เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1173

บทที่1172 กอดแน่นๆหน่อย

เพียงแต่แค่แวบตาเดียว หานชิงก็ได้ถอนสายตากลับมา

เขาเม้มปากเล็กน้อย น้ำเสียงที่พูดจงใจกดเสียงเย็นชาออกมา “เสื้อผ้าสกปรกแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยกินมื้อเช้า”

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าพูดอะไร คิดว่าตัวเองซุ่มซ่าม พยักหน้าออกมาด้วยความเศร้าสร้อย

หานชิงพาเธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็ยื่นเสื้อเชิ้ตสีเข้มให้เธอไปตัวนึง

ในตอนที่รับมาเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกขายหน้าแทบแย่ รีบเข้าไปหลบในห้องน้ำถอดเสื้อที่เปียกออก แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตที่หานชิงให้มา

เป็นตัวที่เธอใส่ครั้งที่แล้ว เห็นเสื้อเชิ้ตตัวนี้แล้วเสี่ยวเหยียนก็นึกถึงครั้งที่แล้วที่เปลี่ยนแล้วแขวนเอาไว้ในห้องน้ำ สวมแล้วทั้งคืนก็ไม่ได้ช่วยเขาซักให้สะอาดอีก

พอนึกถึงก็กระดากอายขึ้นมา

วันนี้เธอสวมเป็นกระโปรงสีเข้ม เอาเสื้อเชิ้ตยัดใส่ในกระโปรง นึกไม่ถึงว่าจะเข้ากันเป็นชุดเดียวกันได้

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนได้เปลี่ยนเสร็จแล้ว ก็หลบอยู่ในห้องน้ำเอาเสื้อผ้าที่ตัวเองทำสกปรกมาซักให้สะอาด จนเธอเปิดประตูเตรียมออกไป ก็เห็นหานชิงยืนรอเธออยู่ตรงหน้าประตู

เสี่ยวเหยียนตื่นตกใจขึ้นมา “คุณ คุณทำไมถึงอยู่ที่นี่?”

หานชิงมองเธอแวบนึง พบว่าเธอได้เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว และในมือก็ยังถือเสื้อตัวที่เลอะเอาไว้ คาดว่าคงซักมาจากด้านในแล้ว แขนเสื้อเธอตอนนี้ก็เลยโดนน้ำไปเล็กน้อย

นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เสื้อเธอเปียกโชกเมื่อกี้นี้ขึ้นมาแล้ว แววตาหานชิงนิ่งขรึมลงหลายส่วน ลูกกระเดือกขยับเคลื่อนตัวขึ้นลง เอื้อมมือออกไปหาเธอ

“ซักเสื้อแล้ว? เอามาให้ฉันเถอะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เสี่ยวเหยียนก็แทบจะยื่นเสื้อออกไปให้ทันที คิดแล้วคิดอีกก็เก็บมือกลับไปอีกครั้ง

“ไม่ ไม่ต้องหรอกมั้ง ฉันเอาไปตากเองสักหน่อยก็ได้”

หานชิงหัวเราะเบาๆออกมา “กลัวอะไร? เธอใส่เสื้อผ้าของฉันไปสองครั้งแล้ว ช่วยเธอตากสักตัว เธอก็กลัวแล้ว?”

“...”

เธอลังเลอยู่สักพัก ก็ต้องยื่นเสื้อของตัวเองออกไปให้ หลังจากที่หานชิงรับไปแล้วก็ได้เดินไปทางดวงอาทิตย์ เสี่ยวเหยียนเดินตามหลังไป

หลังจากนั้นก็เห็นหานชิงตากผ้าให้ตน ไม่รู้ว่าทำไม ในตอนที่เห็นนิ้วเรียวของเขาหยิบผ้า เสี่ยวเหยียนรู้สึกอยู่เสมอว่าภายในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่แปลกไป รอจนเขาตากเสร็จ หูของเธอก็ปรากฏสีชมพูจางๆออกมา

เสี่ยวเหยียนหันร่างออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เตรียมที่จะลอบหนีออกไปก่อนที่เขาจะหันมา ฝีเท้าของหานชิงก็สาวก้าวใหญ่ๆเดินตามเธอไป แล้วกุมแขนเธอเอาไว้

“ลงไปกินข้าวเช้า”

“อ้ออ้อ”

“ความจริงเธอไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น เมื่อกี้นี้ฉันก็พูดไปแล้ว อยู่ตรงหน้าฉันไม่ต้องระมัดระวังตอนนี้พวกเราเป็นแฟนกันนะ”

จู่ๆหานชิงก็พูดออกมา หยิบยกหัวข้อบทสนทนาหนึ่งขึ้นมา

“ถ้าเธอกลัวฉันอยู่จริงๆ งั้น...” มือของหานชิงที่กำลังกุมมือเธออยู่นั้นค่อยๆขยับเคลื่อนขึ้นมาข้างบน เสี่ยวเหยียนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ยังไม่ทันได้สติกลับมาก็รู้สึกได้ว่าแขนของตัวเองได้ถูกหานชิงกุมเอาไว้ แล้ววางลงไปบนกำแพง

เสี่ยวเหยียนเบิกตากว้างออกมาทันที มองคนที่อยู่ตรงหน้าโน้มตัวลงไปหาเธอ ลมหายใจที่เหมือนกับเปลวเพลิงกำลังแผดเผาแก้มของเธอ

เธอมองคนที่แนบชิดเข้ามาอย่างประหม่า ริมฝีปากอ้าปากพูดออกมาเล็กน้อย “เป็นอะไรไป?”