เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1172

บทที่1171 ไม่ต้องระวังตัวขนาดนี้

เหมือนจะนั่งยองนานไปหน่อย บวกกับที่รีบมาทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าวเช้า แล้วเมื่อคืนก็ยังนอนหลับไม่สนิทด้วยอีก นั่งยองอยู่ตรงนี้นานจนเลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ ตอนที่ตื่นขึ้นมาความดันเลือดก็ต่ำขึ้นมาอีก ก็รู้สึกว่าปากแห้งคอแห้งไปหมด ทรมานเอามากๆ

ยืนพิงเขาไปสักพักนึง เสี่ยวเหยียนฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยออกมาอย่างยากเย็น “ฉันไม่เป็นไร เมื่อกี้นี้ขาชา คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะคะ”

หานชิงก้มหน้ามองเธอนิ่ง

“เป็น เป็นอะไร?” เสี่ยวเหยียนถูกแววตาใสเป็นประกายของเขาจ้องมองมาเสียจนเธอเริ่มกลัวทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา เอ่ยถามออกไปอย่างติดๆขัดๆ

วินาทีต่อไป เสี่ยวเหยียนเหมือนกับได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆปล่อยผ่านออกมาจากทางลำคอของเขา จากนั้นก็เอ่ยออกมา “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่ก็ยังส่งโทรศัพท์ส่งให้เขา หลังจากที่หานชิงรับโทรศัพท์ไป ก็ใส่มันเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง จากนั้นก็อุ้มเสี่ยวเหยียนขึ้นมา

“อ๊ะ...” เสี่ยวเหยียนไม่ได้คาดคิดมาก่อน แขนขาวเนียนนุ่มคู่นั้นโอบรอบคอเขาไปตามสัญชาตญาณ ในขณะเดียวกันก็ได้หลุดเสียงร้องตกใจตามออกมา

“เป็น เป็นอะไรไป?”

ในตอนที่ใกล้ชิดกัน เสี่ยวเหยียนก็ยังได้กลิ่นยาสีฟันหอมสดชื่นจางๆจากร่างของเขา โอ๊ะ นี่เขาเพิ่งตื่นนอนได้ไม่นาน? ถ้าอย่างนั้นเขาเห็นข้อความแล้วก็ไปแปรงฟัน หรือว่าแปรงฟันเสร็จแล้วอ่านข้อความกัน?

เหมือนกับว่าจะรู้ความคิดทั้งหมดภายในใจของเสี่ยวเหยียน หานชิงจึงกำชับออกมา “ต่อจากนี้ไปก่อนจะมาก็โทรหาฉันก่อน ฉันมารับเธอเองก็ได้ บุ่มบ่ามมาเอง แล้วยังไม่โทรบอกกันเลย ถ้าฉันมีธุระแล้วมาช้า เธอต้องอยู่รอที่นี่ไปนานแค่ไหน?”

“ฉัน...คงไม่หรอก ฉันรออยู่แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง”

“ข้อความสิบกว่านาทีก่อน เธอทำราวกับว่าไม่กี่นาที? หรือว่าเห็นฉันหลอกง่าย?”

เกินบรรยาย เสี่ยวเหยียนเจอใบหน้ามืดครึ้ม และน้ำเสียงที่นิ่งขรึมของหานชิงเข้าไป เสี่ยวเหยียนก็เริ่มสติหลุดลอยไปเล็กน้อย เมื่อวานเพิ่งคบกัน วันนี้เขาก็ไม่พอใจขึ้นมาเสียแล้ว

“ขอโทษนะคะ ต่อไปฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว คุณอย่าโกรธไปเลย...” พูดจบ เสี่ยวเหยียนรีบโอบลำคอหานชิงแน่น ซุกหน้าลงไปในซอกคอของเขา เสียงอู้อี้เบาบางเหมือนยุง “ฉันก็แค่กลัวว่ามันจะดังรบกวนคุณเท่านั้นเอง เพราะว่าฉันวางแผนจะมาช่วงบ่าย แต่...ตอนนี้ฉันมาก่อนเวลา ฉันเกรงว่าคุณจะยังนอนอยู่ ก็เลย...แต่คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ตรงนี้ไม่ได้โดนแดดเลย ฉันอยู่รอที่นี่หลายสิบนาทีก็ไม่เป็นไรเลยจริงๆค่ะ”

หญิงสาวทั้งถูทั้งเอ่ยเสียงอ่อนอยู่ตรงซอกคอเขา หานชิงก็ใจอ่อนขึ้นมาทันที สายตาอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย

“ครั้งหน้าจะมาก็ให้โทรมา ในเมื่อเป็นแฟนกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นจะต้องระมัดระวังขนาดนี้”

พูดจบ หานชิงก็ได้อุ้มเธอเดินก้าวหน้าออกไป เสี่ยวเหยียนจึงได้พบว่าความจริงแล้วที่นี่ห่างจากวิลล่าของเขาไม่ไกล เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าเป็นหลังไหน ก็เลยไม่กล้าผลีผลามเข้าไปเพียงเท่านั้น

ถูกหานชิงโอบอุ้มอยู่ในอ้อมกอด ก็มีความรู้สึกที่เหมือนราวกับว่าฝันไป เธอเหมือนกับเริ่มลอยขึ้นมาอีกครั้ง

จนกระทั่งหานชิงพาเธอวางลงไปบนโซฟา เสี่ยวเหยียนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่สัมผัสเข้ากับโซฟาจึงได้รู้สึกถึงความเป็นจริงขึ้นมาบ้าง

แต่เพียงไม่นาน เสี่ยวเหยียนก็พบว่าเธอยังสวมรองเท้าอยู่ ก็เลยรีบถอดรองเท้าออกไปโดยเร็วแล้วลุกขึ้นเอาไปวางตรงชั้นวางที่อยู่ตรงประตูทางเข้า ในตอนที่ก้มลงไปพอเงยขึ้นมาก็ปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ หลังจากนี้จะพยายามนอนดึกให้น้อยลง แล้วทำงานพักผ่อนรีบตื่นเช้ามากินข้าวให้เป็นนิสัยเสีย

นึกไม่ถึงว่าเธอในตอนนี้จะอ่อนแอจนกลายมาเป็นอย่างนี้ไปเสียได้

ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงของหานชิงก็ได้ดังเข้ามา

“มานี่”

เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา ยกมือขึ้นมาหยิกตรงระหว่างคิ้วของตัวเอง หันหลังเดินเข้าไป

“กินข้าวเช้าด้วยกัน” หานชิงเอ่ยพูดออกมา

เสี่ยวเหยียน “...ไม่ต้องแล้วหรอก ตอนมาฉันกินไปแล้ว”

เธอพูดออกไปอย่างไม่อายปาก เพื่อมาเจอเขาแม้แต่ข้าวเช้าก็ยังไม่ยอมกิน และเมื่อคืนก็นอนไม่หลับด้วยอีก อย่างนั้นก็คงถูกขำแย่แน่

แต่สภาพร่างกายของเธอก็แสดงอยู่บนใบหน้าทั้งหมด ปิดซ่อนเอาไว้ไม่อยู่ หานชิงเงียบไปสักพัก จึงเปลี่ยนวิธีการพูด