะหาแม่เหรอ? แม่ออกไปข้างนอกแล้ว”

เสี่ยวเหยียนอ้าปาก ฉีกยิ้มให้

“ไม่ใช่ค่ะ หนูมาหาพ่อ”

“หาพ่อ?” เมื่อพ่อจางได้ยินเช่นนั้นจึงรีบวางหนังสือพิมพ์ลงข้างชุดน้ำชาทันที พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง: “มีเรื่องสำคัญอะไรรึเปล่า?”

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของพ่อจาง เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกลำบากใจจนกัดฟัน ตอนที่เปิดร้าน แม้ว่าหล่อนเคยบอกว่าจะไม่ขอเงินจากพ่อแม่ แต่พ่อแม่ก็ยังแอบช่วยสนับสนุนเงินให้หล่อน เสี่ยวเหยียนรู้ดีว่าพวกเขาทั้งสองมีเงินเก็บมานานหลายปี อีกอย่างหล่อนก็เป็นลูกสาวคนเดียว พ่อกับแม่ก็ไม่มีอะไรพิเศษมาก ไม่เล่นพนัน ไม่สุรุ่ยสุร่าย ดังนั้นเงินเก็บในบ้าน ก็ถือว่ามีพอสมควร

แต่ตอนนี้เสี่ยวเหยียนอยากขอเงินจากพ่อจาง แต่กลับเอ่ยปากขอยากเหลือเกิน

รู้สึกว่าตัวเองโตแล้ว สิ่งที่ต้องทำคือกตัญญูต่อพ่อแม่ สุดท้ายหล่อนเปิดร้านและยังต้องให้พ่อแม่ออกเงินให้อีก ตอนนี้ตัวเองไม่มีเงิน ยังจะมาขอเงินพ่อแม่ เป็นคนยังไงกันเนี่ย?

“เหยียนเหยียน?”

เสี่ยวเหยียนยิ้มและส่ายหน้า: “ไม่มีอะไรค่ะ แค่เห็นว่าช่วงนี้พ่อมีผมขาวมากขึ้นแล้ว ถ้าเหนื่อย พวกเรายกเลิกระบบเดลิเวอรี่ของร้านไปก่อนเถอะค่ะ ทั้งได้เงินไม่เยอะ และยังต้องให้พ่อเหนื่อยไปส่งอีก”

เมื่อพ่อจางได้ยินเช่นนั้นก็รีบปฏิเสธหล่อนทันที

“ได้ยังไงลูก? เงินที่ได้จากการทำเดลิเวอรี่ก็คือเงินเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พ่อก็ไม่ได้ทำงานแล้ว ไปร้านแล้วยังไม่ช่วยอะไรอีก พ่อต้องเป็นคนแบบไหนกัน? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องให้พ่อใช้ชีวิตชราด้วยความสบายใจเลย ถ้าพ่อไม่ต้องขยับไปไหนทุกวัน เวลาผ่านไปนานๆคงนอนเป็นผักไปแล้ว”

“แต่ ส่งเดลิเวอรี่ต้องตากแดดออกไปส่งทุกวัน...”

“เอาน่า ถ้าลูกจะพูดเรื่องนี้ งั้นก็กลับห้องลูกไปเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว พ่อไม่ฟัง”

เมื่อพูดจบ พ่อจางก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาบังหน้าตัวเองไว้ ไม่ยอมคุยกับเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียน: “…”

“พ่อ!”

พ่อจางบังหน้าต่อ ไม่สนใจหล่อน

เสี่ยวเหยียนหมดหนทาง จึงจำต้องกลับห้องไป หล่อนดูเสื้อผ้าในห้องอยู่นานสักพัก สุดท้ายก็เลือกที่จะใส่ชุดเหมือนวันปกติทั่วไป